فیلم The Fabelmans 2022

قبل از تماشای این فیلم، چندین نقد منفی را مشاهده کردم و تصور کردم ممکن است در آن‌ها نوعی قضاوت سخت‌گیرانه نسبت به شخصی که به موفقیت شگرفی دست یافته وجود داشته باشد یا اینکه اگر فردی در یک ژانر خاص مانند علمی-تخیلی یا ماجراجویی کار فوق‌العاده‌ای انجام دهد و سپس با جسارت فیلمی در ژانر دیگری بسازد که به‌خصوص طرفداران ژانر قبلی آن را...

قبل از تماشای این فیلم، چندین نقد منفی را مشاهده کردم و تصور کردم ممکن است در آن‌ها نوعی قضاوت سخت‌گیرانه نسبت به شخصی که به موفقیت شگرفی دست یافته وجود داشته باشد یا اینکه اگر فردی در یک ژانر خاص مانند علمی-تخیلی یا ماجراجویی کار فوق‌العاده‌ای انجام دهد و سپس با جسارت فیلمی در ژانر دیگری بسازد که به‌خصوص طرفداران ژانر قبلی آن را نمی‌پسندند، این موضوع باعث انتقادات شود. شاید در اینجا مقداری از این قضاوت‌ها وجود داشت؛ چگونه می‌توان یک فیلم جدی بیوگرافی را یک ستاره دانست در حالی که یک کمدی زشت و زننده می‌تواند ۴ ستاره بگیرد؟ اما من به این فیلم ۶ ستاره داده‌ام که احتمالاً کمترین امتیاز من به یک فیلم اسپیلبرگ است. فکر می‌کنم فیلم بیش از حد اپیزودیک بود. اینجا جایی است که او اولین فیلمش را دید؛ اینجا او با دوربین اولش است؛ اینجا جایی است که چیز ناامیدکننده‌ای درباره ازدواج والدینش می‌آموزد؛ اینجا صحنه‌ای از آزار و اذیت و سپس آن لحظه‌ای که به نظر می‌رسد در هر فیلمی که به بلوغ می‌رسد، یک دختر زیبا به او ابراز علاقه می‌کند. ای کاش در آن سن و سال اینگونه برای من هم اتفاق می‌افتاد. همچنین برخی از صحنه‌ها برای من کلیشه‌ای به نظر می‌رسیدند. همچنین، و این کمی افشاگرانه است، در یک نقطه مادرش به او اطمینان می‌دهد که با «بنی» چیزی انجام نداده و او بیشتر از هر چیزی فرزندان و شوهرش را دوست دارد، اما هنوز نمی‌تواند بدون «بنی» زندگی کند؟ این revelation برای من دشوار بود. اما همه چیز منفی نیست. به نظر من بازیگری در این فیلم بسیار قوی بود، با چند استثنا، و بیشتر دیالوگ‌ها خوب بودند، اما وقتی یک فیلم ۲.۵ ساعت طول می‌کشد، حفظ ثبات کار دشواری است و در برخی نقاط دچار اشکالاتی شد. صحنه با جان فورد جالب بود، اما می‌توانستند بیشتر روی آن کار کنند. من شخصیت دو خواهر را دوست داشتم، اما دوباره، عمق کافی به آن‌ها داده نشده بود. این یک فرصت از دست رفته بود. «فیبلمن‌ها» فیلمی است loosely based بر داستان واقعی دوران کودکی استیون اسپیلبرگ. این فیلم پس از مرگ مادرش لیا آدلر تولید شده و با استفاده از نام خانوادگی تخیلی «فیبلمن‌ها»، بیشتر بر خانواده‌ی سازنده‌ی نمادین فیلم و تأثیر طلاق والدینش بر زندگی جوانش تمرکز دارد. «فیبلمن‌ها» به طور غنی تأثیرات پشت فیلم‌های کلاسیکی مانند «E.T.» (که در یک خانواده‌ی مشکل‌دار قرار دارد) و برخی تکنیک‌های اولیه‌ای که فیلم‌ساز برای بهبود فیلم‌های خانگی‌اش استفاده کرده را به نمایش می‌گذارد. «فیبلمن‌ها» در دهه ۱۹۵۰ آغاز می‌شود و «سامی فیبلمن» برای اولین بار جادوگری سینما را با والدینش تجربه می‌کند. او با دیدن صحنه‌ای از تصادف قطار کمی آسیب‌دیده می‌شود و از این تجربه‌ی احساسی اولین نشانه‌های تبدیل شدن به یک فیلم‌ساز نمایان می‌شود. چه کسی از ما که در هنرها (فیلم‌سازی، بازیگری، خوانندگی و غیره) فعالیت کرده، با این نوع از نسخه‌های خانگی شروع نکرده است؟ خانواده‌ای ایده‌آل با یک فیلم‌ساز جوان که به تدریج اعتماد به نفس و مهارت بیشتری پیدا می‌کند، زمانی که پس از ویرایش فیلم ۸ میلی‌متری از یک سفر کمپینگ خانوادگی متوجه می‌شود آنچه را که به یاد دارد، درست نیست، از مسیرش خارج می‌شود. تأثیر آنچه سام درباره مادر پیانیست کنسرت‌اش کشف می‌کند و آن سفر شوم منجر به فروپاشی والدینش می‌شود. با حرکت فیلم به اوایل دهه ۱۹۶۰ و سال‌های دبیرستان اسپیلبرگ، «فیبلمن‌ها» به موضوعات مذهبی، مسائل نژادی و عشق اول می‌پردازد. به دلیل تأثیر آن تعطیلات کمپینگ شوم و به‌دنبال آن، سام به خاطر این که دیگر نمی‌خواهد فیلم‌های خانگی بسازد، تحت تأثیر دوست دخترش قرار می‌گیرد تا مراسم پایان سال تحصیلی را فیلم‌برداری کند. تأثیر بازگشت سام به فیلم‌سازی به وضوح پس از نمایش فیلم فارغ‌التحصیلی‌اش در مراسم رقص مدرسه دیده می‌شود. «فیبلمن‌ها» به‌خوبی به عنوان نامه‌ای عاشقانه به سینما شناخته می‌شود، اما به یک اندازه، نامه‌ای عاشقانه از سوی اسپیلبرگ به خانواده‌اش نیز هست. این واقعیت کلیدی فیلم است: پذیرش چندین چیز که همزمان در حال وقوع‌اند. شغل با ترس و استعداد هدایت می‌شود، روابط عاشقانه دچار مشکل می‌شود و فیلم‌هایی که به نظر ساده می‌رسند، در واقع بسیار پیچیده‌اند. با پایانی بسیار رضایت‌بخش، «فیبلمن‌ها» یک اثر هنری زیبا و بینش شگفت‌انگیزی به یکی از معروف‌ترین و تأثیرگذارترین کارگردانان هالیوود است. گابریل لا بل در این داستان سرگرم‌کننده و جالب از یک پسر جوان («سامی») که در آمریکا پس از جنگ بزرگ می‌شود و علاقه‌ای به فیلم‌سازی دارد، عالی است. او در یک محیط شاد با مادرش «میتزی» (میشل ویلیامز)، پدرش «برت» (پل دانو) و خواهرش «ناتالی» (کیلی کارستن) بزرگ می‌شود و آن‌ها همگی به‌خوبی با هم کنار می‌آیند. پدرش در صنعت کامپیوتر کار می‌کند و به همراه بهترین دوست خانوادگی‌شان «بنی» (ست روگن) به آریزونا نقل مکان می‌کنند. پس از یک سفر کمپینگ خانوادگی و مرگ مادربزرگش، از «سامی» خواسته می‌شود فیلم کوتاهی از فیلمی که در حین تفریح در طبیعت ضبط کرده است، بسازد. توجه او به جزئیات عکاسی‌اش به تدریج چیزی را فاش می‌کند که او را ناراحت می‌کند و تعادل خانواده‌ی شادشان را تهدید می‌کند. آنچه در پی می‌آید نشان می‌دهد که چگونه به تدریج همه با کشف او کنار می‌آیند و او تصمیم می‌گیرد آینده‌ی شغفش کجاست. من واقعاً طرفدار ویلیامز نیستم - او را بیشتر اوقات بی‌روح می‌یابم؛ اما در اینجا واقعاً خوب عمل کرده است. شخصیت «میتزی» احتمالاً جالب‌ترین و قطعاً بیشترین تضاد را دارد - و او به‌خوبی آن را به نمایش می‌گذارد. در انتهای این فیلم دو cameo زیبا و الهام‌بخش از جود هیرش و دیوید لینچ وجود دارد که حس خاصی به فیلم می‌دهد. مانند بازی‌ها، عکاسی و موسیقی متن نیز طبیعی و جذاب هستند و به راحتی می‌توانند هر یک از ما را متقاعد کنند که یک شغل در فیلم‌سازی ممکن است - در واقع، ساده است! من نمی‌دانم چقدر این فیلم بیوگرافی از زندگی استیون اسپیلبرگ است، اما راستش را بخواهید، اهمیتی برایم نداشت. این فقط یک فیلم عالی برای تماشا است. این فیلم به طرز قابل‌توجهی قابل‌تماشا است. بازیگری و کارگردانی به‌طور قطع عالی هستند. اما فیلمنامه، مانند موسی در بیابان، بی‌هدف می‌چرخد. هدف چیست؟ نکات کلیدی کدامند؟ این سوالات و بیشتر از آن پاسخ داده نمی‌شوند. برای چنین فیلم طولانی، توسعه شخصیت‌های نقش‌های مکمل به‌طور کامل غیاب داشت. در لیست فیلم‌های من از کارگردانانی که درباره خودشان می‌سازند، این فیلم ضعیف‌ترین فیلم از کل آن‌ها است.