فیلم Causeway 2022

فیلم "Causeway" با بازی‌های دقیق و ظریف جنیفر لارنس و برایان تایری هنری همراه است که شیمی عالی بین آن‌ها، فیلم را به دوش می‌کشد. کارگردان لیلا نوگباور در این فیلم به زیرژانر "بازگشت سربازان به خانه" چیز جدیدی نمی‌آورد، اما می‌داند چگونه به بازیگران توجه کند و بهترین تصمیمات را برای درخشش آنها بگیرد. داستان، فرمولی و قابل پیش‌بینی است، اما برای طرفداران این نوع داستان‌ها...

فیلم "Causeway" با بازی‌های دقیق و ظریف جنیفر لارنس و برایان تایری هنری همراه است که شیمی عالی بین آن‌ها، فیلم را به دوش می‌کشد. کارگردان لیلا نوگباور در این فیلم به زیرژانر "بازگشت سربازان به خانه" چیز جدیدی نمی‌آورد، اما می‌داند چگونه به بازیگران توجه کند و بهترین تصمیمات را برای درخشش آنها بگیرد. داستان، فرمولی و قابل پیش‌بینی است، اما برای طرفداران این نوع داستان‌ها جذابیت دارد. "لینزی" (جنیفر لارنس) در راه به محل کارش، کامیونش خراب می‌شود. او برای کمک به مکانیک "جیمز" (برایان تایری هنری) مراجعه می‌کند، اما به نظر می‌رسد که از دادن شماره‌اش reluctant است. او ادعا می‌کند که شماره‌اش را به خاطر نمی‌آورد... جیمز مشکوک است، اما به تدریج متوجه می‌شویم که این زن جوان یک سرباز بازگشته از جنگ افغانستان است که دچار آسیب مغزی شده است. با کمک جیمز و پزشکش "دکتر لوکاس" (استیون مک‌کینلی هندرسون)، او تلاش می‌کند که نظم و رضایت را به زندگی‌اش بازگرداند. این فیلم جالب است، زیرا به دیدگاه زنی که از جنگ باز می‌گردد می‌پردازد. فرض‌هایی وجود دارد که احتمالاً درباره همتایان مرد او مطرح نمی‌شود و کارگردان سعی می‌کند نشان دهد که جامعه آمریکایی چگونه با این تمایزات برخورد می‌کند. لارنس به خوبی نقش خود را ایفا می‌کند و تلاش‌های ظریف او گاهی بسیار تأثیرگذار است، به ویژه وقتی که ما و "جیمز" بیشتر با شخصیت او آشنا می‌شویم و او از پوسته شرم، خجالت و بی‌اعتمادی‌اش بیرون می‌آید. اما ریتم فیلم چندان مناسب نیست. با وجود اینکه فیلم تنها نود دقیقه است، احساس می‌کنم برخی نکات بیش از حد تکرار می‌شوند و دیالوگ‌ها به بازیگران یا بینندگان کمکی نمی‌کنند. ما مجبوریم فرضیات زیادی را بپذیریم و نظر و همدلی خود را بر شخصیت او تحمیل کنیم، و این موضوع باعث می‌شود که احساس کنم drama کمی بی‌روح است. مانند بسیاری از فیلم‌ها که به مبارزه سربازان بازگشته برای جا افتادن و شکوفایی در خانه می‌پردازند، این فیلم پیام عمیقی برای انتقال دارد، اما از نظر سینما، تعداد زیادی نمای نزدیک طولانی، موسیقی ضعیف و خیالی، آن را به چیزی خاص تبدیل نمی‌کند. این فیلم در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو به نمایش درآمد. گفتن داستانی درباره تأثیرات ترومای روحی کار دشواری است و کارگردان لیلا نوگباور با دقت و حساسیت به این موضوع در فیلم اول خود "Causeway" پرداخته است. این فیلم مستقل و صمیمی داستانی از درد، بهبودی و دوستی را روایت می‌کند که به درام انسانی مؤثری منجر می‌شود. در حین خدمت در افغانستان برای ارتش، "لینزی" (جنیفر لارنس) بخشی از کاروانی بود که مورد حمله قرار گرفت و با یک دستگاه انفجاری برخورد کرد. او آسیب‌های جدی به بدن و مغز خود وارد کرد و ماه‌ها در یک برنامه توانبخشی سخت سپری کرد. حالا او بالاخره به خانه‌اش در نیواورلئان بازمی‌گردد، جایی که در سازگاری با جامعه عادی دشواری‌هایی را تجربه می‌کند. مانند بسیاری از سربازان، لینزی می‌خواهد دوباره به میدان برود، اما پزشکش حاضر نیست به او توصیه‌ای که به شدت به آن نیاز دارد، بدهد. برای گذراندن وقت، او شغف می‌شود و وقتی کامیونش در راه کار خراب می‌شود، با مکانیکی به نام جیمز (برایان تایری هنری) آشنا می‌شود. این دو از طریق گذشته‌های تروماتیک و زخم‌های روانی و جسمی مشترک خود پیوندی برقرار می‌کنند که رابطه‌شان را پیچیده‌تر می‌کند. این داستان از درد و رنج است، اما همچنین داستانی از بهبودی است. شما می‌توانید حس درونی آشفتگی و عذابی را که بر دوش جیمز و لینزی سنگینی می‌کند، احساس کنید و اراده آن‌ها برای زندگی را تضعیف می‌کند. این یک درام عمیقاً صمیمی با داستانی ساده و قوی است که تأثیر زیادی دارد. فیلم و روایت نوگباور به زیبایی ساخته شده و با بازی‌های قدرتمند و متین لارنس و هنری تقویت می‌شود (که همچنین از بهترین کارهای این دو بازیگر تا به امروز هستند). شیمی آن‌ها قابل باور است و بازی‌هایشان غیرخودنما است که درام قدرتمندی را درباره افراد شکسته که به کمک نیاز دارند و آن را در یکدیگر می‌یابند، به وجود می‌آورد. "Causeway" به طرز دردناکی گویا است و آن را فراتر از یک درام ترومایی ساده می‌سازد. این نگاهی غم‌انگیز به این است که انسان‌ها چگونه باید رنج بکشند تا بهبودی یابند و فیلم این احساس و مفهوم را به طرز مؤثری به تصویر می‌کشد.