فیلم The Great Escape 1963

بسیار عالی، بلکه فوق‌العاده است! "لحظه‌ای صبر کنید، آیا واقعاً پیشنهاد می‌دهید که اگر من از سیم‌خاردار عبور کنم و همه چیز را بررسی کنم و انتخاب نشوم، به خودم تسلیم شوم و به مدت چند ماه در زندان بیفتم تا شما اطلاعات مورد نیازتان را به دست آورید؟" فیلم «فرار بزرگ» به کارگردانی جان استرجس، آزمون زمان را با موفقیت پشت سر گذاشته و به عنوان...

بسیار عالی، بلکه فوق‌العاده است! "لحظه‌ای صبر کنید، آیا واقعاً پیشنهاد می‌دهید که اگر من از سیم‌خاردار عبور کنم و همه چیز را بررسی کنم و انتخاب نشوم، به خودم تسلیم شوم و به مدت چند ماه در زندان بیفتم تا شما اطلاعات مورد نیازتان را به دست آورید؟" فیلم «فرار بزرگ» به کارگردانی جان استرجس، آزمون زمان را با موفقیت پشت سر گذاشته و به عنوان یک فیلم شاد و محبوب خانوادگی با بازیگران متعدد شناخته می‌شود. این فیلم بر اساس داستان‌های واقعی سربازان متفقین است که به‌طور دسته‌جمعی از یک اردوگاه اسیران جنگی آلمانی در سال 1942 فرار می‌کنند. از ابتدا تا انتهای فیلم، به خاطر شخصیت‌های فوق‌العاده‌ای که در آن به نمایش گذاشته شده‌اند، درگیر می‌شویم. ما آن‌ها را از لحظه ورود به اردوگاه دنبال می‌کنیم تا به اوج شگفت‌انگیز داستان برسیم و با کمال خوشحالی می‌گویم که هیچ‌یک از بازیگران ناامیدکننده نیستند و همه آن‌ها کار فوق‌العاده‌ای برای استرجس، که به‌درستی undervalued است، انجام می‌دهند. تعدادی از صحنه‌های عالی با موسیقی فوق‌العاده المر برنستین ترکیب شده است تا هرگز اجازه ندهد خون آرام بگیرد و در میان لحظات شوخی، تنش قابل لمسی وجود دارد که این فیلم را به یکی از بهترین‌های نوع خود تبدیل می‌کند، در واقع یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ. استرجس و نویسندگانش، جیمز کلاول و و.ر. برنت، از کتابی که توسط پل بریکهیل نوشته شده، اقتباس کرده‌اند؛ کسی که از تجربه صحبت می‌کند زیرا یکی از زندانیان اردوگاه POW مشهور «استالگ لوفت 3» بوده است که البته منبع الهام «فرار بزرگ» است. استرجس به این داستان علاقه‌مند بود و پس از تلاش بی‌وقفه به مدت بیش از یک دهه برای به تصویر کشیدن آن، سرانجام موفق شد. موفقیت سه سال پیش از فیلم وسترن ستاره‌ای او، «هفت شگفت‌انگیز»، به استرجس این امکان را داد تا رؤیای خود را محقق کند و نتیجه آن هنوز هم نسل‌های جدیدی را با هر سال سرگرم می‌کند. این فیلم با بازیگران مشهور و قهرمانان نمادین پر شده است. استیو مک‌کوی (که به نظر می‌رسد مخاطب آمریکایی را مجذوب می‌کند)، ریچارد آتنبرو، چارلز برانسون، جیمز دانالد، دونالد پلَسنس، جیمز کوبرن، جیمز گارنر، دیوید مک‌کالوم، جان لیتون و گوردون جکسون. البته این یک فهرست بسیار منظم است، اما تأثیر و ورودی هانس مِسِمر به عنوان فرمانده اردوگاه، سرهنگ فون لوگر نباید نادیده گرفته شود. صحنه‌های او کیفیت انسانی واقعی دارند که چهره‌ای نرم‌تر از آلمان را به نمایش می‌گذارد، در مقایسه با آنچه که تحت سلطه یک دیکتاتور خاص بوده است (پایان‌نامه اینجا معکوس جنگ را ارائه می‌دهد)، و نویسندگان به‌خوبی، و به‌درستی، ملت را با یک قلم موی قدیمی رنگ نمی‌کنند. این فیلم جذاب و درگیرکننده، قلبی خاص به همراه داستانی پر از اکشن و تعلیق به ارمغان می‌آورد. 10/10 دیگر نمی‌توانم این فیلم را ببینم. این یک فیلم سرگرم‌کننده است که پدرم مرا مجبور به تماشای آن در کودکی کرد. فیلمی که عاشقش بودم... ... و سپس ادی ایزارد آن را برایم خراب کرد. حالا هر بار که سعی می‌کنم آن را ببینم، فقط به بخش استندآپ او فکر می‌کنم. فکر می‌کنم از "Dressed to Kill" بود، شاید "Circle"، اما هر چه که بود، این نشان می‌دهد که چقدر خنده‌دار هستید که یک فیلم کلاسیک را برای همیشه خراب می‌کنید، زیرا روتین شما از فیلمی که به آن می‌خندید فراتر می‌رود. به هر حال، ایزارد نکته‌ای داشت، بنابراین درست است که نمی‌توانم او را فراموش کنم هر وقت آن را می‌بینم. او شخصیت استیو مک‌کوی را به یک شوخی تبدیل کرد و من برای این کار او را دوست دارم. اما اگر شما استندآپ را ندیده‌اید، این یک فیلم سرگرم‌کننده است. این فیلم به خوبی «استالگ 13» نیست، اما بیشتر یک فیلم اکشن است و خوب، ایزارد نکته‌ای داشت، اما هنوز هم یک فیلم سرگرم‌کننده است. این باید تعریف یک بازیگر تمام‌ستاره (اگرچه همه مرد) در این نمایش جذاب باشد که نشان می‌دهد مردم چقدر می‌توانند خلاق و مبتکر باشند وقتی در زندان هستند و با آینده‌ای تاریک (اگر اصلاً) روبرو می‌شوند. هر شخصیت در این درام POW جنگ جهانی دوم چیز متفاوتی به این گروه از سبک و تخیل می‌آورد. ریچارد آتنبرو به عنوان دردسرساز معروف برای نگهبانان نازی خود بازی می‌کند که قبلاً چندین بار فرار کرده است و او سازمان «X» خود را برای کار بر روی هر طرح ممکن برای رهایی افراد از این «سوپر-استالگ» که به گفته آن غیرقابل فرار است، تشکیل می‌دهد. استیو مک‌کوی با آنگس «موش» لنی یک اتحاد غیرمنتظره برقرار می‌کند؛ جیمز «دزد» گارنر با دونالد پلَسنس، کارشناس، چای‌نوش و جعل‌کار که بینایی‌اش به سرعت در حال از دست رفتن است؛ چارلز برانسون و جیمز کوبرن و مجموعه‌ای از بازیگران باتجربه بریتانیایی این کل فعالیت را به زندگی می‌آورند به روشی خشن، گاهی خنده‌دار، اما در نهایت مصمم. هانس مِسِمر «فرمانده» نیز شایسته ذکر است زیرا او به نظر می‌رسد هنوز به برخی از اصول اولیه انسانیت پایبند است در حالی که سعی می‌کند جلوی گشتاپو را از اجرای راه‌حل‌های شدیدتر بگیرد. المر برنستین تمام این موارد را با موسیقی فوق‌العاده‌اش تکمیل می‌کند. این فیلم طولانی است، قطعاً، اما حداقل می‌توانیم مطمئن باشیم که در پایان بیرون می‌آییم...