فیلم The Eight Mountains 2022

"پیترو" (با بازی برجسته "لوپو باربیرو") پسری جوان است که به همراه مادرش از خانه‌اش در تورین به یک روستای کوچک کوهستانی می‌رود، جایی که در میان دوازده یا بیشتر سکنه، با "برونو" (با بازی "کریستین ساسلا") دوست می‌شود. "برونو" با دایی خود که پنیر درست می‌کند زندگی می‌کند و از اینکه در مسیر او قدم بگذارد، راضی است. پس از چند سفر، خانواده‌ای که...

"پیترو" (با بازی برجسته "لوپو باربیرو") پسری جوان است که به همراه مادرش از خانه‌اش در تورین به یک روستای کوچک کوهستانی می‌رود، جایی که در میان دوازده یا بیشتر سکنه، با "برونو" (با بازی "کریستین ساسلا") دوست می‌شود. "برونو" با دایی خود که پنیر درست می‌کند زندگی می‌کند و از اینکه در مسیر او قدم بگذارد، راضی است. پس از چند سفر، خانواده‌ای که بازدید می‌کنند تصمیم می‌گیرند فرصتی برای تحصیل به "برونو" در شهر بدهند، اما وقتی این فرصت به شکست می‌انجامد، دو پسر نه تنها از یکدیگر بلکه "پیترو" از پدرش (با بازی "فیلیپو تیمی") نیز کمی فاصله می‌گیرند. تنها زمانی که پدرش فوت می‌کند، "پیترو" (اکنون با بازی "لوکا مارینلی") به کوه برمی‌گردد و دوباره با "برونو" (با بازی "الساندرو بورگی") آشنا می‌شود و متوجه می‌شود که پدرش برایش یک کلبه ویران در بالای خط برف باقی گذاشته است. آن‌ها شروع به ترمیم این ویرانه می‌کنند و به طور همزمان دوستی خود را دوباره کشف می‌کنند. داستانی که در پی می‌آید، روایت جذابی از دو مرد است که در حال آشتی با شباهت‌ها و تفاوت‌های خود هستند. یکی راضی به زندگی همانند نیاکانش و دیگری بی‌قرار و بی‌هدف. کوهستان خطرناک تنها یکی از چالش‌هایی است که این مردان با آن روبرو هستند در حالی که بزرگ‌تر و خسته‌تر می‌شوند. روایت همچنین نشان می‌دهد که زندگی در شرایط معیشتی - به ویژه به روش سنتی - چقدر می‌تواند دشوار باشد و گاهی اوقات ناامیدی حس می‌شود. با این حال، شادی‌های understated نیز در اینجا وجود دارد. این فیلم تماشای افسرده‌کننده‌ای نیست، بلکه واقعاً روشن‌کننده و الهام‌بخش است و من واقعاً از آن لذت بردم، با مدت زمان نزدیک به ۲½ ساعت. بازیگری خوب است، نویسندگی منطقی و عکاسی: استفاده از دوربین‌های درون‌پرواز به زیبایی و خصومت این محیط جالب می‌افزاید. این فیلم درباره دوستی و صداقت است و همچنین به ما درباره خطرات زندگی‌های روستایی که اگر بدون حمایت و فراموش شوند، هشدار می‌دهد - به ویژه برای کسانی که در شهرها زندگی می‌کنند. این فیلم تفکر برانگیز و با غنای شخصیتی است - واقعاً ارزش نشستن و تماشا کردن را دارد. این یک مطالعه شگفت‌انگیز و جذاب از رشد شخصی دو مرد و رابطه آن‌ها در طول یک دوره چهل ساله است. با وجود طولانی بودن فیلم، هرگز خسته‌کننده نیست. ریتم آن برای شکل‌گیری عشق عمیق انسانی کاملاً مناسب است. «در برخی زندگی‌ها، کوه‌هایی وجود دارد که هرگز نمی‌توان به آن‌ها بازگشت. در زندگی‌هایی مثل زندگی من و او، نمی‌توان به کوهی که در مرکز همه چیز است و در آغاز داستان خودتان قرار دارد، بازگشت. و اینکه پرسه‌زنی در هشت کوه، تنها چیزی است که باقی می‌ماند.» متأسفم که اول کتاب را نخواندم. پیش‌گفتار را خواندم و سبک نویسندگی پاولو کونیگتی شاعرانه و روان است. در نهایت آن را می‌خوانم. این یک مثال خوب از یک کتاب برنده جایزه است که به فیلمی برنده جایزه تبدیل شده است. با توجه به اهمیت دوستی در زندگی ما، کمی تعجب‌آور است که فیلم‌های بیشتری به این موضوع اختصاص داده نشده است. اما شاید به این دلیل باشد که ساخت فیلم‌های واقعاً جذاب که به طور مؤثر به این موضوع بپردازند، دشوار است. چنین وضعیتی در این فیلم با داستانی بزرگ و گسترده که در برابر مناظر کوهستانی ایتالیا و نپال قرار دارد، مشاهده می‌شود. در این داستان دوستی مادام‌العمر و خودشناسی، کارگردانان "فلکس ون گرونینگن" و "شارلوت واندرمرش" تلاش می‌کنند تا این مسائل را از طریق رابطه پیچیده دو دوست دوران کودکی (لوکا مارینلی و الساندرو بورگی) در طول چهار دهه بررسی کنند. متأسفانه، این فیلم سعی دارد که به شدت موضوعات زیادی را پوشش دهد (و از وضوح لازم برای این کار برخوردار نیست) که بخش اعظم روایت به نظر گیج‌کننده و بی‌هدف می‌رسد. فیلمسازان سعی می‌کنند این نقص مرکزی را با عکاسی بصری خیره‌کننده خود پوشش دهند که به خودی خود به قدری چشمگیر است که تقریباً فیلم را تماشا کردنی می‌کند. با این حال، با توجه به عدم تمرکز کلی، ریتم کند و گنجاندن مطالب حاشیه‌ای زیاد، تصاویر به اندازه کافی نمی‌توانند بر فیلمنامه‌ای که به اندازه‌ای عمیق نیست که بخواهد باشد، غلبه کنند. علاوه بر این، شیمی بین دو شخصیت اصلی اغلب غیرقابل باور و نامشخص است و اینکه واقعاً چه نوع ارتباطی باید داشته باشند، سخت است که باور کنیم که آن‌ها واقعاً دوستان خوبی هستند که کارگردانان سعی دارند آن‌ها را نشان دهند (یا، به طرز عجیبی در مواقعی، که شاید بیشتر از دوستانی هستند که به ادعای آن‌ها هستند). در دفاع از فیلم، داستان با پیشرفت روایت کمی بهبود می‌یابد، اما آنقدر شلوغی روایی قبل از آن وجود داشته که ایجاد هیجان برای چگونگی پیشرفت حوادث دشوار است. و با وجود یک پیام supposedly الهام‌بخش، این اثر دارای سطح عمیق‌تری از غم است که فیلمسازان سعی می‌کنند با نوعی از شجاعت کاذب که حتی اگر به طور گسترده‌ای پذیرفته شده باشد، از بین ببرند، اما موفق نمی‌شوند همدلی لازم را با تماشاگران ایجاد کنند. دوستی واقعاً چیزی است که سزاوار توجه بیشتری در دنیای سینما است، اما این فیلم راه مناسبی برای پردازش آن نیست.