فیلم In the Name of the Father 1993

**به نام بی‌گناهی!!** گاهی اوقات به خودم می‌گویم **این نمی‌تواند برای من اتفاق بیفتد**، به این دلیل ساده که به نظر واقعاً ناعادلانه می‌رسد. اما تماشای فیلمی مانند این، تمام برداشت‌های ما از درست و نادرست، عادلانه و ناعادلانه را تغییر می‌دهد. تنها چیزی که می‌تواند در این دنیا عادلانه باشد، **قلب** شماست!! اگرچه شخصیت **دنیل دی-لوئیس** از همان ابتدا یک الگوی معمولی نیست، اما می‌دانید که...

**به نام بی‌گناهی!!** گاهی اوقات به خودم می‌گویم **این نمی‌تواند برای من اتفاق بیفتد**، به این دلیل ساده که به نظر واقعاً ناعادلانه می‌رسد. اما تماشای فیلمی مانند این، تمام برداشت‌های ما از درست و نادرست، عادلانه و ناعادلانه را تغییر می‌دهد. تنها چیزی که می‌تواند در این دنیا عادلانه باشد، **قلب** شماست!! اگرچه شخصیت **دنیل دی-لوئیس** از همان ابتدا یک الگوی معمولی نیست، اما می‌دانید که قلب درون او سیاه نیست (این موضوع بیشتر از صحنه‌ای مشخص می‌شود که قبل از گفتن جمله «در تمام عمر لعنتی‌ام هرگز نمی‌دانستم که چه احساسی دارد کسی را کشتن» بیان می‌کند). تحول شخصیت دی-لوئیس از مردی که به اندازه کافی مسئولیت‌پذیر نیست تا از خود مراقبت کند، به مردی که برای نام پدرش مبارزه می‌کند، واقعاً دل‌انگیز است! دردناک است که ببینیم چقدر انسان‌ها به عنوان یک گونه می‌توانند بی‌رحم باشند و از پذیرش اشتباهات خود امتناع کنند، حتی زمانی که می‌دانند این می‌تواند زندگی کسی را به مراتب بدتر از جهنم کند!! در کل، فیلم خوب است تا زمانی که آن را به عنوان زندگی کسی که در مقابل شما به نمایش درآمده، تصور نکنید. به محض اینکه متوجه این موضوع می‌شوید، به چیزی تبدیل می‌شود که نمی‌توانید فقط به عنوان یک فیلم فوق‌العاده دیگر به آن فکر کنید. بلکه قلب شما به سمت افرادی می‌رود که واقعاً مجبور به تحمل تمام اینها بوده‌اند. به خوبی کارگردانی شده، بازیگری فوق‌العاده، درخشان، دل‌خراش و در عین حال دلگرم‌کننده!! افرادی که آن را زیبا یافتند، می‌توانند به فیلم **Conviction** هیلاری سوانک در سال ۲۰۱۰ به عنوان انتخاب بعدی خود به عنوان یک «چشم‌نواز» دلگرم‌کننده مراجعه کنند! **یک فیلم کم‌هزینه، فراموش‌شده اما به خوبی اجرا شده.** این فیلم این روزها کاملاً فراموش شده است. خوب، واقعاً اگر شما بومی یا خیلی نزدیک به ایرلند نباشید، فکر می‌کنم وجود و فعالیت IRA به نوعی به چیزی تبدیل شده که سال‌ها پیش به پایان رسیده و اینطور نیست. این یک موضوع اخیر است و هنوز آثار آن بر روی مردم و جامعه باقی مانده است. فیلم به طور خاص بر روی پرونده «چهار گیلدفورد» و «هفت مگوایر» تمرکز دارد، گروهی از افرادی که به حمله بمبی و همکاری با IRA متهم شدند و بعداً بی‌گناه بودنشان ثابت شد. با این حال، تبرئه آنها خیلی دیر برای پدر خانواده که در زندان فوت کرد، انجام شد. متهمان تقریباً همگی با یکدیگر مرتبط بودند، چه از نظر خانوادگی و چه دوستی. من اطلاعات دقیقی از حقایق ندارم، هرچند که درباره حمله و پرونده واقعی که فیلم بر اساس آن ساخته شده، چیزهایی خواندم تا بهتر بتوانم فیلم را درک کنم و درباره آن صحبت کنم. تا جایی که می‌توانم بگویم، فیلم به وضوح آزادی‌های زیادی را برای جذاب‌تر و دراماتیک‌تر کردن داستان به کار برده است، اما هیچ چیز به شدت خارج از خط با آنچه که اتفاق افتاده نیست. دنیل دی-لوئیس هنوز نسبتا جوان بود، اما او در حال حاضر نشانه‌های استعداد فوق‌العاده‌ای را نشان می‌داد. او بازیگری متمرکز و بسیار مسئول در کارش است که خود را به آنچه انجام می‌دهد، اختصاص می‌دهد. و ما می‌توانیم ببینیم که چگونه به شخصیت سازگار می‌شود و آن را واقعی و قابل باور و انسانی می‌سازد. من همچنین از کار پیتر پستلهویت لذت بردم. به ویژه نکته قابل توجه این است که او اجازه داد که به منظور بازی یک شخصیت بزرگ‌تر و دارای نقص‌های جسمانی، پیر شود. از نظر فنی، فیلم در تلاش برای به تصویر کشیدن مصیبت‌هایی که به محکومان تحمیل شده، بسیار شایسته است و این کار را به شیوه‌ای بسیار متقاعدکننده و قابل قبول انجام می‌دهد. انتخاب دکورها، مکان‌های فیلم‌برداری و لباس‌ها به شدت به این موضوع کمک می‌کند. فیلم به خوبی بر محیط و روان‌شناسی شخصیت‌ها کار می‌کند و در نتیجه درامی فشرده به وجود می‌آورد که ممکن است برای کسانی که به دنبال فیلمی سبک‌تر هستند، خوشایند نباشد، اما به خوبی عمل می‌کند. عناوین ابتدایی به خوبی معرفی شدند، هرچند که من به تم اصلی آن علاقه‌ای ندارم. **اسکار برای بهترین دو نفر دنیل دی-لوئیس و پیتر پستلهویت** فیلم سعی دارد وحشت‌های ناعدالتی، تحقیق و حکم‌ها تحت عنوان قوانین اضطراری و تروریسم را منتقل کند، اما جزئیات این قوانین با استانداردهای امروز ما را به خنده می‌اندازد، حتی زمانی که فیلم در سال ۱۹۹۳ به نمایش درآمد. فیلم ما را با شوک مواجه می‌کند که قانون تروریسم در آن زمان می‌توانست هر فرد بی‌گناهی را به مدت ۷ روز بدون اتهام در حبس نگه دارد و من معتقدم که هنوز هم این موضوع در بسیاری از کشورهای بی‌شمار در جهان وجود دارد. فیلم به داستان واقعی «چهار گیلدفورد» و «هفت مگوایر» می‌پردازد، داستان بسیار دردناک حقوق بشر که فصل‌هایش با دستگیری جوان ایرلندی به نام جری کانلون در انگلستان و متهم کردن او به همراه سه نفر دیگر به انجام یک حمله تروریستی برای بمب‌گذاری در یک بار در گیلدفورد آغاز می‌شود. هرچند که جری بی‌پروا و تمایلات جنایی دارد، اما در طول ماجراهای فیلم متوجه می‌شویم که جری و همراهانش بی‌گناه هستند، اما فرآیند تحقیق و بازجویی نشان می‌دهد که در نحوه‌ی متهم کردن این افراد بی‌گناه، ناپاکی‌ها و فساد زیادی وجود دارد. «به نام پدر» در ظاهر درباره‌ی عدالت و احساس ستم در برابر ناعدالتی صحبت می‌کند. وقایع فیلم دراماتیک هستند و به موضوعات دیگری می‌پردازند، مهم‌ترین آن رابطه پدر و پسر و چگونگی تکامل آن، همچنین چگونگی این که یک مکان زشت مانند زندان می‌تواند فرصتی برای جری باشد تا به بلوغی دست یابد که اگر با ناعدالتی روبه‌رو نمی‌شد، هرگز به دست نمی‌آورد. تنوع و تعدد ابعاد فیلم، به‌علاوه تجلیاتی فراتر از توانایی‌های سیاره در دو صحنه و اجرای دو بازیگر، به فیلم اهمیت و جایگاه ویژه‌ای برای من بخشید. اگر در اسکار جایزه بهترین بازیگری دو نفره وجود داشت، همکاری دنیل دی-لوئیس و پیتر پستلهویت به راحتی به آنها تعلق می‌گرفت. شخصیت جوزپه کانلون هیچ نقصی ندارد. حتی داستان نام او که اجازه می‌دهد صحنه‌ای فوق‌العاده روایت شود، جذاب و شگفت‌انگیز است. او در شرایطی که بود، وضعیت عجیبی از انسجام داشت و با توجه به پیشینه‌اش پر از افول، سعی می‌کرد به قوانین و مقررات به شدت پایبند باشد تا از قانون تخطی نکند. این فرسودگی باعث می‌شد که پسرش، جری، او را به عنوان یک ضعف ببیند. اما زمانی که جری در مواجهه با چالش‌های مشابهی که پدرش با آن‌ها روبرو بود، خود را آزمایش کرد، دید که پدرش، جوزپه کانلون، در هر موقعیتی اعتبار و احترام کسب می‌کند. این فیلم واقعاً فوق‌العاده است. من را مجذوب خود کرد و باعث شد که بدون خستگی پیگیر وقایع باشم.