فیلم Unthinkable 2010

فیلم "غیرقابل تصور" سوالی را مطرح می‌کند که برای بسیاری از مردم در سراسر جهان، به‌ویژه پس از حملات ۱۱ سپتامبر، موضوعی مهم بوده است: آیا هرگز توجیه‌پذیر است که فردی را شکنجه کنیم تا جان بسیاری را نجات دهیم؟ و اگر پاسخ مثبت است، تا کجا می‌توان پیش رفت؟ این موضوع به‌واقع بسیار حساس است و من فکر می‌کنم که جسارت هر فیلمسازی را می‌طلبد...

فیلم "غیرقابل تصور" سوالی را مطرح می‌کند که برای بسیاری از مردم در سراسر جهان، به‌ویژه پس از حملات ۱۱ سپتامبر، موضوعی مهم بوده است: آیا هرگز توجیه‌پذیر است که فردی را شکنجه کنیم تا جان بسیاری را نجات دهیم؟ و اگر پاسخ مثبت است، تا کجا می‌توان پیش رفت؟ این موضوع به‌واقع بسیار حساس است و من فکر می‌کنم که جسارت هر فیلمسازی را می‌طلبد که همچون گرگور جردن آن را به‌صورت علنی مطرح کند. او به‌طور هوشمندانه‌ای انتخاب نمی‌کند که نظر خاصی را القا کند، بلکه اجازه می‌دهد تا تماشاگران خود تصمیم بگیرند که چه فکر و احساسی داشته باشند، و این نکته، مفهوم جسورانه و بحث‌برانگیزی را به ارمغان می‌آورد. خلاصه داستان درباره مردی با نژاد آمریکایی است که مسلمان شده و به عنوان عمل تروریستی، سه بمب هسته‌ای در سه شهر بزرگ آمریکا کار گذاشته است که در عرض چهار روز منفجر خواهند شد. نویسنده‌ فیلم، پیتر وودوارد، تصمیمات بسیار دقیقی در مورد شخصیت‌ها اتخاذ کرده است. اگرچه شخصیت‌ها تا حدی کلیشه‌ای هستند، اما این موضوع آزاردهنده نیست زیرا هر کدام به دلیلی در داستان حضور دارند. کری-آن ماس، به عنوان یک بازپرس FBI، نماینده وجدان، حساسیت و تلاش برای اتخاذ تصمیم صحیح است. ساموئل ال. جکسون، به عنوان معکوس او، "بازجویی" بی‌رحم و سرد است که آنچه را انجام می‌دهد که تنها او می‌تواند و مایل است این کار را انجام دهد. روش‌هایی که او برای وادار کردن سوژه‌اش به صحبت کردن به کار می‌برد، به حدی غیرقابل تحمل است که به سختی می‌توان آن را مشاهده کرد. این احتمالاً خشن‌ترین فیلمی است که تا به حال دیده‌ام، اما این بیشتر به این دلیل است که آنچه را می‌بینید واقعاً وجود دارد. این مسائل واقعاً اتفاق می‌افتند و هضم کردن آن‌ها بسیار دشوارتر از هر فیلم ترسناک است زیرا شما را به‌طور عاطفی درگیر می‌کند. سازمان‌های اطلاعاتی و خدمات مخفی در سراسر جهان از این تکنیک‌ها استفاده می‌کنند، خواه ما بخواهیم به آن اعتقاد داشته باشیم یا نه. همه این‌ها به نظر می‌رسد که فرصتی عالی برای پرداختن به یک مسئله بزرگ و تحریک تفکر مردم باشد، درست است؟ اما یک مشکل بزرگ وجود دارد: نویسندگی ضعیف. هرچقدر هم که تلاش کنند، سازندگان فیلم در هیچ مرحله‌ای نمی‌توانند همدردی را از هیچ‌یک از دو طرف داستان برانگیزند. نه با تروریست، به‌خاطر عدم وجود پیش‌زمینه و انگیزه، و نه با افرادی که سعی می‌کنند او را از اجرای برنامه‌های وحشتناک‌اش که جان میلیون‌ها نفر را تهدید می‌کند، متوقف کنند. به‌ویژه شخصیت کری-آن ماس، بروادی، به شدت آزاردهنده است زیرا هرچند تلاش او قابل درک است، اما او از نظر حرفه‌ای از فدا کردن جان یک نفر برای نجات میلیون‌ها نفر امتناع می‌کند و این او را به نوعی naive (ساده‌لوح) نشان می‌دهد. مداخله‌های مداوم او به تدریج آزاردهنده می‌شود و به نقطه‌ای می‌رسد که تنها می‌خواهید او از سر راه کنار برود. با این حال، شخصیت جکسون به عنوان H. به حدی غیرقابل پیش‌بینی است که تقریباً احساس تاسف برای تروریست به شما دست می‌دهد! یک صحنه خاص وجود دارد که به شدت شما را گیج می‌کند و واقعاً نمی‌دانید چه فکر کنید. تنها می‌توانم بگویم که این صحنه مربوط به همسر تروریست است، و هرچند نمی‌خواهم اسپویل کنم، اما می‌توانید آن را به عنوان یک هشدار در نظر بگیرید... این صحنه شما را به شدت به وحشت می‌اندازد. سایر شخصیت‌ها تقریباً به اندازه برش‌های مقوایی زنده و مرتبط هستند و من اکثر آن‌ها را فراموش کرده‌ام، اما آن‌ها واقعاً به داستان اهمیت نمی‌دهند. با این حال، همه این‌ها می‌توانست به یک فیلم قابل قبول تبدیل شود، اگر نه به خاطر یک نقص بزرگ: پایان وحشتناک. این پایان به حدی توخالی و نارضایت‌بخش است که شما را وادار می‌کند بپرسید چرا یک ساعت و نیم از وقت خود را صرف تماشای شکنجه یک مرد کردید، اگر هیچ هدفی در پی آن نبود؟ این می‌توانست ارزشمند باشد اگر سازندگان فیلم تمایل به ارائه راه‌حلی داشتند، اما هیچ راه‌حلی وجود ندارد. تروریست چرا کارهایی را که کرده است، انجام داده است؟ ما نمی‌دانیم. آیا ماموران به چیزی دست یافتند؟ نه چندان. پس هدف چیست؟ هیچ هدفی وجود ندارد. این فقط ۹۰ دقیقه شکنجه، تصمیمات بد و شکست است. همین. به‌طور کلی، همه‌چیز بد نیست. دیالوگ‌های خوبی وجود دارد و با وجود نقص‌ها و ناهمخوانی‌های ذکر شده در فیلمنامه، چند صحنه واقعاً خوب وجود دارد که شما را به افکار شخصیت‌های روی صفحه می‌کشاند. بازیگران بهترین تلاش خود را با آنچه به آن‌ها داده شده است، می‌کنند. ساموئل ال. جکسون همچنان قابل اعتماد است و کری-آن ماس در نقش خود متقاعدکننده است، که من را ناراحت می‌کند زیرا از زمان "ماتریکس" و "مومنتو"، او واقعاً نقش‌های به یاد ماندنی نداشته است و این واقعاً تأسف‌آور است زیرا او بازیگر خوبی است. مایکل شین به عنوان تروریست هم خوب است، هرچند سخت است که او شخصیت خود را به یک انسان سه‌بعدی تبدیل کند زیرا نویسندگان هیچ تاریخچه یا توسعه شخصیتی برای او ارائه نکرده‌اند، اما او به‌طور قطع احساسات "لحظه‌ای" شخصیتش را از صحنه‌ای به صحنه دیگر به خوبی به نمایش می‌گذارد. پس نتیجه‌گیری نهایی. من واقعاً کسی را از تماشای این فیلم منصرف نمی‌کنم، شما اکنون می‌دانید چه انتظاری داشته باشید و این فیلم به‌طور متناوب غذاهای فکری جالبی ارائه می‌دهد، اما باید واقعاً درک کنید که این فیلم از نظر ذهنی و جسمی چالش‌برانگیز است. و اگر زیر ۱۸ سال هستید، واقعاً این فیلم را تماشا نکنید. جدی.