فیلم Palmer 2021

در دنیای امروز که خدمات استریم به سرعت در حال رشد هستند و همه‌گیری جهانی تأثیرات عمیقی بر صنعت فیلم گذاشته است، استودیوها به تدریج به سرنوشت فیلم‌هایشان تن می‌دهند. در این بحث، واژه «جنجال» به امری عادی تبدیل شده است، به‌ویژه در مورد تصمیمات مربوط به توزیع انحصاری فیلم‌های پرفروش و مورد انتظار از طریق پلتفرم‌هایی مانند نتفلیکس، اچ‌بی‌او، دیزنی+ و اپل تی‌وی+. من...

در دنیای امروز که خدمات استریم به سرعت در حال رشد هستند و همه‌گیری جهانی تأثیرات عمیقی بر صنعت فیلم گذاشته است، استودیوها به تدریج به سرنوشت فیلم‌هایشان تن می‌دهند. در این بحث، واژه «جنجال» به امری عادی تبدیل شده است، به‌ویژه در مورد تصمیمات مربوط به توزیع انحصاری فیلم‌های پرفروش و مورد انتظار از طریق پلتفرم‌هایی مانند نتفلیکس، اچ‌بی‌او، دیزنی+ و اپل تی‌وی+. من همیشه تجربه تماشای فیلم در سینما را به عنوان یک تجربه منحصر به فرد و غیرقابل مقایسه با تماشای خانگی دفاع می‌کنم. با این حال، به نظر من بهترین راه برای جلب نظر همه، ارائه هر دو گزینه به بیننده است و معتقدم که این وضعیت به زودی به یک نُرم جدید تبدیل خواهد شد. چرا این مقدمه ظاهراً نامرتبط؟ خوب، فیلم «پالمر» به‌طور انحصاری در اپل تی‌وی+ پخش می‌شود، که احتمالاً underratedترین سرویس استریم موجود است. فیلم‌های اصلی آن (مانند «ولف‌واکرس» و «در سنگ‌ها») و سریال‌ها (مثل «خدمتکار») روز به روز موفق‌تر می‌شوند و کیفیت تولید آن‌ها بی‌تردید حسادت بسیاری از استودیوها را برمی‌انگیزد. با این پیش‌زمینه، من معتقدم که یک فیلم مستقل با داستانی مانند «پالمر» همیشه در توزیع سینمایی با مشکل مواجه خواهد شد، بنابراین واقعاً خوشحالم که اپل این فیلم را خریداری کرد، زیرا انتظار دارم که این فیلم به یکی از فیلم‌های محبوب من در سال تبدیل شود. فیشر استیونس را قبلاً دیده‌ام اما هرگز در مقام کارگردان. از اینکه این فیلم تأثیر مثبت زیادی بر من گذاشت، شگفت‌زده‌ام. فیلمنامه چریل گوریرو ممکن است نوآورانه نباشد، اما فرمول بسیار مؤثری را دنبال می‌کند که وقتی به درستی نوشته و کارگردانی شود، قلب بیشتر بینندگان را به دست می‌آورد. دیالوگ‌های خوب نوشته شده و جذابی که واقعی به نظر می‌رسند، «پالمر» داستانی کلیشه‌ای اما جذاب را روایت می‌کند که دو شخصیت الهام‌بخش را معرفی می‌کند و می‌تواند تأثیر مثبتی بر بینندگانی که با مسائل مشابه زندگی مواجه هستند، داشته باشد. رایدر آلن در نقش سم، یک کودک مورد آزار و اذیت با مقدار قابل توجهی از اعتماد به نفس و غرور بازی می‌کند، علیرغم اینکه در یک تریلر با والدین بد زندگی می‌کند و همکلاسی‌هایش به او تمسخر می‌کنند. او اجازه نمی‌دهد دیگران انتخاب‌هایش یا آنچه را که دوست دارد کنترل کنند. اراده و شادی واقعی او در لباس پوشیدن به عنوان یک پرنسس یا برگزاری مهمانی‌های چای، می‌تواند تأثیر فوق‌العاده‌ای بر تماشاگران، به ویژه کودکان، داشته باشد. در مورد عملکرد رایدر، هیچ شکی ندارم که او در دسته‌بندی‌های مربوط به بازیگران جوان رقابت سنگینی خواهد داشت، چون نمایش او به قدری احساسی بود که در پایان فیلم اشک‌هایم را درآورد. در مورد همتای بزرگسالش، جاستین تیمبرلیک در نقش ادی پالمر، یک مجرم سابقه‌دار بازی می‌کند که سعی دارد بعد از از دست دادن بیش از یک دهه از زندگی‌اش به خاطر یک جرم جدی، دوباره به مسیر زندگی برگردد. با این حال، با پیشرفت داستان، برقراری ارتباط عاطفی با پالمر نسبتاً آسان می‌شود. او نشان می‌دهد که فردی سخاوتمند و دوست‌داشتنی است که واقعاً می‌خواهد خود را اصلاح کند، در حالی که می‌پذیرد که از نظر اجتماعی «عادی» نیست و این امر رابطه‌ای ناگسستنی با سم ایجاد می‌کند. تیمبرلیک به طور واقعی من را با یک عملکرد متعادل و با تجربه شگفت‌زده کرد. در نهایت، پیوند واقعی و صادقانه میان پالمر و سم است که فیلمنامه را به یک روایت الهام‌بخش تبدیل می‌کند. روابط دیگر نیز وجود دارد که تأثیرگذار و جالب هستند، به ویژه رابطه پالمر با مگی هایز و همچنین با مادربزرگش، ویویان. این شخصیت‌ها تأثیر زیادی بر زندگی پالمر دارند و بازیگران از پس نقش‌هایشان به خوبی برآمدند. با این حال، شلی (جونو تمپل) یک والدین بد است که نمی‌توانم برایش احساس تأسف کنم، حتی بعد از برخی اعمال شفقت که قرار است بینندگان را به بخشش او وادار کند. به‌طور کلی، باید از موسیقی ملایم تامار-کالی که در لحظات مناسب تأثیرگذار است، تقدیر کرد. امیدوارم که این فیلم مستقل فیشر استیونس در خانه مخاطبان خود را پیدا کند، زیرا داستانی دلگرم‌کننده و روشنگر از رستگاری و پذیرش خود را روایت می‌کند. «پالمر» ممکن است فرمولی کلیشه‌ای را دنبال کند که هر بیننده‌ای حداقل چندین بار آن را دیده، اما فیلمنامه خوب نوشته شده و مؤثر چریل گوریرو به شکلی بسیار واقعی و اصیل زنده می‌شود. پیوند فوق‌العاده میان شخصیت‌های جاستین تیمبرلیک و رایدر آلن قلب و روح فیلم است. هر دو بازیگر و همچنین سایر اعضای بازیگران، عملکردهای برجسته‌ای را ارائه می‌دهند، اما این روایت کلیشه‌ای و در عین حال احساسی است که سرشار از پیام‌های معنادار است و در نهایت اشک‌ها را به چشمان می‌آورد. با وجود تلاش ناموفق برای برانگیختن احساس همدردی با شخصیت جونو تمپل، اپل تی‌وی+ فیلم دیگری را ارائه می‌دهد که به شدت قابل تحسین است و می‌توان آن را با خانواده تماشا کرد. امتیاز: A- «پالمر» نوعی فیلم معمولی و فرمولی است که برای مخاطبانی طراحی شده که از غافلگیری‌ها لذت نمی‌برند. این داستان رستگاری درباره یک مجرم سابق که با یک کودک غیرمتعارف ارتباط برقرار می‌کند، از یک الگوی آزمایش شده و پیش‌بینی‌پذیر پیروی می‌کند، اما فیلم پیام شریفی از درک و پذیرش را ارائه می‌دهد که وحدت را جشن می‌گیرد — حتی اگر این کار را به ساده‌ترین شکل ممکن انجام دهد. ادی پالمر (جاستین تیمبرلیک)، ستاره سابق فوتبال دبیرستان، تا زمانی که یک اشتباه خشونت‌آمیز او را به یک مجرم محکوم تبدیل کرد، تمام زندگی‌اش پیش رو داشت. پس از گذراندن ۱۲ سال در زندان، پالمر به خانه‌اش در لوئیزیانا برمی‌گردد و با مادربزرگش ویویان (جونو تمپل) زندگی می‌کند. مادربزرگ به پسر ۷ ساله غیرمعمولی به نام سم (رایدر آلن) که در همسایگی زندگی می‌کند و مادرش (شلی) که به مواد مخدر وابسته است، علاقه‌مند شده است. وقتی مادر پسر برای مدت طولانی‌تری از حد معمول ناپدید می‌شود، سم موقتاً با همسایه‌هایش زندگی می‌کند. شرایط برای همه در هفته‌های بعد تغییر می‌کند و پالمر متوجه می‌شود که او و پسر عجیب و غریب نسبت به آنچه فکر می‌کردند، وجوه مشترکی دارند. این دو فرد طرد شده رابطه‌ای قوی شکل می‌دهند و هرکدام شروع جدیدی در زندگی‌شان دارند. مفهوم یک کودک که به هنجارهای جنسیتی پایبند نیست، در سال ۲۰۲۱ موضوعی چالش‌برانگیز برای بسیاری از ما نیست، اما فیلم آنقدر جذاب است که می‌تواند به افرادی که به یک نیشگون ملایم و درسی در پذیرش نیاز دارند، نفوذ کند. در واقع، در ابتدا فکر می‌کردم که این فیلم یک فیلم مبتنی بر ایمان است (تا اینکه صحنه‌های جنسی و فحش‌ها آغاز شد). تیمبرلیک و آلن شیمی شیرینی دارند که برای موفقیت یک فیلم دوستی مانند این ضروری است. صحنه‌های احساسی زیادی وجود دارد که به مرز کلیشه‌ای نزدیک می‌شوند، اما فیلم همچنان به نظر نمی‌رسد که خیلی مصنوعی باشد. روایت به شکلی که انتظار می‌رفت در جای خود قرار می‌گیرد و داستان الهام‌بخش درباره خود بودن و تلاش بهترین برای تأثیرگذاری در زندگی یک کودک، قلب بسیاری را به تپش می‌اندازد. «پالمر» احمقانه است، اما احساسی.