سریال You

تا به حال همه چیز با این سریال خوب بوده است. حس و حال سریال "دکستر" را دارد. شما در حالی که رفتارهای نگران‌کننده جو را مشاهده می‌کنید، به او دل می‌بندید. او از جهاتی مرد خوبی است و از جهات دیگر یک جنایتکار وحشتناک. در این سریال، انواع آزارهای مدرن با استفاده از گوشی‌های هوشمند و کامپیوترها و همچنین آزارهای سنتی به نمایش گذاشته...

تا به حال همه چیز با این سریال خوب بوده است. حس و حال سریال "دکستر" را دارد. شما در حالی که رفتارهای نگران‌کننده جو را مشاهده می‌کنید، به او دل می‌بندید. او از جهاتی مرد خوبی است و از جهات دیگر یک جنایتکار وحشتناک. در این سریال، انواع آزارهای مدرن با استفاده از گوشی‌های هوشمند و کامپیوترها و همچنین آزارهای سنتی به نمایش گذاشته شده است. این سریال هم نگران‌کننده، هم جذاب و هم سرگرم‌کننده است. لذت ببرید! ۸ از ۱۰ ستاره. این یک سریال تلویزیونی بسیار جالب درباره رابطه و وسواس است. سریال واقعاً جذاب است و بازیگری آن هم قابل قبول است. واقعاً به تماشای آن نشستم. شخصیت‌ها نیز به خوبی توسعه یافته‌اند. من این نقد را می‌نویسم زیرا هیچ دلیلی برای این سریال نمی‌بینم و به نظر می‌رسد همه در اینجا از آن تعریف می‌کنند. من تمام فصل اول را دیدم و هیچ ویژگی مثبتی برای صحبت کردن وجود ندارد. هیچ‌یک از شخصیت‌ها حتی کوچک‌ترین پیامدی برای اعمال غیرقابل باور خود ندارند. راه‌حل هر مشکلی این است که "خوب، من فقط آنها را می‌کشم" که از نظر نگارش، کاملاً بی‌معنی است. برای قبول کردن اعمال جو، باید باور کنید که بک، که ادعا می‌کند بی‌پول است اما در یک آپارتمان زیبا در نیویورک زندگی می‌کند، کاملاً کور است. شخصیت‌ها یک‌بعدی و ناخوشایند هستند، بازیگری مانند یک تکه نان سفید خیس و داستان فرعی پاکو و مادرش تنها نماینده افراد رنگین‌پوست به طرز غیرمسئولانه‌ای در نظر گرفته شده است. این زن بیچاره در مرکز محبت همه، یک کلیشه مرده است و یا حداقل باید باشد و "تو" چیزی به این گفتگو اضافه نمی‌کند. تنها یک ستاره کم می‌کنم چون به نظر می‌رسد در هر قسمت استفراغ وجود دارد، مردم در حال تماشای تلویزیون و خوردن خوراکی هستند، نیازی به دیدن استفراغ در هر قسمت نیست. علاوه بر این، این سریال جالب اما کاملاً غیرواقعی است. و شما در نهایت برای جو/ویل احساس تاسف می‌کنید، نه اینکه او بدشانس باشد، بلکه اصلاً شانس ندارد... این یک تریلر نسبتاً خوب است. این سریال به طرز دیوانه‌واری خوب است! من از فصل اول طرفدار آن بوده‌ام و باید بگویم که پِن بدگلی در نقش جو گلدبرگ فوق‌العاده است، به طوری که انگار نیازی به بازیگری ندارد. او این نقش را بدون هیچ نقصی به طرز کاملاً بی‌نقصی بازی می‌کند. اما چیزی که در فصل سوم توجه من را جلب کرد، بازی فوق‌العاده ویکتوریا پدرتی در نقش لاو کوئین بود، او واقعاً همه چیز را تحت‌الشعاع قرار داد! جدی، اگر به دنبال سریالی هستید که قلب شما را به تپش درآورد و پر از لحظات "چی؟" باشد، تماشای این سریال را توصیه می‌کنم. فصل سوم به طرز دیوانه‌واری خوب، سرگرم‌کننده و بسیار جالب است. توصیف مختصر و زیرانداز آن اینگونه است: "دکستر" با "سایه‌های خاکستری" و جین آستین ملاقات می‌کند. این درام کمدی بدترین ویژگی‌های "تلویزیون پاپ" - افراد زیبا، دیالوگ‌های کلیشه‌ای، مشکلات افراد سفیدپوست - را با سوالات عمیق و نگران‌کننده درباره متغیرهای فرهنگی تابوهای قتل، جذابیت، خانواده هسته‌ای، سواد و "رمانس" ترکیب می‌کند. شخصیت‌های تحصیل‌کرده و ماهر همگی به نوعی شکسته هستند - آقای مونی مستبد، مادر در جستجوی آقای گودبار، سرمایه‌داران "عصر جدید" و فرزندانشان، قهرمان چند PTSD و اشیاء محبت او (عشق واقعی او کتاب‌هاست). این همه در این روایت که توسط صدای درونی شخصیت‌ها روایت می‌شود، در کنار برخی از هوشمندترین و همدل‌ترین درمانگران به تصویر کشیده می‌شود. حتی جو با اختلال کم‌پاسخ‌دهی و OCD، در سفر قهرمانانه‌اش برای "سعی در خوب بودن"، باید به مشاوره‌های آنان اعتراف کند و بر اساس آن عمل کند، علی‌رغم اینکه با انگیزه‌های پنهانی تحت مراقبت آنان قرار می‌گیرد. بله، هیجان، ترس و پیچش‌های ذهنی وجود دارد؛ اما همچنین تضاد جذابی بین شیرینی احمقانه هالمارک، دینامیک‌های اصلی رابطه و سوالات فلسفی هوشمندانه وجود دارد. این به داستانی تبدیل می‌شود که به اندازه زندگی واقعی عجیب و غیرقابل پیش‌بینی است. من همچنین به انتخاب بازیگران کاریزماتیک، از جمله بمب‌افکن‌های فکری مانند سافران بوراوز، تبریک می‌گویم. این هنر عالی نیست، اما برای علاقه‌مندان به ژانر از نظر فکری تحریک‌کننده است، برای فرهنگ بیمار و سریعاً در حال تغییر ما بسیار مرتبط است و به طرز قابل توجهی سرگرم‌کننده است. شاید بتوانم بگویم که اعتیادآور است.