فیلم Waiting for the Barbarians 2019

فیلم "در انتظار بربرها"، که توسط نویسنده برنده جایزه نوبل، جی.ام. کُتزی، از کتاب خود اقتباس شده است، بازنویسی به‌موقع از تاریک‌ترین و وحشیانه‌ترین جنبه‌های استعمارگری است. این فیلم تاریخی متأسفانه مشکلاتی را به تصویر می‌کشد که بسیاری از ما در دنیای امروز با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کنیم: جامعه‌ای که در تلاش بی‌وقفه برای سرکوب "دیگری" است. داستان در یک استقرار مرزی در حاشیه...

فیلم "در انتظار بربرها"، که توسط نویسنده برنده جایزه نوبل، جی.ام. کُتزی، از کتاب خود اقتباس شده است، بازنویسی به‌موقع از تاریک‌ترین و وحشیانه‌ترین جنبه‌های استعمارگری است. این فیلم تاریخی متأسفانه مشکلاتی را به تصویر می‌کشد که بسیاری از ما در دنیای امروز با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کنیم: جامعه‌ای که در تلاش بی‌وقفه برای سرکوب "دیگری" است. داستان در یک استقرار مرزی در حاشیه یک امپراتوری نامشخص شکل می‌گیرد و روایت‌گر داستان حماسی یک قاضی (مارک ریلنس) است؛ فردی نیکوکار که زندگی روزمره‌ای را با احترام به قانون سپری می‌کند و ورود نگران‌کننده سرهنگ جول (جانی دپ) که مردی تهدیدآمیز است، اوضاع را به هم می‌ریزد. جول و دستیارانش (از جمله رابرت پتینسون در نقش افسر ماندل) مأموریت دارند تا فعالیت‌های "بربرها" را گزارش دهند و روش‌هایشان بی‌رحمانه است. سرهنگ با بازجویی‌های خشن مردم را ترسانده و قاضی را به شک در وفاداری خود به امپراتوری وامی‌دارد. در نهایت، او مهربانی را در آغوش می‌کشد و سعی می‌کند زنی جوان (گانا بایارسایخان) را که توسط جول مورد آزار قرار گرفته، نجات دهد و به خانواده‌اش بازگرداند. سناریو به‌خوبی طراحی شده و شخصیت‌ها به‌روشنی معرفی شده‌اند و داستان به سادگی قابل دنبال کردن است. فیلم به صورت فصل‌ها و بخش‌هایی روایت می‌شود و بخش "بازگشت" که در بهار می‌گذرد، از نظر بصری بسیار جذاب است. این فیلم با تصاویری زیبا (از کارگردان سیرو گره‌را) و تصویربرداری فوق‌العاده (توسط کریس منجز) پر شده و طراحی صحنه و لباس‌های دوره به‌طرز دقیقی انجام شده است. با وجود اینکه گاهی سرعت فیلم کند است، کارگردانی آن به‌قدری خوب است که این مشکل را به راحتی نادیده می‌گیرد. همه اجراها در این فیلم درخشان هستند و مارک ریلنس در نقش قاضی به‌ویژه برجسته است. او باعث می‌شود تماشاگران به راحتی با شخصیتش همدلی کنند و در جهانی پر از خشونت، تنها نور مهربانی او را حس کنند. او ایده‌ای را مطرح می‌کند که امپراتورها چگونه احساس می‌کنند که باید دشمنانی را برای باقی ماندن در صحنه اختراع کنند و این موضوع در "در انتظار بربرها" به‌طرز مؤثری به تصویر کشیده شده است. در نقش سرهنگ جول، جانی دپ یک شخصیت منفی فوق‌العاده خلق کرده است. او را می‌توان به‌عنوان یک دیوانه استعمارگر یا یک نازی پیشین توصیف کرد. شخصیتی که نماینده "عادی‌سازی شر" هانا آرنت است؛ کاملاً حساب‌شده و بدون هیچ حرکتی بی‌مورد. دپ در نقش سرهنگ به‌طرز درونی بازی می‌کند؛ چشمانش همواره پشت عینک‌های تیره پنهان شده و چهره‌اش مانند ماسکی از موم بی‌احساس است. رفتار او سرد و محاسبه‌گر است و هیچ نشانه‌ای از شیطنت‌های کاپیتان جک اسپارو در او وجود ندارد. سرهنگ جول، چه خوب و چه بد، قلب سیاه و روح فاسد این فیلم است. گفته می‌شود که یک قهرمان به اندازه شرور خود خوب است و اینجا جایی است که فیلم کم می‌آورد. قاضی مارک ریلنس به‌طرز ناامیدکننده‌ای ضعیف است، که منطقی به نظر می‌رسد زیرا او در نهایت به یک شخصیت مسیح‌گونه تبدیل می‌شود؛ اما مشکل این است که او به‌هیچ‌وجه نمی‌تواند بار یک فیلم بلند را به دوش بکشد. حالا دپ نمی‌تواند در هر صحنه باشد و نباید هم باشد؛ من معتقد هستم که برای مؤثر بودن یک شرور، رویکرد "کمتر بهتر است" بهترین گزینه است. با این حال، کارگردان سیرو گره‌را و نویسنده جی.ام. کُتزی (که رمان فیلم بر اساس آن است) این مسأله را نادیده می‌گیرند؛ آن‌ها به سرعت جالب‌ترین شخصیت فیلم را معرفی می‌کنند و او را در مرکز توجه قرار می‌دهند و سپس او را برای بخش مرکزی داستان کنار می‌گذارند. این کار درست نیست؛ شما نمی‌توانید در صحنه اول، یک کوسه مانند شمو در دنیای آبی از آب بیرون بپرد. با غیبت جول، فیلم به حالت رکود می‌رود. اجرای ریلنس به هیچ وجه بد نیست، اما تنها چیزی که به قاضی آسیب می‌زند، مقایسه با جول است و غیبت او، نیروی حاصله از فیلم را به رکود مطلق تبدیل می‌کند. تنها زمانی که دپ دوباره به صحنه برمی‌گردد، حدود یک ساعت بعد، فیلم به حالت زندگی بازمی‌گردد. در آخرین حضورش، بی‌احساسی کاملاً ساختمند جول به هم می‌ریزد؛ نه به‌صورت سطحی، بلکه دپ با یک نگاه ساده داستانی تمام‌نشدنی را روایت می‌کند که شاید بسیار جذاب‌تر از داستانی باشد که ما مشاهده کرده‌ایم. با وجود بازیگران قوی، این فیلم به واقع تماشای سختی است. مارک ریلنس در نقش قاضی استعماری در یک استان مرزی است که "سرهنگ جول" (جانی دپ) بر این باور است که قرار است در معرض حمله از سوی دشمن نامی قرار گیرد. با وجود اینکه تنها کشاورزان گوسفند در کنار شهر مستحکمشان دیده می‌شوند، او به شکنجه‌ای کوچک می‌پردازد و سپس به بررسی مسائل بیشتری می‌پردازد. در این میان، مقام مسئول با نیت خیر خود به یک گشت و گذار می‌رود که پس از بازگشتش، خود نیز در معرض خشونت سرهنگ و دستیارش "ماندل" (رابرت پتینسون که همیشه کم‌فروغ است) قرار می‌گیرد. نیم ساعت اول فیلم تماشا کردنی است، اما پس از آن واقعاً از نفس می‌افتد. شخصیت مارک ریلنس نجیب است، اما بی‌روح و ضعیف است و دپ به نظر می‌رسد که چند روز را صرف مصرف شیرینی‌های بوتاکس کرده است. نیازی به این نیست که کسی مانند ارول فلین باشد، اما کل فیلم همان سرعت کند و سنگین را اتخاذ می‌کند که هرچند پیامش بسیار وحشتناک است - و به‌طور قطع یک انتقاد معقول از چگونگی حفظ قدرت استعمارگران است - اما به آرامی پیش می‌رود تا به پایانی برسد که به‌طرز عجیبی همه چیز را جمع‌بندی می‌کند. در واقع، چه هدفی وجود داشت؟ عکاسی مناظر به‌خوبی نمایش داده شده است، اما در غیر این صورت، این فیلم وعده‌های زیادی داده است اما در عمل بسیار کم ارائه داده است.