فیلم Falling Down 1993

این فیلم را که تماشا کردم، می‌توانم بگویم که از آن لذت بردم، اما نه به طور خاص. این فیلم بیشتر به روزمرگی‌ها و آزارهای روزانه‌ای می‌پردازد که ما معمولاً به آنها بی‌توجهی می‌کنیم و شخصیت اصلی، این آزارها را به یک توهین شخصی تبدیل می‌کند. داستان با یک روز عادی شروع می‌شود: ترافیک، صدای بوق ماشین‌ها و صدای حفاری در یک روز گرم، سیستم...

این فیلم را که تماشا کردم، می‌توانم بگویم که از آن لذت بردم، اما نه به طور خاص. این فیلم بیشتر به روزمرگی‌ها و آزارهای روزانه‌ای می‌پردازد که ما معمولاً به آنها بی‌توجهی می‌کنیم و شخصیت اصلی، این آزارها را به یک توهین شخصی تبدیل می‌کند. داستان با یک روز عادی شروع می‌شود: ترافیک، صدای بوق ماشین‌ها و صدای حفاری در یک روز گرم، سیستم تهویه‌ مطبوع او خراب است و شیشه‌ ماشینش شکسته. به جای اینکه بی‌توجه از کنار این مسایل بگذرد، او ماشینش را رها کرده و به پیاده‌روی می‌رود. در ابتدا با یک فروشنده که نوشیدنی‌هایش گران است، درگیری پیدا می‌کند و بعداً فقط زمانی که خود به خشونت تهدید می‌شود، از خود دفاع می‌کند. اینجاست که اوضاع ناگهان عجیب می‌شود. اعضای باند به طور تصادفی او را پیدا می‌کنند، در حالی که ۲۰ فوت با او فاصله دارند، به سمتش تیراندازی می‌کنند و به طور معجزه‌آسا او را نمی‌زنند اما همه اطرافیانش را مورد اصابت قرار می‌دهند و بعد به سرعت تصادف می‌کنند. او به سمت ماشین می‌رود، یک کیسه سلاح جمع‌آوری می‌کند و سپس به یک همبرگر فروشی حمله می‌کند چون آنجا صبحانه سرو نمی‌شود، که بعداً تصمیم می‌گیرد به جای آن ناهار بخورد و داستان ادامه می‌یابد. نمی‌دانم آیا این موضوع به منظور نشان دادن نوعی بحران روانی به خاطر انتخاب‌های زندگی‌اش بود یا خیر، اما همدلی او به طور کامل ناپدید می‌شود. در ابتدا می‌توانستید با شخصیت ارتباط برقرار کنید، اما هر چه بیشتر فیلم را تماشا کنید، بیشتر از این تصور فاصله می‌گیرید تا اینکه متوجه می‌شوید فیلمی را تماشا کرده‌اید که در آن یک نفر به خاطر خشم از خود به کشتن دیگران می‌پردازد. این موضوع من را به این فکر می‌اندازد که آیا این قصد کارگردان بود یا تصادفی خوشایند برای ایجاد این دیدگاه در بین بینندگان. ### نه تنها درباره شخصیت اصلی این فیلم درباره شخصیت اصلی، ویلیام «دی-فنس» فاستر نیست. او کارهای دیوانه‌واری انجام می‌دهد و به نظرم برخی از مردم به خاطر همین‌ها او را به خاطر می‌آورند، اما اگر واقعاً به فیلم نگاه کنید، می‌بینید که فرسایش جامعه آمریکایی را به تصویر می‌کشد. افرادی که «همه چیز را درست انجام می‌دهند»: مدرک می‌گیرند، ازدواج می‌کنند، بچه‌دار می‌شوند و برای یک شرکت کار می‌کنند. آنها احساس ناامیدی و فریب خوردن از وعده رویای آمریکایی را دارند. تقسیمات طبقاتی، نژادپرستی، مردانگی سمی، طمع شرکتی، زوال شهری، فروپاشی ارتباطات بین فردی و همبرگرهای بی‌کیفیت که هیچ شباهتی به تصویر منو ندارند، همگی در توصیف جوئل شوماخر از اواخر دهه ۸۰ و اوایل دهه ۹۰ وجود دارند. حتی بی‌عملی پلیس در شرایط فشار بودجه‌های کاهش‌یافته نیز در این فیلم به تصویر کشیده شده است. همسر سابق او که از یک گلوله در امان مانده است، به خاطر حساسیت بیش از حدش به نوعی مسخره می‌شود، به جای اینکه به خاطر بینش و غریزه حفاظتی‌اش مورد تقدیر قرار گیرد. چیزهای زیادی از طریق تعاملات دی-فنس می‌توان مشاهده کرد، اما همچنین همسرش و تصویر فوق‌العاده پرندرگاست که توسط رابرت دووال به تصویر کشیده شده است. در واقع، «فالن داون» کمتر درباره دی-فنس به عنوان یک فرد و بیشتر درباره جامعه‌ای است که او و دیگران را شکل داده و با عدم پذیرش وزن ناکامی‌های سیستماتیک مواجه است. این فیلم سوالاتی را برای بینندگان به جا می‌گذارد به جای اینکه پاسخ‌هایی بدهد. حتی سال‌ها بعد، مردم خود را در شخصیت‌ها، محله‌ها و نحوه‌ای که در سایه رویای آمریکایی زندگی می‌کنند، شناسایی خواهند کرد.