فیلم My Fair Lady 1964

تفاوت بین یک خانم و یک دختر گل‌فروش نه به رفتار آن‌ها، بلکه به نحوه‌ی رفتار با آن‌هاست. پروفسور هنری هیگز (با بازی رکس هریسون)، استاد آواشناسی، شرطی را می‌پذیرد که می‌تواند دختر گل‌فروش لندنی و پرشور، الیزا دولیتل (با بازی آدری Hepburn)، را در جامعه‌ی بالا قابل ارائه کند. نسخه‌ی برادوی لورنر و لو از نمایشنامه‌ی «پیگمالیون» اثر جورج برنارد شاو به پرده‌ی سینما راه یافته...

تفاوت بین یک خانم و یک دختر گل‌فروش نه به رفتار آن‌ها، بلکه به نحوه‌ی رفتار با آن‌هاست. پروفسور هنری هیگز (با بازی رکس هریسون)، استاد آواشناسی، شرطی را می‌پذیرد که می‌تواند دختر گل‌فروش لندنی و پرشور، الیزا دولیتل (با بازی آدری Hepburn)، را در جامعه‌ی بالا قابل ارائه کند. نسخه‌ی برادوی لورنر و لو از نمایشنامه‌ی «پیگمالیون» اثر جورج برنارد شاو به پرده‌ی سینما راه یافته و واقعاً لذت‌بخش است. این فیلم برنده‌ی ۸ اسکار شایسته است و دارای اجراهای عالی، آهنگ‌هایی که یا دل را شاد می‌کنند یا ذوب می‌کنند، لباس‌های زیبا (طراحی شده توسط سسیل بیتون) است و کارگردان جورج کیوکر هم مردی بود که می‌دانست چگونه تئاتر را با اصول بنیادی تعاملات انسانی ترکیب کند. جولی اندروز پیش از این نقش الیزا دولیتل را در صحنه بازی کرده بود و برای بسیاری این موضوع که آدری هپبورن این نقش را در نسخه‌ی سینمایی به دست آورد، باعث دلخوری شد. اما این مهم نیست؛ اندروز به کار خود ادامه داد و در فیلم «مری پاپینز» به موفقیت دیگری دست یافت، در حالی که هپبورن (که به کمک صدای فوق‌العاده مارنی نیکسون در بخش‌های موسیقی، دوبله شده بود) واقعاً در صحنه می‌درخشد و به طرز معرکه‌ای هم خنده‌دار و هم دل‌گرم‌کننده و هم زیبا است. البته این فیلم برای همه مناسب نیست. طولانی بودن آن (۱۷۰ دقیقه) نیاز به صبر دارد و برخی مسائل پس‌زمینه‌ای (که تمایلی به نوشتن درباره‌ی آن‌ها ندارم) دیگران را آزار می‌دهد. اما برای من هیچ‌گاه به ساعت نگاه نمی‌کنم، زیرا مشغول ضربه زدن به پاهایم و غرق در سحر آن هستم. اگر از همان بار اول که آن را تماشا کنید، به آن علاقه‌مند شوید، می‌توانید عشق ابدی خود را در آن بیابید. واقعاً فوق‌العاده است! ۹ از ۱۰ **فیلمی با کیفیت بالا، اما با اشتباهاتی که بخشیدن آن‌ها دشوار است.** این یکی از آن فیلم‌هایی است که قبل از نشستن و تماشای آن، در موردش بسیار شنیده بودم. بسیاری آن را یکی از بزرگ‌ترین موزیکال‌های تمام دوران می‌دانند و من می‌توانم بگویم که واقعاً بسیار خوب است و شایسته‌ی این عنوان است. با این حال، به طور کامل مورد پسند من نبود که در ادامه توضیح می‌دهم. این فیلم به شدت تحت تأثیر داستان کلاسیک «پیگمالیون» است و ما را به اوایل قرن بیستم می‌برد تا با یک زبان‌شناس مغرور به نام پروفسور هنری هیگز آشنا شویم. او متخصص زبان‌ها و لهجه‌هاست و به شدت معتقد است که اکثر مردم بریتانیا نمی‌توانند زبان خود را به درستی صحبت کنند. و برای اثبات این ادعا، تصمیم می‌گیرد یک زن ساده و مشهور به نام الیزا، که گل می‌فروشد، را به خانه‌اش بیاورد و مانند یک سگ او را تربیت کند. در پایان، او واقعاً توانسته تغییر بزرگی در آن دختر ایجاد کند، هم از نظر گفتار و رفتار و هم از نظر ذهنیت و انتظارات زندگی. این موضوع مرا به آنچه که بیشتر از همه مرا آزار می‌دهد می‌رساند: نحوه‌ای که آن شخصیت آزاردهنده و مغرور تصمیم می‌گیرد از شخص دیگری برای اهداف خود استفاده کند بدون اینکه به او فکر کند. هیگز انسانی خودخواه و خودبین است و به وضوح زن‌ستیز است و فکر می‌کند که قدرت دارد افراد را به سلیقه‌ی خود شکل دهد. همچنین، فیلمنامه بین دو مفهوم مختلف سردرگم است: خوب صحبت کردن و خوب رفتار کردن در جامعه. من می‌توانم زبان خود را به بهترین شکل صحبت کنم و در عین حال قوانین لازم برای شرکت در یک بال اجتماعی یا شام رسمی را ندانم. این دو چیز متفاوت هستند. این موضوع در صحنه‌های آسوکت مطرح می‌شود، اما ما نمی‌دانیم که الیزا از آن زمان به بعد چگونه رفتار کردن را یاد گرفته است. از نظر فنی، فیلم فوق‌العاده است. تلاش می‌کند یک موزیکال برادوی را تطبیق دهد، اما همچنین از فیلمی قدیمی‌تر از دهه‌ی ۳۰ نیز الهام می‌گیرد. بنابراین، آهنگ‌ها و ملودی‌های عالی دارد، همان‌طور که در موزیکال اصلی وجود دارد. متأسفانه، بازیگران به زحمت یک هجای آواز می‌خوانند: آن‌ها توسط حرفه‌ای‌ها در خارج از صحنه آواز خوانده شده‌اند، که تصمیم بدی از سوی تولیدکنندگان بود و به شدت آدری هپبورن را ناراحت کرد. یکی دیگر از نقص‌ها سردرگمی در مفهوم دوره است: فیلم در سال ۱۹۱۱ یا ۱۹۱۲ اتفاق می‌افتد، اما عناصری از دوره‌های بعدی وجود دارد و لحظه‌ای که پادشاه انگلستان کسی نیست که در واقع در آن زمان سلطنت می‌کرد. فیلم به طور کلی با فیلم‌برداری عالی، بسیار خوب قاب‌بندی شده و روشن، پر از رنگ‌های زنده و شدید، این نقص‌ها را جبران می‌کند (توجه: من نسخه‌ی ترمیم‌شده‌ی فیلم را دیدم) و با لباس‌های شگفت‌انگیز، به ویژه لباس‌هایی که برای هپبورن طراحی شده‌اند، که هنوز هم جایگاهی در مجموعه‌های خصوصی و موزه‌ها دارند: فکر می‌کنم یکی از لباس‌های او چند سال پیش به قیمت بسیار بالایی حراج شد. بازیگران چندین بازیگر مهم را شامل می‌شوند. آدری هپبورن با درخشش نقش الیزا را بر عهده می‌گیرد، نقشی که پیش از این جولی اندروز در برادوی ایفا کرده بود و از این فرصت استفاده می‌کند تا استعداد خود را به وضوح نشان دهد. اما احساس می‌کنم که فیلم به طور کامل از پتانسیل بازیگر بهره نمی‌برد و فضایی برای او ایجاد نمی‌کند تا بهترین عملکردش را ارائه دهد. بنابراین، با محدودیت‌هایی مواجه است، اما هپبورن آنچه را که می‌تواند انجام می‌دهد، اما طرفداران می‌توانند او را در نقش‌های بهتری در فیلم‌های دیگر ببینند. کسی که بیشتر صحنه را در دست دارد رکس هریسون است: بازیگر با استعداد به طرز شگفت‌انگیزی برای شخصیتی که در واقع چند سال در برادوی آن را بازی کرده است، مناسب است. همچنین نمی‌توانیم از نقش‌های استنلی هالووی و جرمی برت غافل شویم که در شخصیت‌های کمتر استفاده شده کار بسیار خوبی ارائه می‌دهند.