فیلم The Karate Kid Part II 1986

یک ناامیدی. من هیچ چیزی از «کودک کاراته ۲» به دست نیاوردم، این فیلم به اصل داستان خیلی کم اضافه می‌کند. پات موریاتا (آقای میاگی) برای من تنها نکته مثبت فیلم بود، او به‌ویژه یک صحنه عالی و احساسی با هم‌بازی‌اش دارد. در غیر این صورت، هیچ‌کس دیگر برجسته نیست - حتی رالف ماکیو (دانیل) که هنوز هم خوب به نظر می‌رسد. تا پایان فیلم، واقعاً بی‌تفاوت...

یک ناامیدی. من هیچ چیزی از «کودک کاراته ۲» به دست نیاوردم، این فیلم به اصل داستان خیلی کم اضافه می‌کند. پات موریاتا (آقای میاگی) برای من تنها نکته مثبت فیلم بود، او به‌ویژه یک صحنه عالی و احساسی با هم‌بازی‌اش دارد. در غیر این صورت، هیچ‌کس دیگر برجسته نیست - حتی رالف ماکیو (دانیل) که هنوز هم خوب به نظر می‌رسد. تا پایان فیلم، واقعاً بی‌تفاوت بودم و نه از آن خوشم آمد و نه بدم آمد، اما نتیجه‌گیری آن‌قدر خسته‌کننده و بی‌مزه بود که دیگر نمی‌توانستم صبر کنم تا "پایان" روی صفحه ظاهر شود. می‌توانم بگویم که تماشای آن عذاب‌آور نیست، اما واقعاً انتظار بیشتری از این دنباله داشتم. این فیلم به فیلم اول احساس پیوستگی نمی‌دهد که این خود یک نکته منفی است. چیزهای دیگری که به این وضعیت کمک نکردند، حذف الیزابت شو (علی) و راندی هلر (لوسی) و تکراری بودن داستان بود؛ مثلاً یک داستان عاشقانه دیگر که شامل یک شخصیت ورزشی می‌شود و دانیل در بیشتر زمان همچنان مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد. امیدوارم دو دنباله بعدی خیلی بهتر باشند. **ادامه‌ای شایسته.** پس از موفقیت بزرگ فیلم اول، کاملاً قابل پیش‌بینی بود که فیلم دیگری ساخته شود که داستان را ادامه دهد. این فیلم از جایی که اولی به پایان رسید، شروع می‌شود و در پی دانیل و استادش، میاگی، در یک سفر به جنوب ژاپن، زادگاه او، برای دیدن پدر در حال مرگش و تسویه حساب با مردی که قسم خورده بود او را بکشد، دنبال می‌کند. همانند فیلم اول، ما دوباره رالف ماکیو را در نقش دانیل و پات موریاتا را به عنوان استاد میاگی داریم. هر دو بسیار خوب هستند و دوباره همه چیزهایی را که در فیلم اول قدردانی کردیم، به ما ارائه می‌دهند. تفاوت اصلی در کار هر دو بازیگر، نقش برجسته‌تر شخصیت موریاتا است که قهرمان اصلی این فیلم است: تمام عمل و داستان حول شخصیت میاگی متمرکز است، چه در گذشته و چه در مواجهه صلح‌آمیز او با وضعیتی که مجبور به مبارزه است. البته، فیلم سعی می‌کند تا ماکیو را نیز به همان اندازه مهم جلوه دهد، با ایجاد دشمنی بین شخصیت او و شخص دیگری که به عنوان یکی از دشمنان فیلم طراحی شده، اما این وضعیت به‌طرز زیادی تحمیلی و ساختگی به‌نظر می‌رسد و واقعاً به داستان کمک نمی‌کند. به‌طور اتفاقی، حتی زیر داستان عاشقانه بین دانیل و کومیکو، یک زن ژاپنی جوان که توسط تاملین تومیته بازی می‌شود، به اندازه کافی قابل‌باور به نظر نمی‌رسد، با وجود کار خوب بازیگر. دنی کامه‌کونا کار بدی نمی‌کند، اما کمی کلیشه‌ای به نظر می‌رسد، در حالی که یوچی اوکوموتو تنها به عنوان شخصی نفرت‌انگیز ظاهر می‌شود. از نظر فنی، فیلم از نظر بصری مناسب است و سعی در ایجاد یک محیط ژاپنی قانع‌کننده دارد، جایی که خانه‌ها، باغ‌ها، ساختمان‌ها و سایر عناصر واقعاً شبیه به یک منطقه روستایی در ژاپن به نظر می‌رسند. این فیلم در هاوایی به‌منظور راحتی تولید فیلم‌برداری شده است و واقعاً توانسته است آن محیط را به خوبی بازسازی کند و طعم سنت‌های ژاپنی را از طریق لباس‌ها، خانه‌ها، دکورها و جزئیات دیگر مانند مراسم چای و رقص به ما نشان دهد. فیلم‌برداری بسیار دلپذیر است و موسیقی متن شامل چند آهنگ بسیار خوب است، یکی از آن‌ها حتی شایسته نامزدی اسکار در آن سال بود.