فیلم Mamma Mia! 2008

به فیلم «ماما میا!» می‌پردازیم، فیلمی که به راحتی از «کویوت آگی» عبور کرده و به عنوان دومین بدترین فیلمی که تا به حال دیده‌ام شناخته می‌شود (فقط بعد از «نمایش وحشت راکی»). چشمانم. نمی‌توانم آن را از یاد ببرم. از آنچه که متوجه شدم (و این به خاطر پیچیدگی داستان نیست – نه، به هیچ وجه – یا اینکه واقعاً توجه نمی‌کردم، بلکه به این...

به فیلم «ماما میا!» می‌پردازیم، فیلمی که به راحتی از «کویوت آگی» عبور کرده و به عنوان دومین بدترین فیلمی که تا به حال دیده‌ام شناخته می‌شود (فقط بعد از «نمایش وحشت راکی»). چشمانم. نمی‌توانم آن را از یاد ببرم. از آنچه که متوجه شدم (و این به خاطر پیچیدگی داستان نیست – نه، به هیچ وجه – یا اینکه واقعاً توجه نمی‌کردم، بلکه به این دلیل است که فیلم به نظر می‌رسید در مغزم جا نمی‌گیرد و نمی‌توانم آن را هضم کنم. فکر می‌کنم مغزم سعی داشت آن را پس بزند، مانند یک جسم خارجی) – یک زن میانسال بوهی‌می که به نظر می‌رسد دیوانه‌وار در ویلای رنگارنگش در یک جزیره یونانی (فکر می‌کنم) می‌پرد و می‌رقصد. دخترش، که به نظر می‌رسد درست مانند اوست، نیز با او می‌رقصد. به نظر می‌رسد این تنها کار آنهاست. یعنی برای زندگی، نه در تعطیلات. این چکیده زندگی آنهاست. رقص و شادی ایده‌آل و غیرواقعی در اطراف ویلا که به نظر می‌رسد توسط دانش‌آموزان کلاس اول با شور و شوق رنگ‌آمیزی شده است. آنها هر کدام دو دوست دارند که همه‌جا با آنها هستند - حتی به دستشویی، شاید، نمی‌دانم - که فقط برای چرخیدن به دور این دو نفر اصلی وجود دارند. در واقع، همه در این فیلم فقط برای خدمت به داستان‌های زندگی استریپ و سیفرید وجود دارند. این نوع فیلمی است که همه در صفحه نمایش در حال فکر کردن هستند: "آیا استریپ نارنگی می‌خورد؟ یا ساتسوما؟ آیا سیفرید موهایش را با برس نرم شانه می‌زند یا با برس کمی نرم‌تر؟ اوه، عذاب!" به هر حال، دختر در حال ازدواج است - فکر می‌کنم فردا - با یک پسر جوان به طرز غیرممکنی کامل (تا با هر چیز دیگری که او دارد مطابقت کند)، اما، اوه نه! او هرگز نمی‌دانست پدرش کیست، زیرا مادرش در دهه هشتاد به شدت بی‌ملاحظه بود و آنها هر دو به مدت دو دهه فقط در حال رقص و شادی بودند که حتی به این موضوع اشاره نکردند! پس، چه کسی او را فردا به ازدواج خواهد داد؟ اوه نه! خوب، او به همراه دوستانش به دفترچه خاطرات مخفی مادرش می‌رود و، به طور طبیعی، همه چیز در آنجا است. تاداه! اما، سه "پدر" احتمالی وجود دارد و از قضا، آنها کالین فرت، پیرس برازنان و استلان اسکارسگارد هستند. بنابراین او همه آنها را به عروسی دعوت می‌کند و به بهانه اینکه خودش مادرش است، و البته همه آنها بعد از بیست سال هر کدام کارهایشان را رها کرده و به این جزیره می‌آیند، همگی یکجا و با قایق یکی از آنها. هورا. از آنجا، "خنده‌داری" زیادی پیش می‌آید در حالی که دختر بوهیمی سعی می‌کند بفهمد کدام یک پدرش است در حالی که مادرش با دوستانش در حال فکر کردن است که آیا برازنان را یک بار دیگر به خود نزدیک کند یا نه. ********** هشدار اسپویلر: آنها متوجه نمی‌شوند پدر کیست: سه مرد احمق توافق می‌کنند که آنها آنقدر دختر بوهیمی احمق را دوست دارند که هر کدام یک سوم پدر او باشند. سپس، از آسمان، دختر بوهیمی به دامادش در مراسم عروسی می‌گوید که عروسی لغو شده و آنها باید به دور دنیا برقصند و برقصند. فوق‌العاده! و برای اینکه عروسی پر از غریبه‌های کامل را هدر ندهند، برازنان تصمیم می‌گیرد در آنجا با استریپ ازدواج کند. خوب، البته. و اسکارسگارد با جولی والترز (یکی از دوستان استریپ) ارتباط برقرار می‌کند و فرت، که به طرز شگفت‌آوری همیشه یک چپ‌پاست، با یک پیشخدمت به سبک سنتی جزیره یونانی رابطه برقرار می‌کند. هورا برای همه چیز! بیایید یک آهنگ دیگر از آبا داشته باشیم، نه؟ ********** آهنگ‌های آبا. منظورم این است که، موزیکال‌ها وجود دارند. سپس، موزیکال‌های موزیکالی وجود دارند. و سپس، بسیار فراتر از هر یک از اینها، «ماما میا!» وجود دارد. یک نگاهی به ویکی‌پدیا نشان می‌دهد که، به جز بازخوانی‌ها و یک صحنه حذف شده، بیست آهنگ در «ماما میا!» اجرا می‌شود. بنابراین، فرض کنید هر آهنگ چهار دقیقه طول می‌کشد، این می‌شود هشتاد دقیقه. ویکی (دوباره) به من می‌گوید که فیلم ۱۰۹ دقیقه طول دارد، بنابراین بیایید ده دقیقه از اعتبارها را کم کنیم و شما به هشتاد دقیقه آواز در یک فیلم ۹۹ دقیقه‌ای نگاه می‌کنید. این به نظر منطقی می‌آید. یک داستان ۱۹ دقیقه‌ای – که آن هم داستانی ضعیف است – که به مدت یک ساعت و نیم با آهنگ‌های آرامش‌بخش آبا کشیده شده است. وقتی به این اعداد نگاه می‌کنم، اکنون کمی تحت تأثیر قرار گرفته‌ام که در حالی که این توده‌ی بی‌فایده را تماشا می‌کردم، نتوانستم بایستم، داستان را گم کنم، خانه‌ام را خراب کنم و به جنگل بروم تا به عنوان یک ساسکواچ زندگی کنم. این بی‌پایان بود. یک آهنگ آبا، سه خط دیالوگ (اگر خوش‌شانس بودید، که اغلب نبودید)، یک آهنگ آبا دیگر. بارها و بارها. و... خوب، همه آهنگ‌ها توسط بازیگران به صورت زنده خوانده شدند. و در حالی که نمی‌توانم هیچ‌کدام از آنها را خواننده‌های خوبی بنامم، اما حداقل همه می‌توانستند یک نت را حفظ کنند (فقط در مورد استریپ، که با آن مشکل داشت، اما او توانست آن خط را بگذارد). به جز پیرس برازنان. اوه، پیرس. پیرس! چرا هیچ‌کس به او نگفت؟ آیا هیچ‌کس به اندازه کافی اهمیت نداد؟ آیا او آنقدر غیرقابل تحمل بود؟ چرا نمی‌توانست خودش بشنود؟ نمی‌خواهم به عنوان فردی بیگانه یا کلیشه‌ای به نظر بیایم وقتی می‌گویم او مانند یک ایرلندی مست به نظر می‌رسید که آماده دعوا است، اما این چیزی است که او به نظر می‌رسید. و چه کسی می‌داند، شاید در آن زمان در واقع همین اتفاق برای او می‌افتاد. او یک ایرلندی است، شاید نیاز داشت تا خوب مست شود قبل از خواندن - می‌دانم من هم همینطور هستم - و شاید در حال فکر کردن بود که آیا به اولین کسی که در صحنه خندید حمله کند یا نه. به نظر کاملاً منطقی می‌رسد. به هر حال، کل این قضیه یک فاجعه است، از بالا تا پایین. بیشتر شبیه یکی از آن فیلم‌های باربی است که مستقیماً به ویدیو می‌روند، که مورد علاقه دختران شش ساله هستند و هیچ‌کس دیگر در کل کره زمین نیست. اگر هرگز فرصتی برای دیدن آن داشته باشید، این فرصت را نپذیرید. از آن دوری کنید. دوری کنید، گویی که زندگی‌تان به آن وابسته است. این تنها نصیحتی است که می‌توانم بدهم. کاری که من کردم را انجام ندهید، و «ماما میا!» را تماشا نکنید. فقط جنون در آن راه وجود دارد. فیلم واقعاً لذت‌بخش است و دارای دیالوگ‌های بامزه بسیاری است، و با اینکه بسیاری از آنها خوانندگان خوبی نیستند، این به طرز جزئی به طنز کمک می‌کند و به وضوح، آماندا، مریل، کالین و دیگران صدای خوبی دارند.