فیلم Passenger 57 1992

این فیلم به عنوان ۸۵ دقیقه سرگرمی سبک قابل قبول است، اما هرگز از سطح متوسط فراتر نمی‌رود. داستان آن تخیلی نیست و تمام عناصر معمول را دارد. تروریستی توسط FBI در یک پرواز تجاری منتقل می‌شود، تروریست با کمک یکی از افراد داخلی در هواپیما فرار می‌کند، قهرمان ما توسط پلیس‌های بی‌دقت دستگیر می‌شود که او را با یک فرد بد اشتباه می‌گیرند و...

این فیلم به عنوان ۸۵ دقیقه سرگرمی سبک قابل قبول است، اما هرگز از سطح متوسط فراتر نمی‌رود. داستان آن تخیلی نیست و تمام عناصر معمول را دارد. تروریستی توسط FBI در یک پرواز تجاری منتقل می‌شود، تروریست با کمک یکی از افراد داخلی در هواپیما فرار می‌کند، قهرمان ما توسط پلیس‌های بی‌دقت دستگیر می‌شود که او را با یک فرد بد اشتباه می‌گیرند و البته صحنه‌های معمولی پرش از روی هواپیما یا به داخل آن در حال حرکت نیز وجود دارد. حوصله‌سربر! عملکرد وِزلی اسنایپس به اندازه‌ای که از او می‌توان انتظار داشت خوب است، اما این موضوع به ارتقاء فیلم کمک نمی‌کند. تنها شخصیتی که از دیگران متمایز است، تروریست اصلی است که با بازی بروس پین به تصویر کشیده شده است. من واقعاً از سبک خنک و دیوانه‌وار او در ایفای نقش خوشم آمد. چند صحنه اکشن نیمه‌قابل قبول در سرتاسر فیلم وجود دارد که به حفظ علاقه بیننده کمک می‌کند، اما در غیر این صورت، فیلمی به راحتی فراموش‌شدنی است. به عنوان ۸۵ دقیقه سرگرمی سبک قابل قبول است، اما می‌توان گفت که طول نسبتاً کوتاه آن یکی از ویژگی‌های مثبتش است. از تمام کپی‌های «دی هارد» که بوده و تعدادشان هم زیاد است، «مسافر ۵۷» شاید بدترین باشد. داستان حول محور جان کاتر، کارشناس امنیت پرواز وِزلی اسنایپس می‌چرخد که در حین پرواز به لس‌آنجلس در یک ربایش به دست شخص شرور و دارای کودکی مشکل‌دار، چارلز رین، درگیر می‌شود. با دیالوگ‌ها، لگدها و حرکات مرگبار، کاتر برای خوبی‌ها می‌جهد. فیلم کوین هوکس به خوبی در سطح ابتدایی اکشن عمل می‌کند و عمدتاً به خاطر اسنایپس است. او شش سال تا نقش امضایی‌اش در «بلید» فاصله داشت و قطعاً یک ستاره اکشن واقعی است. همانطور که در اینجا نشان داده شده، او کاریزما و حرکات بدنی لازم برای حمل فیلم را از طریق فیلمنامه‌ی کسل‌کننده دارد. این فیلمنامه به وضوح نشان می‌دهد که نویسندگان دور هم نشسته و پیشنهاد داده‌اند که اسنایپس را در موقعیت‌های سخت قرار دهند و از این موضوع به عنوان بهانه‌ای برای اینکه او همه را کتک بزند، استفاده کنند. و البته نباید داستان عشق تحمیلی که در انتظار است را فراموش کرد. در نهایت، این فیلم فقط یک فیلم تنبل است که به وضوح برای کسب درآمد ساخته شده بود. بروس پین تلاش می‌کند تا چارلز رین را به شخصیتی واقعاً شرور تبدیل کند، اما موفق نمی‌شود. لیز هارلی، که در زیبایی زنانه مشهور است، در دست گرفتن اسلحه راحت به نظر نمی‌رسد و الکس دچر، بازیگر اصلی زن، به طرز ناامیدکننده‌ای در این زمینه ناکام است. تام سایزمور و بروس گرین‌وود هم به طور ظاهری در فیلم حضور دارند، اما هر دو شخصیت‌های بی‌اهمیت هستند که آرزو می‌کنید بیشتر از آنها ببینید. موسیقی استنلی کلارک فاجعه‌بار است و به نوعی موسیقی می‌ماند که انتظار دارید در یک فیلم پورن ملایم بشنوید؛ همان نوعی که شخصیت‌ها در حال عشق‌ورزی هستند ولی هنوز لباس زیر دارند! بله، همان‌طور. داستان ضعیف، فیلمنامه ضعیف و تقریباً اجراهای تکنیکی ضعیف. من از ژانر اکشن انتظار زیادی ندارم، اما حداقل باید به فیلم روحی بدهید تا بتواند تماشاگران پاپ‌کورن‌خور را سرگرم کند. نمره من ۳ از ۱۰ برای مبارزات اسنایپس و پاهای لیز هارلی است.