فیلم The Exorcist 1973

فیلم «جن‌گیر» اثر ویلیام فریدکین، بیشتر شوکه‌کننده است تا ترسناک. این فیلم به خوبی ساخته شده و شهرتش را مدیون صحنه‌های خاصی است. فیلمی کند و هوشمندانه با اجراهای قوی، اما برای کسانی که جرأت می‌کنند فراتر از تبلیغات رفته و واقعا برای بار اول آن را «تجربه» کنند، عمدتا ناامیدکننده است. اگر به دنبال فیلمی هستید که واقعاً ترسناک باشد و هیچ‌گونه تبلیغاتی نداشته باشد،...

فیلم «جن‌گیر» اثر ویلیام فریدکین، بیشتر شوکه‌کننده است تا ترسناک. این فیلم به خوبی ساخته شده و شهرتش را مدیون صحنه‌های خاصی است. فیلمی کند و هوشمندانه با اجراهای قوی، اما برای کسانی که جرأت می‌کنند فراتر از تبلیغات رفته و واقعا برای بار اول آن را «تجربه» کنند، عمدتا ناامیدکننده است. اگر به دنبال فیلمی هستید که واقعاً ترسناک باشد و هیچ‌گونه تبلیغاتی نداشته باشد، «تغییر شکل» با بازی جورج سی. اسکات را توصیه می‌کنم. آن فیلم واقعاً ترسناک است. بازسازی 4K «جن‌گیر» فوق‌العاده است. هر فریم به گونه‌ای بهبود یافته که بافت‌های غنی‌تری را نمایان می‌کند و جزئیات ترسناک تسخیر رگان را بیشتر آزاردهنده می‌سازد. رنگ‌ها در صحنه‌های کلیدی اکنون زنده‌تر هستند و به عمق جو تنش‌زای فیلم افزوده‌اند. لحظات نمادینی مانند ورود پدر مِرین زیر چراغ خیابان و چرخش سر رگان، دوباره جان گرفته و احساس شدت بیشتری می‌دهند. دکورهای ترسناک فیلم، از اتاق خواب کم‌نور رگان گرفته تا جو آزاردهنده لحظات تردید پدر کاراس، اکنون با وضوح جدیدی ارائه می‌شوند که ترس غرق‌کننده‌ای را تقویت می‌کند. «جن‌گیر» (1973) یکی از آن فیلم‌های ترسناکی است که مدت‌ها پس از پایان تیتراژ در ذهنتان باقی می‌ماند. این فیلم با تنش‌های آرام و هراس‌انگیز خود متمایز می‌شود و به جای تکیه بر ترس‌های سطحی، داستانی را روایت می‌کند که به یک دختر جوان می‌پردازد که رفتارهای نگران‌کننده‌ای از خود نشان می‌دهد و مادرش به دنبال کمک از پزشکان و در نهایت، کلیسا می‌باشد. داستان ساده اما بسیار مؤثر است و جوی ناآرام ایجاد می‌کند که به واقعیت نزدیک است. این فیلم وقت خود را صرف زیر داستان‌های غیرضروری نمی‌کند و تمرکز را حفظ کرده و تنش را بالا نگه می‌دارد. کارگردانی ویلیام فریدکین استادانه است و واقع‌گرایی را با عناصر ماورایی به گونه‌ای متعادل می‌کند که همه چیز به طرز آزاردهنده‌ای ممکن به نظر می‌رسد. آغاز فیلم در بیابان مثالی عالی از این موضوع است که تم‌های فیلم را با ناراحتی خاموشی آغاز می‌کند و سپس به داستان اصلی منتقل می‌شود. فیلم‌برداری ترس را بدون احساس افراطی بودن تقویت می‌کند و با استفاده از نور کم، قاب‌بندی‌های فشرده و رنگ‌های سرد، دلهره را می‌سازد. نحوه ماندن دوربین بر روی برخی نماها به اندازه کافی احساس می‌کند که شاهد چیزی هستید که نباید ببینید. بازیگری در این فیلم فوق‌العاده است، اما اجرای برجسته متعلق به لیندا بلر در نقش دختر تسخیرشده است. او اجرایی ترسناک ارائه می‌دهد که ماورایی بودن آن را به طرز شگفت‌انگیزی واقعی می‌سازد. الن برستین و مکس فون سیدو عمق بیشتری به نقش‌های خود می‌دهند و به هسته عاطفی فیلم وزن می‌افزایند. دیالوگ‌ها طبیعی به نظر می‌رسند که باعث می‌شود لحظات آزاردهنده به طرز بیشتری تأثیر بگذارند. فیلمنامه به طرز هوشمندانه‌ای نوشته شده و به اندازه کافی توضیحات را ارائه می‌دهد بدون اینکه بیش از حد توضیح دهد و به ترس اجازه می‌دهد به طور طبیعی شکل بگیرد. طراحی صدا و موسیقی، تجربه کلی را ارتقا می‌دهد. استفاده از سکوت به اندازه صداهای نگران‌کننده‌ای که در زمان‌های مناسب وارد می‌شوند، مؤثر است. تم امضایی فیلم، «تابولار بلز»، ساده اما آزاردهنده است و به خوبی تن فیلم را تنظیم می‌کند. صحنه‌های شوکه‌کننده به خوبی زمان‌بندی شده و هرگز احساس افراطی بودن نمی‌کنند و ترس را در مرز واقعیت نگه می‌دارند. «جن‌گیر» هنوز هم به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های ترسناک ساخته شده، با ترکیب داستان‌گویی قوی، کارگردانی آزاردهنده و اجراهای فوق‌العاده به یاد ماندنی است.