فیلم How It Ends 2021

پس از دیدن فیلم‌های احساسی و سنگین CODA و Human Factors و همچنین فیلم جنجالی Cryptozoo، بسیار هیجان‌زده بودم که روزم را با یک داستان ساده و خنده‌دار درباره یک پیش‌فرض مضحک اما جذاب به پایان برسانم. دقیقاً همان چیزی که انتظار داشتم را دریافت کردم. مجموعه‌ای بی‌ضرر از تعاملات سرگرم‌کننده و لحظات عمیق و معنادار با دو نسخه از شخصیت اصلی. با وجود تکراری...

پس از دیدن فیلم‌های احساسی و سنگین CODA و Human Factors و همچنین فیلم جنجالی Cryptozoo، بسیار هیجان‌زده بودم که روزم را با یک داستان ساده و خنده‌دار درباره یک پیش‌فرض مضحک اما جذاب به پایان برسانم. دقیقاً همان چیزی که انتظار داشتم را دریافت کردم. مجموعه‌ای بی‌ضرر از تعاملات سرگرم‌کننده و لحظات عمیق و معنادار با دو نسخه از شخصیت اصلی. با وجود تکراری بودن و ساختار فرمولی‌اش، هرگز از داستان دور نشدم، به ویژه به خاطر مدت زمان کوتاه و دو اجرای فوق‌العاده مرکزی. زویی لیستر-جونز و کایل اسپینی با هم فوق‌العاده هستند و فضایی از لذت خالص را ایجاد می‌کنند که بر لب‌های هر بیننده‌ای لبخند می‌نشاند. شیمی جالب آنها تمام فیلم را ارتقاء می‌دهد، اما این فیلم فقط پر از سرگرمی و خنده نیست. لیستر-جونز و دارل وین به عمق وجود لیزا از طریق گفت‌وگوهای صمیمی و بحث‌های سنگین درباره مسائلی می‌پردازند که همه در زندگی خود به آن‌ها فکر می‌کنند اما هرگز به اصلاح آن‌ها نمی‌پردازند. از بخشش اشتباهات خانواده و دوستان تا پذیرش خطاها و نقص‌های خود، پرداختن به مسائل شخصی حل‌نشده در آخرین روز زمین نباید چیزی باشد که مردم نیاز به انجام آن داشته باشند، بلکه باید از مدت‌ها قبل انجام می‌شد. فیلمی که در دوران پاندمی فیلمبرداری شده، دیدن یک فیلم کامل که در فضاهای باز فیلمبرداری شده، حس تازگی به انسان می‌دهد. ممکن است برخی از افراد از ده‌ها حضور کوتاه هنرمندان مشهور که به اسکیچ‌ها اضافه می‌شوند، خوششان نیاید، اما من معتقدم این صحنه‌ها همیشه هدف خاصی دارند و شخصیت اصلی را در هر یک از این توالی‌ها بیشتر توسعه می‌دهند. همان‌طور که بالاتر نوشتم، طبیعت چرخه‌ای فیلم برخی از بخش‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد، به ویژه سرگردانی بی‌پایان که کمی خسته‌کننده می‌شود. اما موسیقی رایان میلر یکی از جنبه‌های سرگرم‌کننده کل داستان است. “How It Ends” یک فیلم سبک و بی‌ضرر است که در نهایت به خوبی هدف خود را در ارائه یک خوداندیشی سرگرم‌کننده درباره زندگی شخصیت اصلی محقق می‌کند. با استفاده از یک دستگاه داستانی عمومی، دارل وین و زویی لیستر-جونز یک روایت ساده اما تکراری را ارائه می‌دهند که شامل ده‌ها حضور مشهور در یک توالی بی‌پایان از پیاده‌روی در میانه یک خیابان خالی است تا شخصیت جدیدی ظاهر شده و لحظه‌ای دیگر را به تصویر بکشد. با این حال، این فیلم بیشتر از آنچه در سطح دیده می‌شود، احساس و روح دارد. لیستر-جونز و کایل اسپینی تمام بار فیلم را بر دوش خود می‌کشند و دو اجرای چشمگیری را ارائه می‌دهند که نمی‌توانستم از آن‌ها چشم بردارم. با وجود تمایل واضح به اینکه فقط یک فیلم سرگرم‌کننده و بی‌ضرر باشد، شخصیت اصلی کسی است که همه می‌توانند با او ارتباط برقرار کنند، که قطعاً فیلم را جذاب‌تر می‌کند. انجام کارهایی که مردم بعداً از آن‌ها پشیمان می‌شوند، اجتناب‌ناپذیر زندگی است، اما اصلاح آن نباید به شانس شدید یا آخرین لحظه‌ای که همه چیز در حال پایان است، واگذار شود… و این پیامی است که می‌توانم از آن حمایت کنم. امتیاز: B- کمدی آپوکالیپتیک "How It Ends" داستانی هوشمندانه و به طرز عجیبی خوش‌بینانه درباره زنی (زویی لیستر-جونز) است که سعی می‌کند با پشیمانی‌های گذشته‌اش صلح کند و کارهای ناتمامش را در روزی که یک سیارک غول‌پیکر قرار است زمین را نابود کند، به پایان برساند. این داستانی دلگرم‌کننده درباره یادگیری عشق به خود است، حتی اگر آخرین روز وجودتان باشد. لیزا (لیستر-جونز) به یک مهمانی آخر دنیا دعوت شده است، آخرین گردهمایی با دوستانش قبل از پایان همه چیز. پیش از اینکه به حالت آماده‌باش برود، لیزا تصمیم می‌گیرد با همه کسانی که به آنها آسیب رسانده یا باعث استرسش شده‌اند، صلح کند تا بتواند با شگفتی خداحافظی کند. او به همراه نسخه متافیزیکی از خود جوانش (کایل اسپینی) به راه می‌افتند تا این مأموریت را به انجام برسانند. تنها یک مشکل کوچک وجود دارد: ماشینش دزدیده شده، بنابراین این دو باید پیاده به راه خود ادامه دهند. فیلم دارای سرعتی تند است که به طور مداوم شخصیت‌های جدیدی را معرفی می‌کند و غریبه‌هایی را که در حین پیاده‌روی در لس آنجلس با آنها مواجه می‌شوند، به نمایش می‌گذارد. لیست بزرگی از حضورهای کوتاه وجود دارد که مانند یک فهرست از هنرمندان مستقل لس آنجلس است (از جمله نیک کرول، چارلی دی، ویتنی کامینگز، بابی لی، لامورن موریس، فرد آرمینسن و راب هوئبل) و دیدن آنها که درباره هر چیزی از بازیافت تا مصرف مواد مخدر بحث می‌کنند، لذت‌بخش است. داستان‌گویی دارای حسی غیرمعمول است، مانند پذیرش واقع‌بینانه اینکه یک سیارک غول‌پیکر به سمت زمین در حال حرکت است (که در پس‌زمینه در حین گشت‌وگذار آنها در شهر دیده می‌شود) و این ایده که یک نفر می‌تواند این همه آدم تصادفی را در لس آنجلس بشناسد. فیلم حال و هوای عجیب و غریب و شبیه به میراندا جولای دارد که ممکن است برای همه جذاب نباشد، اما "How It Ends" با جذابیت‌های عجیب و شیرینش من را مجذوب خود کرد. فیلمی صادقانه در عصر بدبینی‌های بازتابی. "How It Ends" کوتاه، شیرین و اگرچه از نظر فلسفی انقلابی نیست، اما به خوبی به عنوان یک بازتنظیم نگرش عمل می‌کند. من معتقدم این فیلم دقیقاً به هدفی که برای خود تعیین کرده بود، دست یافت.