فیلم Ashes and Diamonds 1958

این فیلم از جنبه‌های مختلفی به‌خوبی ساخته شده است؛ کارگردانی، نماها، کیفیت tonal و ریتم فیلم. شاید درخشان‌ترین نکته این باشد که فیلم حس محبوس بودن را به تماشاگر منتقل می‌کند. البته باید اعتراف کنم که کمی قدیمی به نظر می‌رسد. شاید فکر کرده‌اید که در تاریخ ۸ مه ۱۹۴۵، مردم لهستان باید در جشن پیروزی بر متجاوزان نازی متحد می‌شدند. اما این فیلم به‌خوبی نشان...

این فیلم از جنبه‌های مختلفی به‌خوبی ساخته شده است؛ کارگردانی، نماها، کیفیت tonal و ریتم فیلم. شاید درخشان‌ترین نکته این باشد که فیلم حس محبوس بودن را به تماشاگر منتقل می‌کند. البته باید اعتراف کنم که کمی قدیمی به نظر می‌رسد. شاید فکر کرده‌اید که در تاریخ ۸ مه ۱۹۴۵، مردم لهستان باید در جشن پیروزی بر متجاوزان نازی متحد می‌شدند. اما این فیلم به‌خوبی نشان می‌دهد که چگونه شادی و اضطراب در کنار هم وجود دارد؛ کسانی که برای آزادی کشورشان مبارزه کرده بودند، حالا با یکدیگر در دو سوی یک نظم اجتماعی جدید قرار گرفته‌اند که طرفداران آزادی را در یک سو و کمونیست‌های وابسته به شوروی را در سوی دیگر قرار می‌دهد. این تناقض به‌خوبی در شخصیت‌های "ماتسیک" (زبیگنیف چیبولسکی) و "آندژی" (آدام پاولیکوفسکی) به تصویر کشیده شده است که مأموریت دارند تا به‌طور واقعی رهبر کمونیست و وزیر جدید "شچوکا" (واچلاو زاسترژینسکی) را به قتل برسانند. با این حال، آن‌ها در تلاش برای ترور خود شکست می‌خورند و افراد بی‌گناهی کشته می‌شوند؛ این تنها آغاز خشونت میان متحدان سابق است که وفاداری‌های خانوادگی را به شدت تحت فشار قرار می‌دهد. با این همه، همچنان فضایی برای عاشقانه وجود دارد؛ "ماتسیک" به "کریستینا" (اوا کریژفسکا) علاقه‌مند می‌شود و در حالی که این حس عمیق‌تر می‌شود، او آرزوی زندگی صلح‌آمیزی را دارد که در آن بتواند زندگی کند، کار کند و خانواده‌ای را بزرگ کند. اما آیا او می‌تواند از سیاست‌ها فاصله بگیرد و به زندگی شخصی‌اش بپردازد، یا این‌که این مسائل به قدری در وجودش ریشه‌دار شده‌اند که ماندن در این شرایط ممکن است آنچه را که دوست دارد، به خطر بیندازد؟ این یکی از داستان‌های تأثیرگذار درباره "برنده شدن در صلح" پس از جنگ جهانی دوم است که شخصیت‌ها با تناقضات و چالش‌های زیادی روبرو هستند و کارگردان (آندژی وایدا) نیز نگاهی وسیع‌تر به بقایای جامعه لهستان دارد که بازسازی آن آسان نخواهد بود. این ملت که زمانی مذهبی بود، اکنون بسیار خسته و افسرده است و مردم آماده‌اند تا اندوه و آرزوهای خود را در یک لیوان بزرگ وودکا غرق کنند. در این رابطه، طنز تلخی نیز وجود دارد که عمدتاً به لطف "استانیسلاو میلسکی" و شخصیت "پیینیازک" او به تصویر کشیده می‌شود و ما شاهد رقابت‌های پیچیده‌ای برای موقعیت و امتیاز در نظم جدید هستیم. مشکلات آن‌ها به‌خوبی توسط عکاسی شیک و گاهی هم ترسناک که در این درام واقعی وجود دارد، به تصویر کشیده می‌شود. تاریخ به ما می‌گوید که چه بر سر این مردم آمده است، و این موضوع جذابیت بیشتری به تماشای این فیلم می‌بخشد. در اصل، این فیلم درباره مردم و ایده‌هاست و ارزش دیدن دارد. این اولین فیلم وایدا بود که دیدم و واقعاً از آن لذت بردم. فکر می‌کنم بازی چیبولسکی عالی بود و صحنه‌ای که او در بار مشغول روشن کردن شات‌های وودکا بود را خیلی دوست داشتم. نماهای او در طول پله‌های طرح‌دار در سیاه و سفید بسیار زیبا به نظر می‌رسید، به‌ویژه به‌خاطر عینک آفتابی‌اش. کمی در جنبه‌های سیاسی داستان گم شدم، اما با وجود این، خسته نشدم و واقعاً داستان عاشقانه و صحنه‌ای با منشی مست را دوست داشتم. فکر می‌کنم تصویر خون که از زیر ملحفه در انتها بیرون می‌آید، تصویری بسیار قوی است و نما پایانی او که در حال دویدن در یک منطقه ویرانه است، پایان بسیار خوبی داشت. نمره‌ام ۳.۵ از ۵ است.