فیلم Flight 2012

با کارگردانی رابرت زمکیس، این فیلم باید خوب باشد، درست است؟ به طور کلی بله. این بهترین بازی چیدل نیست، اما سایر بازیگران فوق‌العاده هستند. جان گودمن در نیمه‌ی فیلم یک سورپرایز خوشایند است و واقعاً به داستان جان می‌بخشد. با پایانی دلگرم‌کننده، دیگر چه چیزی می‌خواهید از این فیلم‌های ۱ تا ۳ ستاره‌ای؟ این دنزل است!! عنوان «پرواز» به خوبی نشان می‌دهد که اختصار واقعاً روح کلام است....

با کارگردانی رابرت زمکیس، این فیلم باید خوب باشد، درست است؟ به طور کلی بله. این بهترین بازی چیدل نیست، اما سایر بازیگران فوق‌العاده هستند. جان گودمن در نیمه‌ی فیلم یک سورپرایز خوشایند است و واقعاً به داستان جان می‌بخشد. با پایانی دلگرم‌کننده، دیگر چه چیزی می‌خواهید از این فیلم‌های ۱ تا ۳ ستاره‌ای؟ این دنزل است!! عنوان «پرواز» به خوبی نشان می‌دهد که اختصار واقعاً روح کلام است. شش حرف این عنوان نه تنها شغل قهرمان داستان (پرواز) را توصیف می‌کند، بلکه همچنین به آنچه او بیشتر فیلم را انجام می‌دهد (فرار) اشاره دارد. اگر یک حرف هفتم (-y) هم به آن اضافه کنیم، شخصیت او را توصیف خواهد کرد. فیلم می‌تواند کوتاه‌تر باشد، اما به طور کلی هیچ فیلم خوبی زیادی طولانی نیست. علاوه بر نشان دادن این اصل شکسپیری، کارگردان رابرت زمکیس یک اصل معروف از سریال «سیمپسون‌ها» را معکوس می‌کند؛ در این مورد، الکل ابتدا راه‌حل و سپس علت تمام مشکلات است. می‌توان یک سیگاری compulsive را شناسایی کرد وقتی که با ته سیگار قبلی سیگار جدیدی روشن می‌کند؛ به همین ترتیب، می‌توان یک الکلی را شناسایی کرد وقتی که برای تسکین خماری‌اش از آبجوی باقی‌مانده از روز قبل استفاده می‌کند — و این فقط شروع صبحانه قهرمان تجاری، ویلیام «وایپ» ویتاکر (دنزل واشنگتن) است. وایپ هنوز در کابین پرواز ۲۲۷ به سمت آتلانتا در حال نوشیدن است و چندین «اسکرو درایور» درست می‌کند قبل از اینکه کمی بخوابد. وقتی هواپیما شروع به سقوط می‌کند، ناگهان بیدار می‌شود. او نمی‌تواند کنترل را به دست گیرد و مجبور می‌شود یک فرود کنترل‌شده در یک میدان باز انجام دهد و بیشتر «۱۰۲ سرنشین» را نجات دهد. این شامل مانوری است که در آن وایپ هواپیما را به صورت وارونه پرواز می‌دهد، و نه تنها او، بلکه زمکیس نیز ریسک بزرگی را به جان می‌خرد و زنده می‌ماند تا پاداش آن را بگیرد. این صحنه به طرز غیرعمدی خنده‌دار نمی‌شود زیرا بخشی از هدف آن ارائه طنز مورد نیاز برای کاهش تنش تقریباً غیرقابل تحمل است؛ در عین حال، این صحنه توانایی تماشاگران برای باور کردن را بدون شکستن آن به دو دلیل کش می‌دهد: ۱) این عمل پیشینه واقعی دارد و ۲) دقیقاً همان چیزی است که کسی که تحت تأثیر الکل پرواز می‌کند، انجام می‌دهد. شکی نیست که وایپ تخصص لازم برای انجام این مانور را دارد؛ سوال این است که آیا او جرات می‌کرد که این کار را در حالت هوشیار انجام دهد. علاوه بر این، علت حادثه یک نقص مکانیکی است که کاملاً به وضعیت بد جسمانی وایپ مرتبط نیست. اما «پرواز» مانند «دروک» عذرخواهی برای الکلیسم نیست. در یک فیلم ضعیف‌تر، وسیله نقلیه، چه هواپیما و چه ماشین، به طور مستقیم به دلیل مستی راننده/خلبان سقوط می‌کند و راننده/خلبان تنها یا یکی از معدود بازماندگان خواهد بود و این باعث می‌شود که او احساس گناه بیشتری کند. «پرواز» به جای آن، افسانه ناامنی که هر الکلی به آن استناد می‌کند را با این باور که وایپ ممکن است واقعاً غیرقابل آسیب باشد، به چالش می‌کشد. «شاید من احمق هستم»، وایپ می‌اندیشد، «چون اگر فقط یک دروغ دیگر گفته بودم، شاید می‌توانستم از همه این مسائل فرار کنم.» اما او به خوبی می‌داند که بعد از آن «یک دروغ دیگر» دروغ دیگری خواهد بود و دیگری و دیگری، و در نهایت دروغ‌هایش او را به دام می‌اندازند، زیرا در نهایت هیچ راهی برای فرار از آثار منفی اعتیاد وجود ندارد. مانند «پاک و هوشیار»، «پرواز» با یک داستان عاشقانه که یک فیلم تقریباً دو ساعت و نیمه به آن احتیاج ندارد، از شتاب خود می‌افتد؛ از سوی دیگر، من واقعاً به توجه واشنگتن و زمکیس به جزئیات علاقه‌مند بودم — مثلاً زمانی که در میانه‌ی فرود اضطراری، وایپ با حضور ذهن به یک مهماندار می‌گوید که به پسرش عشق می‌ورزد تا جعبه سیاه آن را ضبط کند (در صورتی که آن‌ها موفق به فرار نشوند)، یا نحوه‌ی بیان زبان چهره‌اش که به وضوح تفاوت بی‌نهایتی را نشان می‌دهد، گذر از جهنم به بهشت، که پیش از اولین خط کوکائین — که توسط جان گودمن در چند کمدی خنده‌دار ارائه می‌شود، هر یک با آهنگ «همدردی با شیطان» در پس‌زمینه معرفی می‌شود — و بعد از آن وجود دارد.