فیلم House of Gucci 2021

این فیلم لحظاتی دارد و به خوبی فیلم‌برداری شده است، اما نتوانستم به راحتی با آن ارتباط برقرار کنم، هرچند از آشفتگی و خیانت‌های خانوادگی آن لذت بردم. از طرفی، لهجه‌های ایتالیایی گاهی خنده‌دار به نظر می‌رسید و جرد لتو زیر آرایشش (در کنار لهجه‌اش) به‌طرز مضحکی رفتار می‌کرد. این فیلم نه چندان بد و در حد قابل تماشا بود، اگرچه می‌توانست کمی کوتاه‌تر باشد....

این فیلم لحظاتی دارد و به خوبی فیلم‌برداری شده است، اما نتوانستم به راحتی با آن ارتباط برقرار کنم، هرچند از آشفتگی و خیانت‌های خانوادگی آن لذت بردم. از طرفی، لهجه‌های ایتالیایی گاهی خنده‌دار به نظر می‌رسید و جرد لتو زیر آرایشش (در کنار لهجه‌اش) به‌طرز مضحکی رفتار می‌کرد. این فیلم نه چندان بد و در حد قابل تماشا بود، اگرچه می‌توانست کمی کوتاه‌تر باشد. **۲.۷۵ از ۵** این بار می‌توانم بگویم که بهترین بازیگر این فیلم بدون شک جرمی آیرونز است. او نقش رودولفو، برادر بزرگ‌تر و با رنگ و لعاب برادرش آلدو (آل پاچینو) را بازی می‌کند که صاحب و مدیر خانه مد مشهور ایتالیایی است. پسرش موریزیو (آدام درایور) عاشق پاتریزیا (لیدی گاگا) می‌شود که دختر صاحب یک شرکت حمل‌ونقل است و به‌وضوح پدرش از این رابطه خوشحال نیست. او تصمیم می‌گیرد پسرش را از ارث محروم کند، اما موریزیو به شدت به دختر جدید و باهوش خود وابسته شده و به زودی آن‌ها ازدواج کرده و با عمویش همکاری می‌کنند. در این حین، پسر آلدو، پائولو (جرد لتو که به سختی قابل شناسایی است) سعی می‌کند با طراحی‌های خود توجه عمویش رودولفو را جلب کند و در این بین صحنه‌ای از درگیری بین آن‌ها به وجود می‌آید. بسیاری از بهترین لحظات فیلم در تریلرها لو رفته است. لیدی گاگا خوب بازی می‌کند، اما نه عالی و زمان زیادی صرف ایجاد شخصیت‌ها می‌شود. وقتی به داستان جدی‌تری می‌رسیم که چگونه این ازدواج و خانواده و کسب‌وکار به خودشان آسیب می‌زنند، سرعت فیلم به‌طور قابل توجهی کند شده و حوادث داستان خیلی سریع پیش می‌روند. بخش زیادی از نتیجه‌گیری تنها در یک صحنه و با متن روی صفحه خلاصه شده است. اگر زمان کمتری صرف مقدمه می‌شد، فکر می‌کنم سر ریدلی اسکات می‌توانست بیشتر از علل جالب و سرگرم‌کننده مشکلات این خانواده بهره ببرد. با این حال، تماشای فیلم لذت‌بخش است و به سرعت می‌گذرد. تماشایش ارزش دارد. این فیلم در pacing (سرعت پیشرفت داستان) به شدت مشکل داشت. مدام از اینکه چقدر پرش‌های زمانی بزرگ بودند شگفت‌زده می‌شدم، حتی با اینکه همه‌چیز به صورت خطی روایت می‌شد. به‌طور کلی فکر می‌کنم داستان جذابی داشتند، اما نتوانستند آن را به گونه‌ای روایت کنند که جلب توجه کند. فیلم فقط می‌توانست نیمی از طولش توجه من را جلب کند. شروع فیلم «خانه گوچی» برایم سخت بود. می‌توانستم از آخرین صبح زندگی موریزیو گوچی (آدام درایور) شروع کنم یا از لهجه عجیب ایتالیایی لیدی گاگا به عنوان پاتریزیای ریگانی شروع کنم. همچنین پروتزهای مشکوکی که برای جرد لتو در نقش پائولو گوچی استفاده شده بود، قابل توجه است. با این حال، می‌خواستم از این فیلم چه چیزی به دست آورم. «خانه گوچی» تماشای خوبی است. از بازی‌های لیدی گاگا و آدام درایور لذت بردم، که به نظر من لیدی گاگا بهترین بازیگر فیلم است. او در فیلم «ستاره‌ای متولد می‌شود» هم خوب بود و خیلی مشتاقم ببینم در «جوکر: فولی آ دو» چه خواهد کرد. بقیه بازیگران هم بسیار خوب هستند، چه آل پاچینو و چه جرمی آیرونز... جک هیوستون و حتی جرد لتو هم خوب بازی می‌کنند. انتخاب بازیگران به‌خوبی انجام شده است. این فیلم ۱۵۸ دقیقه‌ای از نظر سرعت پیشرفت مثبت بود؛ فیلم به‌سرعت نمی‌گذرد اما به‌خوبی جریان دارد. با این حال، از موسیقی فیلم خوشم نیامد؛ انتخاب‌های عجیبی در آن وجود داشت که به نظر نمی‌رسید با حال و هوای فیلم همخوانی داشته باشد. همچنین چند بار احساس عجیبی داشتم که همه به زبان انگلیسی با لهجه صحبت می‌کردند، به‌ویژه در ایتالیا. دوست داشتم در برخی صحنه‌ها اطلاعات بیشتری درباره موقعیت و سال داشته باشیم؛ هرچند که درک آن سخت نبود، اما بعضی صحنه‌ها، با وجود اینکه در مکان یا زمان دیگری بودند، احساس می‌کردم که در هم ادغام شده‌اند. این نکات منفی چندان بزرگ نیستند، زیرا از این فیلم ریدلی اسکات به اندازه کافی سرگرمی دریافت کردم. خوشحالم که این فیلم را تماشا کردم اما کمی ناامیدم که اکشن کمتری نسبت به آنچه در تریلر نشان داده شده بود، وجود داشت - البته می‌دانم که این می‌تواند درباره هر فیلمی گفته شود، اما در این فیلم، هیچ اکشنی وجود نداشت. حتی قتل promised هم چندان قابل توجه نبود. با این حال، خوب است که تاریخچه آن کیف دستی که به آن افتخار می‌کنید را مرور کنید. تماشای این فیلم ارزش دارد، اما اگر به بیوگرافی‌های مد علاقه‌مندید، «کوکو قبل از شنل» بهتر است و اگر به قتل‌های دنیای مد علاقه دارید، «قتل جیانی ورساچه» از کتاب «فواید وولگار» موریس اورث، دراماتیک‌تر است. اما این فیلم به تاریخ برند شما اضافه می‌شود.