فیلم Dracula: Dead and Loving It 1995

این فیلم احتمالاً کمترین فیلم مورد علاقه من از مل بروکس و لزلی نیلسن است (هرچند که هنوز «زندگی بدبو» را ندیده‌ام)، اما هنوز هم شایسته این همه نفرت نیست. این فیلم حداقل ۵۰,۰۰۰ برابر خنده‌دارتر از «مبلمان کوچک» لنا دانام است (یا حدود ۷۰ درصد از کامدی‌های معاصر آمریکایی که این روزها ساخته می‌شوند). نیلسن کارهای بهتری انجام داده، اما این فیلم به اندازه‌ای خوب...

این فیلم احتمالاً کمترین فیلم مورد علاقه من از مل بروکس و لزلی نیلسن است (هرچند که هنوز «زندگی بدبو» را ندیده‌ام)، اما هنوز هم شایسته این همه نفرت نیست. این فیلم حداقل ۵۰,۰۰۰ برابر خنده‌دارتر از «مبلمان کوچک» لنا دانام است (یا حدود ۷۰ درصد از کامدی‌های معاصر آمریکایی که این روزها ساخته می‌شوند). نیلسن کارهای بهتری انجام داده، اما این فیلم به اندازه‌ای خوب است که لذت‌بخش و کمی خنده‌دار باشد. این کمدی که با بازی لزلی نیلسن و کارگردانی هوشمندانه مل بروکس ساخته شده، واقعاً خوب است. این فیلم یک پارودی از فیلم‌های ترسناک قدیمی است که در آن دراکولا یک مرده‌زنده اشرافی است که از خون انسان‌های بی‌خبر تغذیه می‌کند. فیلم به‌طور مستقیم از تولیدات قدیمی استودیوهای هامر و «دراکولا»ی فرانسیس فورد کاپولا الهام گرفته است، که هنوز هم زمانی که فیلم اکران شد، تازه بود. بنابراین، فیلمنامه به‌طور کلی مشابه با آخرین فیلمی است که ذکر کردم. نیلسن به‌خوبی از عهده ایفای نقش برمی‌آید و با dose زیادی از شوخ‌طبعی، کاریزما و روحیه‌اش، بازی می‌کند. این بازیگر یک کهنه‌کار در کمدی‌ها و ستیزها است که قبلاً هم او را در فیلم‌های بسیار خنده‌دار دیده‌ایم و او در اینجا هم خوب عمل می‌کند. با این حال، می‌توانم با کسانی که می‌گویند او کارهای بهتری انجام داده موافق باشم. علاوه بر کارگردانی، بروکس به نقش ون هلسینگ جان می‌دهد و همچنین با هوش و ذکاوت، عملکرد نسبتاً بی‌نقصی دارد، اما بدون افتخارات عمده. عملکرد عالی پیتر مک نیکول در نقش رنفیلد بسیار بهتر از بروکس بود. این بازیگر خوب است و به‌نظر می‌رسد واقعاً دیوانه است. امی یاسبک و لایست آنتونی هم کار خود را انجام می‌دهند، اما خیلی خوشحال نیستند، زیرا شخصیت‌هایشان واقعاً اهمیت چندانی ندارند. با توجه به اینکه فیلم در انگلستان ویکتوریایی اتفاق می‌افتد، ممکن است بروکس به بازیگران دستور داده باشد که تلاش کنند لهجه‌های خود را بریتانیایی کنند. با این حال، چنین تلاشی به ندرت به نتایج خوشایند منتهی می‌شود، به‌ویژه با توجه به جوک‌ها که همیشه خوب عمل نمی‌کنند و چندین صحنه بیش از حد جدی یا کسل‌کننده به نظر می‌رسند. دکوراسیون‌ها و لباس‌ها به اندازه کافی خوب هستند و من هیچ مشکل عمده‌ای با مسئله دوره تاریخی نیافتم. تصویربرداری معمولی، ویرایش رضایت‌بخش اما نه درخشان و موسیقی متن نسبتاً سرد، ارزش‌های تولید فیلم را کامل می‌کند، که از واقعاً خوب بودن فاصله دارد، اما در نهایت جالب، خنده‌دار و به اندازه کافی خوب از آب درآمده که بتوانیم دوباره آن را تماشا کنیم. «دراکولا: مرده و عاشق آن» (۱۹۹۵) یک پارودی از داستان دراکولا به سبک مل بروکس است که با همان حس شوخی و سبک goofy «فرانکنشتاین جوان» (۱۹۷۴) و «فضای‌ها» (۱۹۸۷) همراه است. بر خلاف «عشق در نگاه اول» (۱۹۷۹) با جورج همیلتون، داستان در دوران مدرن اتفاق نمی‌افتد، بلکه اساساً یک بازسازی احمقانه از نیمه اول «دراکولای برام استوکر» (۱۹۹۲) به همراه بخش‌هایی از فیلم‌های دیگر دراکولا است. با نیلسن به عنوان قهرمان، نمی‌توان از فیلم‌های «تفنگ برهنه» یاد نکرد. در همین حال، استیون وبر به‌خوبی در نقش هارکر عمل می‌کند و پیتر مک نیکول به‌خوبی در نقش رنفیلد بازی می‌کند. حضور شگفت‌انگیز امی یاسبک یادآور فیلم قبلی بروکس، «رابین هود: مردان در تنگ» (۱۹۹۳) است. به همراه امی، لایست آنتونی در قسمت زنان به‌عنوان لوسی یک نکته مثبت است. ای کاش نقش او بزرگ‌تر بود (اما فکر می‌کنم به اندازه کافی بزرگ است). این فیلم ۱ ساعت و ۳۰ دقیقه طول می‌کشد و در استودیوهای کلاور در کلاور سیتی، جنوب شرقی هالیوود فیلمبرداری شده است. نمره: B-