فیلم The Day the Earth Stood Still 1951

من نسبت به بی‌خردی صبر و تحملی ندارم. مردم من یاد گرفته‌اند که بدون آن زندگی کنند. فیلم "روزیکه زمین متوقف شد" به کارگردانی رابرت وایز و اقتباس از فیلمنامه ادموند اچ. نورت بر اساس داستان "وداع با استاد" نوشته هری بیتس ساخته شده است. بازیگران اصلی این فیلم شامل مایکل رنی، پاتریشیا نیل، هیو مارلو، سم جافه، بیلی گری و فرانسیس بیویر هستند. موسیقی این...

من نسبت به بی‌خردی صبر و تحملی ندارم. مردم من یاد گرفته‌اند که بدون آن زندگی کنند. فیلم "روزیکه زمین متوقف شد" به کارگردانی رابرت وایز و اقتباس از فیلمنامه ادموند اچ. نورت بر اساس داستان "وداع با استاد" نوشته هری بیتس ساخته شده است. بازیگران اصلی این فیلم شامل مایکل رنی، پاتریشیا نیل، هیو مارلو، سم جافه، بیلی گری و فرانسیس بیویر هستند. موسیقی این فیلم توسط برنارد هرمن ساخته شده و فیلمبرداری آن به عهده لئو توور بوده است. این فیلم کلاسیک علمی-تخیلی با دست کارگردانی زیبا و آرام رابرت وایز، داستان کوتاه هری بیتس را به نمایش می‌گذارد. پیام فیلم "صلح برای جهان یا هیچ چیز" است و من هیچ مشکلی با این پیام نمی‌بینم زیرا این ایده امروز نیز با دقت مورد بررسی قرار می‌گیرد و متاسفانه در روزهای آینده نیز به همین شکل خواهد بود. بحث‌ها درباره ارزش نمادین فیلم هنوز هم ادامه دارد، اما پیام اصلی آن قابل بحث نیست. وایز تأثیرات خود را از زمانی که با اورسون ولز و وال لووتن کار می‌کرد، نشان می‌دهد. او با کمک عکاسی زیبا از توور، حس مستند بودن را با بصری فیلم نوآر ترکیب کرده است. چه در صحنه‌های کلا تو (رنی) که در خیابان‌های بارانی شب قدم می‌زند و چه در داخل سفینه فضایی و خانه، تصاویری که با نورپردازی ملایم ایجاد شده‌اند، اغلب برای تاکید بر حال و هوا بسیار تأثیرگذار هستند. تمام بازیگران در نقش‌های خود فوق‌العاده عمل کرده‌اند، به ویژه پاتریشیا نیل که نقش زنانه‌ای را بازی می‌کند که به جذابیت جنسی یا فریاد زدن نمی‌پردازد. موسیقی کم‌حجم هرمن بسیار تأثیرگذار است و از این نقطه به بعد تقریباً به طور کامل تقلید شده است. فیلم پر از صحنه‌های دل‌انگیز و ترسناک است که تماشاگر را به شدت به داستان وابسته می‌کند. نمایش قدرت بازدیدکنندگان، عنوان فیلم را به آن می‌دهد و در "گورت" ربات (لاک مارتین) یکی از بزرگترین نمادهای سینمای علمی-تخیلی را داریم. پس از دیدن این فیلم، هرگز نمی‌توانید "روزیکه زمین متوقف شد" را فراموش کنید؛ پیام آن، دقت ساختاری و هوش فنی‌اش تضمین می‌کند که همیشه این فیلم را به یاد خواهید داشت. این یکی از مهم‌ترین فیلم‌های علمی-تخیلی تاریخ است و در سال‌های بحرانی برای این ژانر تغییر بزرگی به وجود آورد. به طور کلی، این یک سینمای جادویی است که هنوز هم آزمون زمان را سپری می‌کند. 10 از 10 این فیلم یکی از بهترین و تأثیرگذارترین فیلم‌ها از روزهای اولیه علمی-تخیلی است. موضوع آن جدید نیست و فیلم‌های زیادی درباره بیگانگان و بشقاب‌های پرنده وجود داشته است، اما این فیلم یکی از بهترین و تأثیرگذارترین‌هاست. فیلمنامه ساده است: مسابقه تسلیحاتی هسته‌ای جهان را با تهدید جنگ دیگری مواجه کرده و فرضیه استفاده از سلاح‌های هسته‌ای در موشک‌ها باعث نگرانی یک گونه بیگانه شده است، زیرا آن‌ها یاد گرفته‌اند بدون سلاح و در صلح زندگی کنند. بنابراین، آن‌ها تصمیم می‌گیرند پیامی به سیاره ما ارسال کنند. جالب است که فیلمنامه بر نیاز به حفظ صلح تأکید دارد، صلحی که به سختی به دست آمده است (این فیلم از سال 1951 است، شش سال پس از پایان جنگ جهانی دوم) و در حال حاضر در معرض تهدید رقابت‌های فزاینده است. سلاح‌های هسته‌ای جدید بودند، اما به اندازه کافی ترس را در هر دو طرف ایجاد کرده بودند و فیلمنامه به خوبی از این موضوع بهره می‌برد و از روندهای مربوط به بیگانگان و فرضیه زندگی فرازمینی برای ایجاد یک تمدن پیشرفته‌تر فناوری و اخلاقی استفاده می‌کند که ما می‌توانیم از آن بیاموزیم. رابرت وایز کارگردانی بود که در حال رشد و تثبیت خود بود. او این فیلم را با مهارت زیادی کارگردانی کرده و اثر فوق‌العاده‌ای به ما ارائه داده است. او توانسته است بهترین‌ها را از هر بازیگر بیرون بکشد و به طرز هوشمندانه‌ای تیم خود را هدایت کند. مایکل رنی که بازیگری ناشناخته بود، به طرز فوق‌العاده‌ای به عنوان بیگانه قابل باور بود و توانست تعادلی بین احساسات انسانی و موضعی محکم و جدی ایجاد کند. پاتریشیا نیل نیز عملکرد بسیار خوبی داشت و بیلی گری به عنوان یک شخصیت بسیار دوست‌داشتنی به گروه بازیگران اضافه شد. لاک مارتین به خاطر کارش بسیار مورد تحسین قرار گرفت و من فکر می‌کنم تحمل وزن آن نوع زره دشوار بود، اما به نظرم کار خاصی نکرد: او فقط ایستاده و چند قدم برمی‌دارد. از نظر فنی، فیلم به خاطر فیلمبرداری سیاه و سفید عالی‌اش برجسته است: فیلم بسیار تیز و به خوبی فیلمبرداری شده و کار دوربین و نورپردازی بسیار خوب است. دکورها و لباس‌ها به شدت به جدی و قابل باور بودن فیلم کمک می‌کنند. فیلم دارای چندان افکت ویژه‌ای نیست، اما آنچه که دارد بسیار کاربردی و به اندازه کافی واقعی است، به جز فرود بشقاب پرنده که به وضوح یک وسایل آویزان از سیم است، اما من به این موضوع اهمیت ندادم. موسیقی متن توسط برنارد هرمن ساخته شده و بدون اینکه برجسته باشد، به خوبی نقش خود را ایفا می‌کند. این احتمالاً بهترین نقش سینمایی مایکل رنی است، زیرا او سفینه‌اش را در مرکز واشنگتن دی‌سی فرود می‌آورد. البته، آمریکایی‌ها وحشت‌زده می‌شوند و آن را با تانک‌ها و مسلسل‌ها محاصره می‌کنند و وقتی او با ظاهری انسانی بیرون می‌آید، تنها با یک لباس نقره‌ای، به او شلیک می‌کنند! خوشبختانه، "کلا تو" شخصی نیست که کینه‌ای به دل بگیرد و از تخت بیمارستانش به مقامات اعلام می‌کند که می‌خواهد کنفرانسی با رهبران جهان داشته باشد. این درخواست سختی خواهد بود، می‌گویند سیاستمداران، بنابراین او از بیمارستان فرار می‌کند و در خانه "هلن" (پاتریشیا نیل) و پسر جوانش "بابی" (بیلی گری پرشور) ساکن می‌شود. او کمی شخصیت مرموزی دارد، اما با پسرک کنار می‌آید و به زودی از او برای پیدا کردن دانشمند برجسته "بارن هارت" (سم جافه) استفاده می‌کند تا بتواند مغزهایی را گرد هم آورد. صحبت کردن درباره امیدی بی‌فایده؟ در همین حال، در خارج از سفینه‌اش، ربات "گورت" - یک خلق فلزی بزرگ که قدرت عظیمی از چشم لیزری‌اش دارد، حضور دارد. آیا "کلا تو" می‌تواند بشریت را قانع کند که به پیامش گوش دهند قبل از آنکه ربات کار را به دست خودش بگیرد؟ این فیلم بشریت را به چالش می‌کشد که به خود، اولویت‌ها، ایمان‌ها و نگرش‌هایش نگاه کند و به نوعی مناسب است که - در زمانی که جنگ سرد به آرامی در حال شروع بود - این فیلم عنصر بی‌فایده بودن جستجوی مداوم ما برای برتری نظامی را نشان می‌دهد، در حالی که ممکن است دیگران در نقاط دیگر جهان نگرش بدی نسبت به نظامی‌گری و کوتاه‌نگری ما داشته باشند. آیا امیدی وجود دارد؟ خوب، همانطور که شاعر گفت - "کلا تو بارادا نیکتو".