فیلم Wrath of the Titans 2012

این فیلم می‌توانست از نظر جلوه‌های سه‌بعدی قابل قبول باشد، اما واقعاً داستان و فیلمنامه‌اش کاملاً بی‌معنا و نامربوط است. سفر به درون هزارتوی دنیای زیرین تا تارتاروس بهترین مثال از ضعف داستان به شمار می‌رود. علاوه بر این، ترکیب افسانه‌های یونانی به شیوه‌ای کاملاً مضحک صورت گرفته و مینوترها در مکان‌هایی قرار داده شده‌اند که به هیچ وجه مناسب نیستند. آرایش شخصیت‌ها نیز بسیار ضعیف...

این فیلم می‌توانست از نظر جلوه‌های سه‌بعدی قابل قبول باشد، اما واقعاً داستان و فیلمنامه‌اش کاملاً بی‌معنا و نامربوط است. سفر به درون هزارتوی دنیای زیرین تا تارتاروس بهترین مثال از ضعف داستان به شمار می‌رود. علاوه بر این، ترکیب افسانه‌های یونانی به شیوه‌ای کاملاً مضحک صورت گرفته و مینوترها در مکان‌هایی قرار داده شده‌اند که به هیچ وجه مناسب نیستند. آرایش شخصیت‌ها نیز بسیار ضعیف است، به‌ویژه در مورد ریش‌ها و ظاهر خدایان. آندرمدا که به طرز نامناسبی در داستان جا گرفته و نقش چندان مهمی ندارد، به عنوان نقطه قوتی برای یادآوری مطرح می‌شود که توسط روزاموند پایک بازی شده است. جلوه‌های بصری بسیار خوب بودند، اما متأسفانه همین کافی بود. فیلمنامه واقعاً افتضاح بود. نمی‌خواهم فیلمی درباره افسانه‌های یونانی ببینم که در آن خدایان به تصویر کشیده می‌شوند که ضعیف شده و در نهایت ناپدید می‌شوند. نمی‌دانم چرا بسیاری از نویسندگان امروزی نمی‌توانند چیزی بهتر از نابود کردن یک محیط شناخته شده برای ایجاد هیجان انجام دهند. به نظر می‌رسد که همه آن‌ها نوعی "علاقه به تخریب" دارند. برای من، فیلمنامه افتضاح این فیلم را خراب کرد. با وجود جلوه‌های بصری خوب، احساس ناامیدی را به همراه داشت. در این مورد دو دل هستم! در برخی جنبه‌ها، به نوعی فیلم «خشم تیتان‌ها» را به نسخه قبلی آن ترجیح می‌دهم، هرچند در برخی دیگر از جنبه‌ها، این فیلم یک پسرفت محسوب می‌شود. نقاط قوت من شامل ریتم و استفاده از "خدایان" است که به نظر من در این فیلم ۲۰۱۲ بهتر از نسخه ۲۰۱۰ انجام شده است. زمان کوتاه‌تر فیلم کمک کرده و لیام نیسون و رالف فاینس این بار به شکل بهتری استفاده شده‌اند. نقاط ضعف من شامل داستان و (یک یا دو) شخصیت/بازیگر جدید است. داستان نتوانست توجه من را به خوبی جلب کند و در برخی لحظات احساس کردم که ذهنم از آنچه که در صفحه نمایش می‌گذشت، منحرف می‌شود. هرچند خسته‌کننده نبود، اما بلافاصله پس از صحنه‌ای که وعده‌ای بیشتر از آنچه که ارائه می‌کرد، احساس بی‌علاقگی کردم. در مورد بازیگران جدید، روزاموند پایک و ادواردو رامیرز به عنوان افزودنی‌های ناامیدکننده بودند. با این حال، بیل نای یک تازه‌وارد است و واقعاً من را سرگرم کرد - احتمالاً شخصیت برجسته من از این دنباله. توبی کبل هم یک تازه‌وارد قابل قبول است. در زمینه موسیقی نیز رامین جوادی کمبودش احساس می‌شود، اما جاویئر ناوارته کارش را به خوبی انجام داده است. طبیعتاً، تنها می‌توانم از دیدگاه خود صحبت کنم و برای من این فیلم یک اثر متوسط و به طور قابل توجهی فراموش‌شدنی است - هیچ چیز بدتر از آن نیست. فیلم اصلی "تقابل تیتان‌ها" (۱۹۸۱) واقعاً نیازی به بازسازی ۲۰۱۰ نداشت و آن فیلم هم نیازی به این دنباله نداشت. این بار، نیمه‌خدای پرسئوس (سم وورثینگتون) باید با هیدس بی‌رحم (رالف فاینس) که پدرش زئوس (لیام نیسون) را ربوده و در اعماق دنیای زیرین به زنجیر کشیده است، مبارزه کند. آنچه که برای این جوان روشن است، وجود یک توطئه میان خدایان المپ است و اگر او شمشیرش را تیز نکند، ممکن است جنگی تمام عیار با کرونوس، پدر زئوس، پوزئیدون و هیدس در پیش باشد. آنچه که به جاودانان کمک نمی‌کند، میزان حیرت‌آور بی‌وفایی از سوی مردم است که در زمان صلح نسبی به سر می‌برند و بنابراین به اندازه کافی دعا نمی‌کنند! با این حال، خوشبختانه پرسئوس "آندرمدا" (روزاموند پایک) و معمار بزرگ هفائستوس (بیل نای) را در تیم خود دارد، بنابراین شاید شانس مبارزه‌ای داشته باشند؟ به نظرم تا نیمه فیلم، فکر می‌کردم شاید تارتاروس بهترین مکان برای نویسندگان باشد نه کرونوس بیچاره. آن‌ها داستان بسیار ضعیفی را به شخصیت‌های ضعیف و بی‌معنا داده‌اند و اگرچه موجودات جالبی از اعماق زمین ظاهر می‌شوند، اما به هیچ وجه به موجودات استاپ‌موشن ساخته ری هریهاوزن نمی‌رسند. در نهایت، فیلم در پانزده دقیقه آخر کمی جان می‌گیرد و به هر حال این نوع فیلم من است، بنابراین آن را نفرت‌انگیز نمی‌دانم - اما هنوز هم بسیار ناامیدکننده است.