فیلم The Little Foxes 1941

**آیا برای یک کارخانه پنبه‌سازی می‌کشید؟** «روباه‌ها را بگیرید، روباه‌های کوچک که تاک‌ها را خراب می‌کنند: زیرا تاک‌های ما انگورهای نرم دارند.» (آهنگ سلیمان ۲:۱۵) فیلم «روباه‌های کوچک» که در سال ۱۹۴۱ ساخته شد، سومین و آخرین همکاری بین بتی دیویس و کارگردان بزرگ ویلیام وایلر است. اولین فیلم آن‌ها «جزبل» (۱۹۳۸) و دومین فیلم «نامه» (۱۹۴۰) بود. در عمق جنوب آمریکا در ابتدای قرن بیستم، توافقی در...

**آیا برای یک کارخانه پنبه‌سازی می‌کشید؟** «روباه‌ها را بگیرید، روباه‌های کوچک که تاک‌ها را خراب می‌کنند: زیرا تاک‌های ما انگورهای نرم دارند.» (آهنگ سلیمان ۲:۱۵) فیلم «روباه‌های کوچک» که در سال ۱۹۴۱ ساخته شد، سومین و آخرین همکاری بین بتی دیویس و کارگردان بزرگ ویلیام وایلر است. اولین فیلم آن‌ها «جزبل» (۱۹۳۸) و دومین فیلم «نامه» (۱۹۴۰) بود. در عمق جنوب آمریکا در ابتدای قرن بیستم، توافقی در حال انجام است تا کارخانه‌های پنبه‌سازی به محل آورده شود و پول نقد سرد و سخت به دستان خانواده طمعکار و زیرک «هابر» برسد. بن هابر، مغز متفکر این عملیات، و برادرش اسکار، به ۷۵,۰۰۰ دلار دیگر نیاز دارند تا معامله را ببندند. خواهرشان، Regina، به شدت می‌خواهد در این اقدام سهمی داشته باشد و انتظار دارد که شوهرش، هوراس، سهم او را تأمین کند. اما او و هوراس مدت‌هاست که رابطه خوبی ندارند و هوراس چندین ماه در بالتیمور تحت درمان یک بیماری جدی قلبی قرار دارد. با این حال، Regina دختر ۱۷ ساله‌اش، الکساندرا، را به بالتیمور می‌فرستد تا او را به خانه برگرداند. وقتی او به خانواده بازمی‌گردد، به وضوح اعلام می‌کند که مخالف معاملات مشکوک آن‌هاست. اما هوراس ضعیف است و زمان زیادی برای زندگی ندارد. در حالی که بوی خون را حس می‌کنند، روباه‌ها به سرعت به آن‌ها نزدیک می‌شوند… این فیلم برای جایزه بهترین فیلم سال ۱۹۴۱ نامزد شد، اما توسط «چقدر دره‌ام سبز بود» شکست خورد. بتی دیویس برای بهترین بازیگر زن نامزد شد و ترسا رایت و پاتریشیا کالیج نیز برای بهترین بازیگر زن مکمل نامزد شدند. بتی دیویس در نهایت توسط جوان فونتین به خاطر «مشکوک» شکست خورد و جایزه بهترین بازیگر زن مکمل به ماری آستور برای «دروغ بزرگ» تعلق گرفت. با این حال، این واقعاً تأسف‌آور است که هربرت مارشال، بازیگر فوق‌العاده‌ای که نامش امروز تقریباً فراموش شده، حتی برای اجرای دل‌خراش و زیرکانه‌اش در «روباه‌های کوچک» نامزد نشد. در روزهای جوانی‌اش، در دهه ۱۹۳۰، هربرت مارشال به عنوان یک بازیگر رمانتیک بسیار پرطرفدار بود. اما به نظر من، او در نقش هوراس گیدنز، فردی عاقل، ملایم و محکوم، بهترین عملکرد دوران حرفه‌ای‌اش را در بیش از پنجاه سالگی ارائه داد. پنج بازیگر اصلی از تولید برادوی نقش‌های خود را تکرار کردند: چارلز دینگل (به عنوان بن هابر)، کارل بنتون رید (به عنوان اسکار هابر)، دن دوریا (به عنوان لئو هابر)، پاتریشیا کالیج (به عنوان بردی هابر) و جان ماریوت (به عنوان کال). لیلیان هلمن فیلمنامه را نوشت و آن را از نمایشنامه موفق خود اقتباس کرد و در واقع یک شخصیت جدید به آن اضافه کرد که در کار اصلی وجود نداشت: دوست‌پسر الکساندرا، دیوید هیویت (با بازی ریچارد کارلسون). دلیل هلمن برای این تغییر این بود که داستان به یک شخصیت مرد همدل دیگر به جز هوراس گیدنز نیاز داشت. «روباه‌های کوچک» ملودرامی از بالاترین درجه است، اما قطعاً به سلیقه همه نمی‌خورد. شخصاً این فیلم یکی از فیلم‌های موردعلاقه من است و احتمالاً بهترین فیلمی است که به چنین مضامین تاریکی پرداخته است. توصیه می‌کنم آن را با ذهنی متفکر و صبور تماشا کنید و دفعه بعد که با خانواده‌تان برای روز شکرگزاری یا هر مناسبت دیگری گرد هم می‌آیید، می‌توانید شکرگزار باشید که هرچند که ممکن است خویشاوندان عزیزتان ویژگی‌های عجیب و غریبی داشته باشند، اما قطعاً نمی‌توانند به بدی خانواده هاوبر باشند. امیدوارم. بتی دیویس با یک بازیگر برجسته در این داستان جذاب از خانواده بی‌رحم «هابر» که در ابتدای قرن بیستم بر شهر «لینت» تسلط دارند، به ایفای نقش می‌پردازد. دیویس در نقش «رژینا» زندگی مجللی با دخترش «الکساندرا» (ترسا رایت) و دو برادرش «اسکار» (کارل رید) و «بن» (چارلز دینگل) که همسایه‌شان هستند، دارد. وقتی یک فرصت تجاری برای آن‌ها پیش می‌آید، او دخترش را وادار می‌کند که پدر بیمار و به شدت بیگانه‌اش «هوراس» (هربرت مارشال) را به خانه برگرداند تا بتواند در تأمین منابع مالی کمک کند. او واقعاً مردی نیکو است که با روش‌های استثمارگرانه آن‌ها ارتباطی ندارد و بنابراین از دخالت در این امور خودداری می‌کند. این وضعیت دختر را که خود با پسرعموی منفورش «لئو» (دن دوریا) و معشوقه‌اش «دیوید» (ریچارد کارلسون) مشکلاتی دارد، به یک بازی شطرنج خانوادگی می‌اندازد که در آن فقط می‌تواند بازنده باشد. درام پیچیده، زیرک و ملموس است؛ مارشال در نقش شوهر بیمار اما مصمم فوق‌العاده است و دینگل نیز در نقش برادر تقریباً زیرک خوب عمل می‌کند و البته دیویس در نقش مادری که فکر می‌کند کار درستی انجام می‌دهد، اما تنها به شرطی که همه چیز طبق خواسته‌های او پیش برود، در عنصر خود قرار دارد. این فیلم به بسیاری از مسائل که هنوز هم امروز رواج دارند، از جمله تبعیض، نگرش‌های نژادپرستانه و حس برتری که حاکم بود، می‌پردازد. ویلیام وایلر معمولاً به عنوان یک کارگردان قابل اعتماد شناخته می‌شد که داستان‌های قوی، با ریتم مناسب، بازیگران مناسب و به خوبی گردآوری شده را ارائه می‌داد - این فیلم قطعاً یکی از بهترین‌های اوست.