فیلم Golda 2023

ادای احترام به رهبر بزرگ یک کشور قطعاً کار شایسته و نیکی است، اما در مورد فیلم «گولدا» به کارگردانی گای ناتیو که به نخست‌وزیر اسرائیل، گولدا مئیر (هلن میرن) تقدیم شده، فیلم از آنچه می‌توانست باشد، بسیار فاصله دارد. این فیلم به نحوه مدیریت مئیر در جنگ یوم کیپور ۱۹۷۳ می‌پردازد، زمانی که کشور در آستانه فروپاشی به دلیل حملات «غافلگیرانه» (که به شدت...

ادای احترام به رهبر بزرگ یک کشور قطعاً کار شایسته و نیکی است، اما در مورد فیلم «گولدا» به کارگردانی گای ناتیو که به نخست‌وزیر اسرائیل، گولدا مئیر (هلن میرن) تقدیم شده، فیلم از آنچه می‌توانست باشد، بسیار فاصله دارد. این فیلم به نحوه مدیریت مئیر در جنگ یوم کیپور ۱۹۷۳ می‌پردازد، زمانی که کشور در آستانه فروپاشی به دلیل حملات «غافلگیرانه» (که به شدت پیش‌بینی می‌شد) مصر و سوریه قرار داشت. این حملات عمدتاً به عنوان انتقام‌جویی برای خسارات سرزمینی در جنگ شش روزه ۱۹۶۷ با حمایت قابل توجهی از سوی اتحاد جماهیر شوروی انجام شد. فیلم یک روایت دقیق و عددی از این درگیری را ارائه می‌دهد، از جمله درگیری مئیر با مشاوران نظامی‌اش و با هنری کیسینجر، وزیر خارجه ایالات متحده (لیو شریبر). البته درک این زمینه برای فراهم کردن زمینه‌ای برای درام مهم است. اما برای فیلمی به نام «گولدا»، انتظار می‌رود که تمرکز آن بر روی شخصیت اصلی باشد، به عنوان یک تصویر بیوگرافی که تنها در زمان جنگ جریان دارد. در عوض، به دلیل این رویکرد، مئیر تقریباً به یک شخصیت فرعی در میان شخصیت‌های دیگر تبدیل شده است که جزئیات این درگیری را به تصویر می‌کشند (حداقل در نیمه اول). تقریباً هیچ داستان پس‌زمینه‌ای درباره نخست‌وزیر به عنوان یک فرد وجود ندارد، و این کمکی به درک هویت او و چگونگی تأثیر آن بر شیوه مدیریت جنگ نمی‌کند. با این حال، فیلم در نیمه دوم بهتر می‌شود، به ویژه زمانی که داستان مئیر از دیدگاه شخصی‌تری ارائه می‌شود. با این حال، در این مرحله، کارگردان مخاطب خود را برای آنچه که این اثر می‌توانست و باید می‌بود، از دست داده است. بینندگان به این فیلم می‌نگرند و اطلاعات چندانی درباره زنی که در زمان بحران قهرمان ملی بود، نمی‌آموزند، جز آنچه که احتمالاً در کتاب‌های تاریخ و فیلم‌های مستند پیدا خواهند کرد. به انصاف، میرن و شریبر اجراهای خوبی ارائه می‌دهند و در نقش‌های خود محو می‌شوند و این تولید را بهتر از آنچه که واقعاً هست، به نمایش می‌گذارند. اما با توجه به نیت صادقانه‌ای که پشت این اثر بوده، این چندان چشمگیر نیست. برخلاف مئیر، این فیلم به سادگی به چالش‌ها پاسخ نمی‌دهد و این واقعاً تأسف‌بار است با توجه به اینکه در نهایت قصد دارد به چه کسی ادای احترام کند. و به همین دلیل، جای تعجب نیست که چرا این اثر در میان فیلم‌های کم‌اهمیت تابستانی قرار گرفته است. احساس می‌کنم اگر اطلاعات بیشتری درباره جنگ یوم کیپور که به دولت نوپای اسرائیل تهدید می‌کرد داشتم، این فیلم کمی جالب‌تر می‌شد. با تجمع تعداد زیادی از نیروها و تانک‌ها در مرزها توسط مصر و سوریه، بر عهده نخست‌وزیر اسرائیل، گولدا مئیر (دیم هلن میرن) است که جمعیت بسیار کم‌جمعیت خود را بسیج کند و با وزیر دفاع افسانه‌ای‌اش، موشه دایان (رامی هویبرگر) همکاری کند تا این نیروی عظیم را به اندازه کافی متوقف کند تا بتواند کیسینجر (لیو شریبر که به سختی قابل شناسایی است) و رئیس‌جمهور ریچارد نیکسون را متقاعد کند تا با وجود تهدیدات شوروی‌ها و سعودی‌ها به کمک او بیایند. آنچه در این فیلم آزاردهنده است، فقدان شگفت‌انگیز محتوا است. تلاش زیادی برای پروتزهای دیم هلن شده است، اما بقیه فیلم به طور تکراری به تصویر کشیدن او در حال راه رفتن از جایی به جای دیگر - با کفش‌های سفید معروفش - در حالی که سیگاری روشن می‌کند، می‌گذرد. ما می‌دانیم که او بیمار است و همچنین از بازدیدهای مکررش برای درمان می‌بینیم که سردخانه مجاور به ترسناک‌تر شدن این حمله گواهی می‌دهد. با این حال، تقریباً هیچ جزئیاتی درباره اینکه او کیست یا چگونه به این مقام رسید، چگونه اطلاعات او به دست آمد، و چگونه ترکیب مهارت‌آمیز دیپلماسی و شجاعتش به نجات کشورش از نابودی کمک کرد، وجود ندارد. همه چیز به شیوه‌ای مستند و درجه دو ارائه شده که به اندازه کافی ناچیز و سطحی است. البته، فیلم به خوبی خطرات جنگ را به تصویر می‌کشد - اما راستش را بخواهید، می‌توانست درباره هر جنگی باشد که یک کشور در برابر یک کشور بزرگتر و قدرتمندتر قرار دارد. برای ارائه عدالت به این داستان و این زن، به تمرکز و جزئیات بیشتری نیاز بود. این اثر واقعاً کار هیچ‌کس نیست، متأسفم.