فیلم Drowning Love 2016

داستانی که هزاران بار از ژاپن دیده‌ایم: دختر زیبای دانش‌آموز انتقالی از توکیو به یک شهر کوچک عاشق پسر بدجنس و دل‌زده‌ای در کلاس می‌شود. این روایت عاشقانه در مقطع متوسطه به گونه‌ای ارائه می‌شود که کمی بیشتر از سنش به نظر می‌رسد. آنچه این فیلم را متمایز می‌کند، برخی از انتخاب‌های کارگردانی در تدوین و صداست. لحظات درام اغراق‌آمیز زیادی وجود دارد که اگر با...

داستانی که هزاران بار از ژاپن دیده‌ایم: دختر زیبای دانش‌آموز انتقالی از توکیو به یک شهر کوچک عاشق پسر بدجنس و دل‌زده‌ای در کلاس می‌شود. این روایت عاشقانه در مقطع متوسطه به گونه‌ای ارائه می‌شود که کمی بیشتر از سنش به نظر می‌رسد. آنچه این فیلم را متمایز می‌کند، برخی از انتخاب‌های کارگردانی در تدوین و صداست. لحظات درام اغراق‌آمیز زیادی وجود دارد که اگر با عجیب بودن کلیت فیلم عادی نمی‌شدند، می‌توانستند فیلم را نابود کنند. تقریباً هر صحنه در فیلم با یک قطعه موسیقی متفاوت همراه است. برخی خوب و برخی نه چندان خوب، اما همه آنها تأثیر قوی دارند و نه در پس‌زمینه، بلکه در شکل‌دهی به احساسات صحنه نقش دارند. کارگردان از احساسات یا شدت موسیقی برای شکل‌دهی به تدوین فیلم استفاده می‌کند. این موضوع نه‌تنها ظریف نیست، بلکه به نظر می‌رسد که من چیزی مشابه آن را قبل از این ندیده‌ام—حداقل به این اندازه که کل فیلم این الگو را دنبال کند، صحنه به صحنه. فیلم _Drowning Love_ به نظر می‌رسد که چندان به فیلم بودن اهمیت نمی‌دهد، بلکه بیشتر به عنوان یک اقتباس زنده از یک مانگا (که من آن را نخوانده‌ام) توجه دارد. کارگردان (که بعد از آن متوجه شدم و کاملاً منطقی بود) یک زن جوان در اوایل دهه بیست عمرش است. این حس را به شما می‌دهد که "هی! یکی از ماها واقعاً این کار را انجام داده نه یک مرد پیر و بدقواره!" و ممکن است برخی از جنبه‌های موزیک ویدیو/بازی ویدیویی ارائه را توضیح دهد. یک مشکل بزرگ در این فیلم وجود دارد. در واقع دو مشکل. اول اینکه: داستان واقعاً منطقی نیست. دوم اینکه: فیلم به عنوان یک عاشقانه نوجوانانه معمولی شروع می‌شود (که فکر می‌کنم به آن _shojo_ می‌گویند)، سپس تلاش برای تجاوزی اتفاق می‌افتد که شدت داستان را بالا می‌برد—تا اینکه این شدت گم می‌شود. و این همان مشکل است. این دختر متوسطه تقریباً مورد تجاوز قرار می‌گیرد و دو دقیقه بعد در فیلم این موضوع فراموش می‌شود یا کم‌اهمیت نشان داده می‌شود تا اینکه در پایان دوباره به آن اشاره می‌شود. همچنین یک دوست "حساس" وجود دارد که بعد از انجام وظیفه‌اش از فیلم کنار گذاشته می‌شود. بزرگ‌ترهای فیلم فقط نقش‌های نمادینی هستند که در فیلم نامناسب به نظر می‌رسند—دقیقاً به همان شکلی که باید برای اکثر دانش‌آموزان متوسطه به نظر برسند. به این دلیل، باید تحسینش کرد. **نانا کوماتسو** که در _World of Kanako_ معروف است، در این فیلم به ایفای نقش می‌پردازد. او مهارت خاصی دارد. یک پسر ایدول با ظاهری شیک که برای این نقش موهایش را بلوند کرده، نقش پسر دل‌زده را بازی می‌کند. آنها شیمی خوبی دارند و من از پیچیدگی نانا در برخورد با پسر دل‌زده لذت بردم. او با او مثل یک سگ رفتار می‌کند و او مصمم است که به جایی برسد که او مانند یک توله‌سگ زاری کند. و به او همین را می‌گوید. من از این که ژاپنی‌ها از دانش‌آموزان متوسطه برای به تصویر کشیدن یک نمایش **عاشقان محکوم** استفاده می‌کنند، لذت می‌برم. وقتی به بازیگران نگاه می‌کنید—آنها جوان هستند، هیچ رابطه جنسی وجود ندارد. به نظر معصوم می‌آیند، اما دیالوگ‌هایی دارند که حکمت و تجربه‌ای فراتر از سنشان را فاش می‌کند. این فیلم را به کسی که به این نوع فیلم‌ها علاقه‌مند نیست، توصیه نمی‌کنم. اما این فیلم کمی متفاوت است و ممکن است به دلیل ساختار غیرمعمولش چیزی جالب ارائه دهد. فکر می‌کنم پایان‌بندی باید بزرگ و معنی‌دار باشد، اما برای من منطقی نبود. این فیلم به نحوی نیست که دور بزند و در پایان یک پاداش احساسی ارائه دهد. بلکه به سادگی خارج می‌شود.