فیلم This Is Spinal Tap 1984

آیا من تنها کسی هستم که حوصله‌اش سر رفته است؟ شاید به این دلیل باشد که از آن سر و صدای بلند خوشم نمی‌آید. گروه راک افسانه‌ای بریتانیایی "اسپاینال تپ" در حال بازگشت است. پس از یک دوره‌ی بی‌نظمی در ایالات متحده، آن‌ها تصمیم می‌گیرند آلبوم تازه و جنجالی خود را همراه با "مارتی" (با بازی راب راینر) که طرفدار فیلم‌سازی‌شان است، به صحنه بیاورند و...

آیا من تنها کسی هستم که حوصله‌اش سر رفته است؟ شاید به این دلیل باشد که از آن سر و صدای بلند خوشم نمی‌آید. گروه راک افسانه‌ای بریتانیایی "اسپاینال تپ" در حال بازگشت است. پس از یک دوره‌ی بی‌نظمی در ایالات متحده، آن‌ها تصمیم می‌گیرند آلبوم تازه و جنجالی خود را همراه با "مارتی" (با بازی راب راینر) که طرفدار فیلم‌سازی‌شان است، به صحنه بیاورند و دوباره خود را به عنوان سوپراستار معرفی کنند. "مارتی" به تمام جنبه‌های فعالیت‌های آن‌ها دسترسی دارد و مستند نهایی خود را که فراز و نشیب‌ها و نقاط ضعف این گروه را به تصویر می‌کشد، می‌سازد. این گروه از موسیقی‌دانان تقریباً همه چیز خوب، بد و افراطی در صنعت موسیقی را به تصویر می‌کشد و فیلم به طور سرگرم‌کننده‌ای به نقد آن می‌پردازد. در کنار برخی اجراهای راک که به خوبی در صحنه اجرا شده‌اند و می‌تواند به راحتی در MTV دیده شود، ما به افراط در فساد و حرص و طمع، برخی متن‌های کاملاً دیوانه‌وار و درک تدریجی آن‌ها از اینکه روزهای بزرگ استادیوم ممکن است به پایان رسیده باشد، پی می‌بریم. دعواها همیشه در حدی دوستانه باقی می‌ماند، اما بحث‌ها درباره‌ی ممنوعیت جلد آلبوم جنجالی‌شان در والمارت، کاهش جذابیت آن‌ها که اکنون محدود به دانشجویان معتاد شده و همچنین کارهای خطاهای شخصی‌شان، تحلیلی واقعی و گاهی بسیار خنده‌دار از زندگی در سمت نزولی صنعت سرگرمی ارائه می‌دهد - و این فیلم به شدت به انتقاد از کسانی می‌پردازد که بدون داشتن استعداد خاصی تنها با یک باور قوی در آنچه در آینه می‌بینند، از این صنعت کسب درآمد می‌کنند. این فیلم نمونه‌ای عالی از کنایه و طعنه بریتانیایی است که در یک محیط جعلی پنهان شده و حتی اکنون، پس از چهل سال، هنوز هم خنده‌دار است. **جالب و قابل توجه برای زیرژانر خود، معتبر... اما نتوانستم بزنم بخندم.** من طرفدار خاصی از مستندهای کمدی نیستم، اما ارزش آن‌ها را اگر خنده‌دار باشند، می‌شناسم. این فیلم درباره‌ی تور یک گروه راک بریتانیایی به نام اسپاینال تپ است و دشواری‌ها و کارهای دیوانه‌واری که آن‌ها در صحنه و خارج از آن انجام می‌دهند را نشان می‌دهد. این فیلم supposed to be a comedy است... اما، راستش را بخواهید، نتوانست مرا بخنداند. من ارزش این فیلم را برای زیرژانر سینمایی که راه‌اندازی کرد، و علاقه‌ای که این فیلم برای دانشجویان سینما و دیگران که به طور دقیق‌تری به هنر هفتم می‌پردازند، می‌شناسم. برای من، زیرا فقط یک نفر هستم که به خاطر علاقه‌اش فیلم می‌بیند، متفاوت است: متقاعد کردن من برای دیدن دوباره این فیلم به خاطر بسیاری از استدلال‌های فنی آن‌ها سخت است. به عنوان یک کمدی، باید خنده‌دار باشد. اگر اینطور نباشد، به عنوان یک کمدی شکست خورده است (حتی با در نظر گرفتن اینکه ممکن است من مخاطب هدف نباشم، این فقط نشانه‌ای است که این فیلم برای من نیست). اگرچه مرا نخنداند، اما می‌دانم که راب راینر کار جالبی انجام می‌دهد و توانسته است اصالت زیادی به فیلمش ببخشد. کنجکاو هستم که چه کار میدانی برای آماده‌سازی پروژه انجام داده است، آیا با روزنامه‌نگارانی که صنعت موسیقی را دنبال می‌کنند صحبت کرده است یا با گروه‌ها یا هنرمندان موسیقی، زیرا در واقع فیلم به خوبی چیزهای عجیب و غریبی را که ممکن است در یک تور راک اتفاق بیفتد، به تصویر می‌کشد. و کار بازیگران اصلی (مایکل مک‌کین، هری شیرر، کریستوفر گست) نیز شایسته توجه است اگر در نظر بگیریم که بخش زیادی از آنچه می‌گویند در لحظه بداهه است و از قبل نوشته نشده است. فیلم به نظر ارزان می‌آید و شاید این حتی عمدی باشد: تصویربرداری به فیلم‌های "یافت‌شده" شباهت دارد، با تصاویری لرزان، تنظیم نامناسب و گاهی پر از دانه. دکورها بسیار خوب هستند و موسیقی متن، که برای فیلم ساخته شده، به‌طور کامل باورپذیر است.