فیلم The Limits of Control 2009

فیلم «مرزهای کنترل» به کارگردانی جیم جارموش در سال ۲۰۰۸ درباره یک آدمکش بی‌نام (ایزاک د بنکوله) است که در حال آماده‌سازی برای انجام یک ترور در اسپانیا می‌باشد. هرچند به‌طور مستقیم بیان نمی‌شود که او یک حرفه‌ای است، اما ژست غیرقابل‌انعطاف، حالت تغییرناپذیر چهره‌اش و چمدان همیشگی‌اش از همان دقایق ابتدایی فیلم این را به وضوح نشان می‌دهد. ایزاک د بنکوله در این نقش...

فیلم «مرزهای کنترل» به کارگردانی جیم جارموش در سال ۲۰۰۸ درباره یک آدمکش بی‌نام (ایزاک د بنکوله) است که در حال آماده‌سازی برای انجام یک ترور در اسپانیا می‌باشد. هرچند به‌طور مستقیم بیان نمی‌شود که او یک حرفه‌ای است، اما ژست غیرقابل‌انعطاف، حالت تغییرناپذیر چهره‌اش و چمدان همیشگی‌اش از همان دقایق ابتدایی فیلم این را به وضوح نشان می‌دهد. ایزاک د بنکوله در این نقش بی‌نظیر است، زیرا چهره‌اش به‌طرزی به سنگ توفان‌زده‌ای می‌ماند. نشانه‌های اندک انسانیت او نیز به‌خصوص شوکه‌کننده‌تر است. با پیشرفت داستان، آدمکش با مجموعه‌ای از افراد روبه‌رو می‌شود که او را در مسیرش برای تهیه تجهیزات ضروری و در نهایت مواجهه با قربانی‌اش هدایت می‌کنند. این افراد که کارمندان کارفرمای مرموزش هستند، نامی ندارند و عموماً با چیزهایی که حمل می‌کنند یا ویژگی‌های دیگرشان شناخته می‌شوند: «گیتار» (جان هرت)، «بلوند» (تیلدا سوئینتن)، «ویولن» (لوئیس توسر)، «مکزیکی» (گائل گارسیا برنال) و «مولکول‌ها» (یوکی کوده). درگیر کردن آدمکش در گفتگو به‌منظور انتقال ظریف پیام‌هایشان، به مونولوگ‌های عجیب و غریبی منجر می‌شود. بسیاری از منتقدان این جملات را به‌عنوان سخنان متافیزیکی بی‌محتوا مورد انتقاد قرار داده‌اند. در واقع، هر آنچه گفته می‌شود به‌طور مستقیم با داستان ارتباط دارد، اما این نوع فیلمی است که نیاز به تماشای دوباره برای درک کامل آن دارد و کسانی که در تماشای اول به اندازه کافی جذب نشوند تا به تماشای دوم بروند، ممکن است این فیلم را ناکام بیابند. هرچند جارموش به‌طور غیرمستقیم به آمریکا در دوران ریاست‌جمهوری بوش اشاره می‌کند، اما در نهایت این یک درام روان‌شناختی است: وظیفه و ارتباطات آدمکش تنها بخش‌هایی از روان خود او را نمایندگی می‌کند. در حالی که برخی سعی کرده‌اند این را به‌عنوان یک نبرد ساده فرویدی بین اید، خود و فراخود ببینند، من احساس می‌کنم که جارموش به دنبال چیزی ظریف‌تر است که او در بیان آن دشواری دارد و حتی با بهترین تلاش‌هایش، این فیلم تنها می‌تواند به آن اشاره کند. «مرزهای کنترل» به‌طرزی شبیه به آلبوم‌های پایانی اسکات واکر احساس می‌شود، جایی که شخصیت‌ها، ار references فرهنگی و «داستان» فقط به‌منظور بیان شعله‌ای سوزان در روان هنرمند خود عمل می‌کنند. جیم جارموش همواره بیان کرده که زیبایی‌شناسی او جذب هر آنچه از فیلم‌های قبلی (و کتاب‌ها، موسیقی و غیره) است و اجازه می‌دهد که آن الهام‌ها در فیلم‌های خودش منعکس شود. «مرزهای کنترل» سرشار از ار references به کانون فیلم است: ژان-پی‌یر ملویل (به‌ویژه «سامورایی»)، اورسن ولز («بانوی شانگهای»)، آلفرد هیچکاک، آکی کوریسماکی («زندگی بوهم») و الخاندرو خودوروسکی (تمام زیبایی‌شناسی عجیب آن کارگردان) و احتمالاً بیشتر از آنچه که من نشناخته‌ام. کمبود تعامل متعارف بین شخصیت‌ها و مجموعه‌ای از ار references در نهایت باعث می‌شود «مرزهای کنترل» نسبت به بسیاری از فیلم‌های دیگر جارموش احساس سردی و بی‌روحی کند. با این حال، تصاویری که در فیلم وجود دارد، آن را با وجود نقص‌هایش به تجربه‌ای ارزشمند تبدیل می‌کند. با کارگردانی فیلم توسط کریستوفر دویل، ما شاهد تعداد زیادی شات‌های زیبا و به خوبی ترکیب‌شده هستیم که به یادماندنی خواهند بود.