فیلم The League of Extraordinary Gentlemen 2003

این فیلم فوق‌العاده بود! وقتی در سال ۲۰۰۳ برای اولین بار اکران شد به سینما رفتم و واقعاً تحت تأثیر جلوه‌های ویژه آن قرار گرفتم. به نظر من، این فیلم حتماً باید دیده شود. از تماشای آن لذت بردم. «لیگ مردان فوق‌العاده» کار فوق‌العاده‌ای انجام نمی‌دهد، اما با این حال زمان سرگرم‌کننده‌ای را ایجاد می‌کند. بازیگران عالی، داستانی پرتحرک و اکشن سرگرم‌کننده دارد. اگرچه پایان آن...

این فیلم فوق‌العاده بود! وقتی در سال ۲۰۰۳ برای اولین بار اکران شد به سینما رفتم و واقعاً تحت تأثیر جلوه‌های ویژه آن قرار گرفتم. به نظر من، این فیلم حتماً باید دیده شود. از تماشای آن لذت بردم. «لیگ مردان فوق‌العاده» کار فوق‌العاده‌ای انجام نمی‌دهد، اما با این حال زمان سرگرم‌کننده‌ای را ایجاد می‌کند. بازیگران عالی، داستانی پرتحرک و اکشن سرگرم‌کننده دارد. اگرچه پایان آن کمی ناامیدکننده است، اما هنوز هم از آن راضی بودم. جلوه‌های ویژه خوب هستند، فقط «ناوتیلس» به نظر کمتر جذاب می‌رسد. شان کانری فیلم را به عنوان کواترمن به دوش می‌کشد و در تمام طول فیلم فوق‌العاده است - واقعاً از نحوه‌ی رفتار شخصیتش لذت بردم. همچنین از اسکینر با بازی تونی کارن نیز خوشم آمد. واقعاً تمام شخصیت‌ها را دوست دارم، با جیسون فلیمنگ (جکیل/هاید) و استوارت تاونزند (گری) به‌عنوان انتخاب‌های من از بقیه. حتماً باید دیده شود، حتی اگر کانری به یاد آن چندان خوشایند نباشد. **این فیلم به عنوان یک اثر سرگرم‌کننده عمل می‌کند، اگر زیاد به آن فکر نکنیم. اما در واقع، این یک فیلم پر از مشکلات است.** در حال حاضر این فیلم را دیدم. همیشه از او شنیده‌ام که بد است، اما حالا بعد از تماشای آن، کنجکاو شدم که واقعاً چه چیزی اشتباه شد. به‌راستی، فیلم به اندازه‌ای خوب بود که انتظاراتم را برآورده کند (اگرچه اعتراف می‌کنم که انتظاراتم خیلی پایین بود) و به نظر من یک اثر سرگرم‌کننده کاملاً قابل قبول بود، اگر زیاد به آن فکر نکنیم و رمان گرافیکی آلن مور را فراموش کنیم. این یک فیلم ماجراجویی است که به راحتی مخاطبانی که این سبک را دوست دارند جذب می‌کند و صحنه‌های اکشن خوبی را ارائه می‌دهد، با شخصیت‌هایی که می‌شناسیم و پر از آن جذابیت ویکتوریایی است که هنوز هم مد است. به هر حال، چه بر سر این فیلم آمد که چنین شکستی بزرگ را رقم زد؟ بیایید کمی درباره‌ی فیلمنامه صحبت کنیم که شخصیت‌های عجیب و غریبی را از آثار ادبی مختلف از همان دوره جمع‌آوری کرده است: تام سواور، آلن کواترمن، کاپیتان نیمو، دکتر جکیل/آقای هاید، خانم مینا هارکر، مرد نامرئی (که به دلایل حقوقی مجبور به تغییر نامش در این فیلم شده است) و دوریان گری و جیمز موریارتی، به عنوان چند نمونه. متخصصان ادبی متوجه شده‌اند که ترکیب شخصیت‌های مختلف از کتاب‌ها و نویسندگان مختلف پتانسیل بالایی دارد و می‌تواند نوعی «انتقام‌جویان قرن نوزدهم» ایجاد کند. مشکل این است که وقتی نویسندگان داستان‌های این شخصیت‌ها را نادیده گرفتند و «شخصیت‌های اکشن» با همان نام و شباهت کمی ساختند، این پتانسیل از بین رفت. در فیلم تلاشی برای ایجاد عمق وجود دارد، اما به‌طور کلی، داستان سطحی و پر از اضافات است. در طول فیلم، متوجه می‌شویم که هیچ نگرانی درباره‌ی بازسازی دقیق محیط ویکتوریایی وجود ندارد. در واقع، این فیلم نوعی تاریخ جایگزین است که حتی شاهد استفاده از فناوری‌هایی هستیم که بعد از سال ۱۹۰۰ ظاهر شدند، مانند سونار، رادار و خودروهایی با دنده اتوماتیک. این «سالاد» سطح جلوه‌های ویژه و بصری را افزایش می‌دهد و همچنین دامنه خلاقیت تولیدکنندگان را گسترش می‌دهد، اما نمی‌دانم تا چه حد مخاطب آن را پذیرفته است. علاوه بر این مشکلات، هنوز هم در داستان حفره‌های منطقی و دیالوگ‌هایی داریم که نمی‌توانند بیشتر از این کلیشه‌ای و بد نوشته شده باشند. کارگردانی استیون نوریگتون، فیلم به نظر می‌رسد که هیچ کارگردانی در رأس آن نبوده است: ما می‌توانیم ناتوانی فنی، بی‌توجهی به نکات کلیدی پروژه و وسواس کارگردان نسبت به زیبایی‌شناسی ویکتوریایی، صحنه‌های اکشن و CGI (تنها چیزهای واقعاً خوب فیلم) را ببینیم. در واقع، جنبه‌های بصری به طرز شگفت‌انگیزی ساخته شده‌اند و ما می‌توانیم این را در دکوراسیون پیچیده ناتیلوس، بازسازی ونیز و حتی لباس‌های بسیار شیک مینا مشاهده کنیم. صحنه‌های اکشن غوطه‌ورکننده هستند و در سطح یک بلاک‌باستر قرار دارند و فیلمبرداری و جلوه‌ها بسیار خوب هستند. از طرف دیگر، ویرایش در چندین لحظه ناکام می‌ماند و ریتم ناپیوسته‌ای به فیلم می‌دهد که در صحنه‌های اکشن سرعت می‌گیرد و بلافاصله بعد از آن کاهش می‌یابد. به بازیگران چه می‌توان گفت؟ سر شان کانری، با وجود رابطه کاری terrible با کارگردان و نارضایتی عمیق از کل پروژه، کار خوبی انجام داد و با طعمی تلخ از سینما خارج شد، اما وظیفه‌اش را انجام داد (این آخرین فیلم او بود). پتا ویلسون و استوارت تاونزند کار نسبتا خوبی انجام می‌دهند، اما بدون روح. نصیرالدین شاه تمام عمق تراژیک شخصیتش را نادیده می‌گیرد و فقط یک «پادشاه گجت» است که برای هر چیزی راه حلی دارد. جیسون فلیمنگ در یک رابطه عشق و نفرت با شخصیت خیالی‌اش زندگی می‌کند که در پایان فیلم منطقی ندارد، و تونی کارن و شین وست به نظر می‌رسد که به شدت کم‌استفاده شده‌اند. و چه طور درباره‌ی ریچارد راکسبرگ؟ به نظر می‌رسد یکی از بدترین نسخه‌های یک شرور را که تا به حال دیده‌ام، به نمایش گذاشته است: یک بمباران از کلیشه‌ها و خودبزرگ‌بینی شرور نمی‌سازد، بلکه تنها یک احمق می‌سازد.