فیلم Transformers: Dark of the Moon 2011

فیلم «ترنسفورمرها: تاریکی ماه» با مدت زمان ۱۵۴ دقیقه، به نظر می‌رسد که زمان زیادی را صرف کرده است (هرچند در حین تماشای آن، احساس می‌کردم که زمان به طرز عجیبی به کندی می‌گذرد). در واقع، قبل از اینکه چهار دقیقه از فیلم بگذرد، من گیج، کسل و نگران زمان بودم. بنابراین، سعی می‌کنم تا درباره فیلمی که به تازگی تماشا کرده‌ام و اطلاعات چندانی...

فیلم «ترنسفورمرها: تاریکی ماه» با مدت زمان ۱۵۴ دقیقه، به نظر می‌رسد که زمان زیادی را صرف کرده است (هرچند در حین تماشای آن، احساس می‌کردم که زمان به طرز عجیبی به کندی می‌گذرد). در واقع، قبل از اینکه چهار دقیقه از فیلم بگذرد، من گیج، کسل و نگران زمان بودم. بنابراین، سعی می‌کنم تا درباره فیلمی که به تازگی تماشا کرده‌ام و اطلاعات چندانی درباره‌اش ندارم، نظر بدهم؛ و این نظر بیشتر شبیه به یک آشفتگی بی‌نظم خواهد بود. سال‌ها پیش، رهبر قدیمی اوتوبوت‌ها، «سنیتل پرایم»، به همراه یک وسیله‌ی جابه‌جایی به ماه سقوط کرد. این وسیله که شامل صدها "ستون" است، تنها توسط او قابل کنترل است. دسپتیکون‌ها تقریباً همه‌ی این ستون‌ها را دزدیدند، اما سنیتل را در آنجا رها کردند. در یک ماموریت نظامی، «آپتیموس پرایم» با دسپتیکون «شوک‌ویو» درگیر می‌شود و چند تا از این ستون‌ها را پیدا می‌کند. او از این ناراحت است که انسان‌ها از وجود این وسیله سایبرترونی مطلع بودند اما به او نگفته بودند. به هر حال، آپتیموس به ماه می‌رود و سنیتل پرایم را زنده می‌کند. مشخص می‌شود که این همان چیزی است که دسپتیکون‌ها می‌خواستند؛ تنها آپتیموس می‌توانست او را زنده کند و تنها سنیتل می‌تواند از وسیله جابه‌جایی استفاده کند. اما ناگهان سنیتل تصمیم می‌گیرد که اوتوبوت‌ها در حال مبارزه با یک دلیل باخته هستند و به دسپتیکون‌ها می‌پیوندد. در همین حین، «سام ویتویکی» (با بازی شیا لابوف) دیگر فقط یک نرمال بی‌فایده نیست، بلکه تبدیل به یک شخصیت خسته‌کننده و شکایت‌کننده شده است که به دنبال شهرت و اعتبار بین‌المللی برای نقش خود در نجات جهان است، در حالی که هیچ‌کس نمی‌داند او چه کار کرده است. او همچنین به دنبال یک شغل ۴۰ ساعته است. در این بین، او به راحتی از «مگان فاکس» جدا شده و با «روزی هانتینگتون-وایتلی» آشنا می‌شود که به طرز غیرممکنی جذاب است. از ابتدا تا انتها، فیلم به طرز غیرضروری پیچیده، خنده‌دار و غیرقابل باور است و به طرز بحرانی، به شدت کسل‌کننده. در یکی از صحنه‌ها، آهنگ غمگینی به گوش می‌رسد و افراد در حال زانو زدن و در آغوش گرفتن یکدیگر هستند، در حالی که در پس‌زمینه، صحنه‌های سوزان و ویرانه‌های نامشخصی نمایان است. من نمی‌دانم چرا این صحنه باید غم‌انگیز یا پراهمیت تلقی شود؛ شاید تمام بازیگران به طور همزمان متوجه شدند که در یک فیلم ترنسفورمر هستند. به طور کلی، این فیلم بسیار بد است و به اندازه هر چیزی که مایکل بی ساخته، ضعیف و ناامیدکننده است. اگر بخواهم از این فیلم انتقاد کنم، می‌توانم بگویم که داستان آن بسیار بی‌هدف و غیرقابل باور است. شخصیت‌ها نیز به وضوح کم‌عمق و بی‌معنا هستند و به راحتی می‌توان از آن‌ها عبور کرد. «ترنسفورمرها: تاریکی ماه» واقعاً خسته‌کننده است. پایان فیلم به طرز ناگهانی و بدون هیچ واکنش واقعی به جنگ بزرگ پیشین به اتمام می‌رسد و این باعث می‌شود که احساس قطع‌ناگهانی و نامناسبی داشته باشم. اگرچه بازیگران به نظر جالب‌تر می‌رسند، اما شخصیت‌ها به خوبی توسعه نیافته‌اند. «روزی هانتینگتون-وایتلی» شخصیت بهتری نسبت به آنچه «مگان فاکس» داشت، ایفا می‌کند و «کن جانگ» نیز واقعاً در این فیلم خوب است و به طرز مثبتی بر روی من تأثیر گذاشت. با دیدن جمع‌آوری درآمدهای این فیلم (۱.۱۲۴ میلیارد دلار)، کنجکاو شدم که آیا این موفقیت به استقبال مثبت از سوی تماشاگران منجر شده است یا نه. اگر فقط می‌دانستم که قسمت بعدی نزدیک به سه ساعت طول می‌کشد!