فیلم Creed II 2018

این فیلمی بود که مدت‌ها به شدت دنبال دیدن آن بودم. قسمت اول آن فوق‌العاده بود و قسمت دوم «کرید» نیز شگفت‌انگیز است. من باید تکالیف دانشگاهی‌ام را انجام می‌دادم، اما فقط به خاطر تماشای «کرید 2» آن را نادیده گرفتم. قسمت آموزش و مبارزه پایانی را نمی‌توانم با کلمات توصیف کنم، احساسات پس از تماشای آن غیرقابل بیان است. **_کافی است، اما به طرز افراطی...

این فیلمی بود که مدت‌ها به شدت دنبال دیدن آن بودم. قسمت اول آن فوق‌العاده بود و قسمت دوم «کرید» نیز شگفت‌انگیز است. من باید تکالیف دانشگاهی‌ام را انجام می‌دادم، اما فقط به خاطر تماشای «کرید 2» آن را نادیده گرفتم. قسمت آموزش و مبارزه پایانی را نمی‌توانم با کلمات توصیف کنم، احساسات پس از تماشای آن غیرقابل بیان است. **_کافی است، اما به طرز افراطی به الگوی_ راکی _پایبند است._** > _من هنوز کسی را ندیده‌ام که فیلمی از_ راکی _را دوست نداشته باشد._ - استیون کپِل جونیور؛ "چگونه کارگردان _کرید II_ جانشین _راکی IV_ خود را ساخته است" (میا گالاپو)؛ _هالیوود ریپورتر_ (21 نوامبر 2018) «کرید» (2015) به کارگردانی رایان کوگلر احتمالاً بهترین فیلم از سری فیلم‌های بازسازی (دنباله‌های ظاهری که در واقع بازسازی هستند) است که در اواسط دهه 2010 منتشر شد. این فیلم اولین فیلم از سری «راکی» است که توسط سیلوستر استالونه نوشته نشده و نه توسط استالونه و نه جان جی. آویلدسن کارگردانی شده است. بعد از «راکی بالبوآ» که به طرز شگفت‌انگیزی موفق شد این فرانچایز را نجات دهد، «کرید» که به قلم کوگلر و آرون کاوینگتون نوشته و به کارگردانی کوگلر ساخته شده بود، موفق شد فرانچایز را با راکی به عنوان یک شخصیت مکمل نجات دهد. در دنباله، استالونه به عنوان نویسنده بازگشته و کارگردانی به استیون کپِل جونیور سپرده شده است. در حالی که «کرید» اساساً بازسازی «راکی» اصلی بود، «کرید II» بیشتر ترکیبی از «راکی III» و «راکی IV» است و برخی عناصر از «راکی II» را نیز در بر می‌گیرد. این فیلم تمام الگوهای مورد انتظار از یک فیلم «راکی» را دنبال می‌کند، اما مشکل اینجاست که به طرز افراطی به آن‌ها پایبند است و چیز دیگری ارائه نمی‌دهد. همچنین به طور ناگزیر در مقایسه با قسمت قبلی خود به شدت آسیب می‌بیند، به‌ویژه از نظر کارگردانی – در حالی که کارگردانی کوگلر اطمینان و خلاقیت داشت، کارگردانی کپِل جونیور معمولی و کارآمد بود. اگر این فیلم کمی از فرمول خود فاصله می‌گرفت، مانند «کرید» یا «راکی بالبوآ»، به مراتب فیلم بهتری می‌شد و تنها یک بازسازی خنثی از چیزی که بارها دیده‌ایم نمی‌بود. هسته یک فیلم عالی در آن وجود دارد، اما اجرا به خوبی انجام نشده است. این فیلم پر از کلیشه‌هاست، خسته‌کننده و تکراری است و subplot شخصیت منفی آن به مراتب جذاب‌تر از داستان اصلی است. در نهایت، مبارزه پایانی تقریباً طراحی پارودیک دارد. در «راکی IV»، قهرمان پیشین WBC؛ آپولو کرید (کارل ودرز) در رینگ در حین یک مبارزه نمایشی با ایوان دراگو (دولف لاندگرن) کشته می‌شود. راکی بالبوآ (سیلوستر استالونه) برای انتقام از مرگ بهترین دوستش، به مسکو می‌رود و نه تنها دراگو را شکست می‌دهد، بلکه تماشاگران شوروی را نیز با خود همراه می‌کند. 33 سال بعد، پسر ایوان؛ ویکتور (فلوریان مونته‌انو) در اوکراین به عنوان یک بوکسور حرفه‌ای تمرین می‌کند. در همین حال، در فیلادلفیا، آدونیس کرید (مایکل بی. جوردن)، پسر آپولو، برای یک مبارزه با قهرمان، دنی «استانتمن» ویلار (آندره وارد) آماده می‌شود. مشخص است که «کرید II» نه تنها دنباله‌ای برای «کرید» است، بلکه دنباله‌ای برای یکی از احمقانه‌ترین فیلم‌های تاریخ، یعنی «راکی IV»، نیز به شمار می‌رود. «کرید» الگوی «راکی» را برای مخاطبان مدرن تغییر داد و راکی را به یک شخصیت مکمل تنزل داد. در حالی که «راکی IV» تمام نشانه‌های واقع‌گرایی را رها کرده و راکی را به یک ابرقهرمان تبدیل کرد، «کرید II» به خوبی به بازتاب عواقب آن مبارزه می‌پردازد. علی‌رغم برخی عناصر قابل تحسین، «کرید II» در تقریباً هر زمینه‌ای ناامیدکننده است، از صحنه‌های خانگی خسته‌کننده و بی‌روح تا پایانی که فراتر از تعلیق‌پذیری است و هیچ نشانه‌ای از غیرقابل پیش‌بینی بودن ندارد. در حالی که «کرید» به عمق‌های غیرمنتظره‌ای دست یافت، «کرید II» کاملاً سطحی باقی می‌ماند و این یک فرصت از دست رفته است.