فیلم Antebellum 2020

گذشته هرگز مرده نیست. حتی گذشته هم نیست. این فیلم در ارائه پیچش داستان و افشاگری‌ها بسیار خوب عمل کرده است. با این حال، به‌طور کلی می‌توانست بهتر باشد. موضوع نژاد و تبعیض به خوبی پرداخته شده است، اما داستان می‌توانست به‌صورت ماوراءطبیعی پیش برود. با این وجود، از مسیر روان‌شناختی این تریلر که انتخاب کرده‌اند، بیزار نیستم. واکنش‌ها و نقدهای مختلط برای این فیلم امری طبیعی...

گذشته هرگز مرده نیست. حتی گذشته هم نیست. این فیلم در ارائه پیچش داستان و افشاگری‌ها بسیار خوب عمل کرده است. با این حال، به‌طور کلی می‌توانست بهتر باشد. موضوع نژاد و تبعیض به خوبی پرداخته شده است، اما داستان می‌توانست به‌صورت ماوراءطبیعی پیش برود. با این وجود، از مسیر روان‌شناختی این تریلر که انتخاب کرده‌اند، بیزار نیستم. واکنش‌ها و نقدهای مختلط برای این فیلم امری طبیعی است. اما نتیجه‌گیری نهایی این است که باید خودتان این فیلم را تماشا کنید. شخصاً از آن لذت بردم، اما نه به اندازه‌ای که اشکالات فیلم را نادیده بگیرم. فیلم چیزی را به تصویر کشیده و سعی کرده آن را به کار ببندد. نه عالی بود و نه بد. به عنوان کسی که از تمرکز دوباره بر روی ترسناک‌های سیاه‌پوستان و افزایش داستان‌گویی از دیدگاه‌های منحصر به فرد که با "Get Out" آغاز شد، لذت می‌برد، دیدن فیلمی مانند "Antebellum" که به گونه‌ای به سینما وارد می‌شود، دل مرا می‌شکند. ترسم این است که اگر ارزیابی‌های منفی کافی از این ژانر وجود داشته باشد و بحث‌ها کاهش یابد، صنعت فیلم‌سازی به‌طور کلی از تولید فیلم‌های ترسناک اجتماعی آگاه خودداری کند. بزرگ‌ترین گناه "Antebellum" این است که سازندگان آن یکی از وحشتناک‌ترین دوره‌های تاریخ آمریکا را به تصویر می‌کشند و به طرز فجیعی آن را به یک شوخی تبدیل می‌کنند. باید بگویم که این فیلم به‌عنوان یک اثر کارگردانی اولیه، از نظر فنی درخشان است. با یک سکانس طولانی و بدون برش آغاز می‌شود، که دور تا دور یک مزرعه را به تصویر می‌کشد و به تلاش یک برده برای فرار در حالتی وحشتناک و آهسته می‌رسد. این شش تا هشت دقیقه به‌عنوان یک هشدار برای تماشاگران عمل می‌کند. فیلمبرداری پدرو لوکه به‌طور قطع منحصر به فرد است و هرگز از نمایش آنچه در حال وقوع است، حتی اگر وحشتناک باشد، دریغ نمی‌کند. موسیقی متن از نیت واندر و رومن جیاناتور با استفاده غالب از سازهای زهی، لحظات پرتنش را بسیار بهبود می‌بخشد. از نظر بصری، هیچ چیز برای انتقاد وجود ندارد و اگر هدف نشان دادن چگونگی رنج بردن بردگان باشد، به‌خوبی این کار انجام شده است. از نظر داستان، بوش و رنز باید کیفیت خود را به‌عنوان فیلمنامه‌نویس بهبود بخشند. در حالی که پیش‌زمینه آن بسیار قانع‌کننده است، داستان به‌صورت پیش‌بینی‌پذیر به پایان می‌رسد و خطوط داستانی جذاب زیادی را بدون اکتشاف رها می‌کند. با این حال، این فیلم از یک فاجعه دور است و من تا پایان درگیر آن بودم. به‌طور کلی، "Antebellum" به خاطر خشونت‌های واقعی و ناراحت‌کننده‌اش، تماشاگران را تقسیم خواهد کرد. بوش و رنز فیلمی به شدت شوکه‌کننده ارائه می‌دهند که شامل تصاویری سخت از شکنجه، بردگی و نژادپرستی است. جانیل مونه به‌عنوان شخصیت اصلی، عملکردی قدرتمند از خود به نمایش می‌گذارد. در حالی که ساختار غیرخطی داستان، معما را بهبود می‌بخشد، داستان به اندازه‌ای که شایسته‌اش بود، مورد توجه قرار نمی‌گیرد. پتانسیل عظیم در مرگ‌های بی‌معنا و وحشتناک هدر می‌رود و در عمل نهایی هم به صورت ناامیدکننده‌ای حل می‌شود. اگرچه خشونت بین سفیدپوستان و سیاه‌پوستان در زمینه فیلم توجیه‌پذیر است، نمایش بیش از حد و بدون پیام یا آرک قانع‌کننده یک جنبه منفی است که برخی افراد نخواهند توانست آن را بپذیرند. من در این سطح ناراحت نشدم و هنوز هم معتقدم نیت خیرخواهانه بود، به همین دلیل این فیلم را با احتیاط به تماشاگران توصیه می‌کنم.