فیلم Rocketman 2019

فیلم «راکتمن» جنبه‌های زیادی دارد که به خوبی عمل می‌کند، اما این موضوع که هرگز به‌طور کامل به خیال‌پردازی موزیکال خود متعهد نمی‌شود، کمی ناامیدکننده است. در نهایت، این فیلم بیشتر به موزیکال «در سراسر جهان» ساخته جولی تایمور در سال ۲۰۰۷ شباهت دارد - یک ایده و رویکرد عالی به کار یک هنرمند موزیکال که هرگز نتوانسته پا به زمین بگذارد یا شجاعت لازم...

فیلم «راکتمن» جنبه‌های زیادی دارد که به خوبی عمل می‌کند، اما این موضوع که هرگز به‌طور کامل به خیال‌پردازی موزیکال خود متعهد نمی‌شود، کمی ناامیدکننده است. در نهایت، این فیلم بیشتر به موزیکال «در سراسر جهان» ساخته جولی تایمور در سال ۲۰۰۷ شباهت دارد - یک ایده و رویکرد عالی به کار یک هنرمند موزیکال که هرگز نتوانسته پا به زمین بگذارد یا شجاعت لازم را برای کامل بودن پیدا کند. با این حال، هنوز هم تصویری احساسی و گاهی تحریک‌آمیز از التون جان ارائه می‌دهد و اگرچه کمبود جزئیات عاطفی یا داستانی در فیلمنامه هرگز به تارون اگرتون اجازه نمی‌دهد تا پتانسیل کامل خود را به نمایش بگذارد، او هنوز هم یک التون جان فوق‌العاده است و به خوبی این آهنگ‌های شگفت‌انگیز را می‌خواند. در نهایت، با وجود صداقت تازه و برخی انتخاب‌های جذاب، «راکتمن» هرگز به اندازه‌ای که به شدت می‌خواهد و نیاز دارد و شایسته‌اش است، جسور نیست؛ فیلمی در مسیر جایی که هرگز به آن نمی‌رسد. - دانیل لمین الton جان در طول چندین دهه، میلیون‌ها آلبوم فروخته و موفقیت‌های بسیاری کسب کرده است. در فیلم جدید «راکتمن»، تماشاگران نگاهی به زندگی او خواهند داشت که به لطف بازی فوق‌العاده و شایسته اسکار تارون اگرتون، ممکن شده است. فیلم با ورود الton جان به مرکز ترک اعتیاد در یکی از لباس‌های صحنه‌اش آغاز می‌شود. او در حین صحبت با گروهش، داستان کودکی‌اش را به عنوان یک کودک خجالتی که منتظر محبت و تایید پدرش است، به اشتراک می‌گذارد. وقتی استعدادش در نواختن پیانو کشف می‌شود، مادربزرگش او را تشویق می‌کند و حتی او را برای پذیرش به آکادمی سلطنتی موسیقی می‌برد. مادرش (بریتس دالاس هاوارد) به طور متوسط از او حمایت می‌کند اما بیشتر بر روی زندگی اجتماعی‌اش که ناشی از ازدواج ناموفقش است، تمرکز دارد. با پیشرفت فیلم، می‌بینیم که الton در یک گروه پشتیبان کار می‌کند و کم‌کم به یک آگهی پاسخ می‌دهد که او را با یک نماینده آشنا می‌کند. او با برنی تائوپین (جیمی بل) همراه می‌شود و با هم آهنگ‌هایی می‌نویسند که به سری کنسرت‌ها در لس‌آنجلس منجر می‌شود. از این نقطه به بعد، فیلم به اوج خود می‌رسد و نشان می‌دهد که چگونه موسیقی آن‌ها به موفقیت می‌رسد و منجر به مهمانی‌ها، مواد مخدر و پول می‌شود. الton با مدیرش جان رید (ریچارد مادن) آشنا می‌شود که همکار اجتماعی و حرفه‌ای او می‌شود و الton به همجنس‌گرایی‌اش که تا حد زیادی پنهان کرده است، روی می‌آورد. با افزایش فروش و موفقیت‌های رکوردها، رفتارهای مخرب او هم افزایش می‌یابد که الton را به مسیری ویرانگر می‌کشاند که همه چیزهایی را که برایش مهم است، تهدید می‌کند. این فیلم یک شاهکار موسیقی و داستان است و به طرز هوشمندانه‌ای از مونتاژهای موزیکال و بخش‌های مختلف حول اجراها برای ترسیم بخش‌های مختلف زندگی‌اش و صعودش به ستاره شدن استفاده می‌کند. اجراها فوق‌العاده هستند و اگرتون به طرز شگفت‌انگیزی نه تنها پیچیدگی شخصیتش را به تصویر کشیده، بلکه تمام آوازها را خود اجرا کرده و به طرز بی‌نقصی آن‌ها را خوانده است. در طول نمایش مطبوعاتی، متوجه شدم که بسیاری از تماشاگران با موسیقی همخوانی می‌کنند و پاهایشان را تکان می‌دهند یا سرشان را با ریتم حرکت می‌دهند که به خوبی نشان می‌دهد که فهرست موسیقی او چقدر بی‌زمان و محبوب بوده است. فیلم همچنین احساسات غیرمنتظره‌ای را برمی‌انگیزد و بیش از چند نفر در طول فیلم اشک‌هایشان را پاک می‌کنند؛ داستان در واقع درباره یک پسر جوان و خجالتی است که به شدت به دنبال پذیرش و عشق است. امیدوارم این فیلم در فصل جوایز مورد توجه قرار گیرد، زیرا تجربه سینمایی فوق‌العاده و به یادماندنی است. امتیاز: ۵ از ۵ «راکتمن» سعی دارد بین بیوگرافی موزیسین‌های معمولی و خیال‌پردازی موزیکال حماسی تعادل برقرار کند. در بسیاری از مواقع، زمانی که یک فیلم سعی دارد ترکیبی از دو چیز باشد، هیچ‌کدام از آن‌ها نمی‌شود. اما «راکتمن» در واقع هم از این دو بعد برخوردار است، فقط هرگز همزمان نیستند. اساساً دو فیلم است؛ و آن فیلم حماسی موزیکالی که در آن وجود دارد، یک فیلم عالی است. متأسفانه، فیلم دیگر آن‌چنان که باید جذاب نیست. با این حال، من هنوز هم به آن توصیه می‌کنم، زیرا نکات کافی برای لذت بردن از آن وجود دارد، به‌خصوص در انتخاب بازیگران اصلی که همگی عالی هستند، به ویژه اگرتون. اما کمی ناامید شدم، نه به این دلیل که انتظاراتم خیلی بالا بود، بلکه به این دلیل که هر بار «راکتمن» به اوج شادی می‌رسید، بلافاصله به واقعیت برمی‌گشت. هرچند واقعیتی که فقط روی پرده سینما می‌بینیم و در هر پرده سینما که یک بیوگرافی موزیسین باشد. منظورم این است که ما درباره الton جان صحبت می‌کنیم؛ اگر لحظه‌ای وجود داشت که باید از روزمرگی دوری کنیم و به خیال‌پردازی‌های شگفت‌انگیز روی آوریم، همین جا بود. اما «راکتمن» به نوعی به طرز ناامیدکننده‌ای به خیال‌پردازی‌های بیش از حد پرداخته است. امتیاز نهایی: ★★★ - من آن را دوست داشتم. شخصاً توصیه می‌کنم که نگاهی به آن بیندازید. من واقعاً در اینجا کمی سردرگم هستم. به این دلیل که فکر می‌کردم قرار است درباره الton جان باشد... و واقعاً هم بود... ...به نوعی... ... اما این فیلم بیشتر خیال‌پردازی و داستان‌پردازی بود تا یک بیوگرافی، و اگر می‌دانستم این‌گونه است، ممکن است به تماشای آن نمی‌پرداختم. شاید خود را برای چیزی آماده می‌کردم که واقعاً واقعی نیست و بیشتر شبیه یک رویا است تا یک فیلم مستقیم. بنابراین، اصلاً آن چیزی که امیدوار بودم نبود و این باعث ناامیدی من شد. فقط می‌خواستم فیلمی درباره الton جان ببینم. امیدوار بودم فیلمی از طرف طرفداران درباره الton جان را ببینم. به‌خصوص چون فکر می‌کنم «بوهیمین راپسودی» به فردی و داستانش کمی آسیب زده است. و در عوض... چیزی کمی بیشتر... عجیب‌تر از آنچه انتظار داشتم، دیدم. بنابراین به نظرم، اگر از سبک بصری آن خوشتان بیاید، از فیلم لذت خواهید برد... منظورم این است که این فیلم درباره الton جان است، بنابراین یک صدای عالی تضمین شده است. برای من، این فیلم بیشتر شبیه یک موزیک ویدیو به نظر می‌رسد تا یک فیلم. و این الton جان بود، فردی به اندازه کافی جالب (به‌خصوص با توجه به اینکه او به مدت ۵۰ سال مداوم در دنیای موسیقی مرتبط بوده است)، که می‌توانستند آن را واقعی‌تر بسازند، فکر می‌کنم؟ نمی‌دانم. به هر حال، در نهایت، به این فیلم یک ستاره می‌دهم، فقط به این دلیل که انتظار بیشتری از یک فیلم داشتم.