فیلم Terminator: Dark Fate 2019

ترکیب «ترمیناتور: سرنوشت تاریک» به هیچ وجه نتوانسته است این فرانچایز را نجات دهد و من از وجود این فیلم خوشحال نیستم. این فیلم یک اضافه‌ی مناسب در یک فرانچایز آشفته است که هرگز به اوج دو فیلم اول نمی‌رسد، اما از سه فیلم قبلی بهتر است و به همین دلیل بسیاری از مردم ممکن است آن را بیشتر از آنچه که شایسته‌اش است دوست...

ترکیب «ترمیناتور: سرنوشت تاریک» به هیچ وجه نتوانسته است این فرانچایز را نجات دهد و من از وجود این فیلم خوشحال نیستم. این فیلم یک اضافه‌ی مناسب در یک فرانچایز آشفته است که هرگز به اوج دو فیلم اول نمی‌رسد، اما از سه فیلم قبلی بهتر است و به همین دلیل بسیاری از مردم ممکن است آن را بیشتر از آنچه که شایسته‌اش است دوست داشته باشند. این فیلم نه «هالووین» است و نه حتی «مردان ایکس: روزهای آینده‌ی گذشته» در فرانچایز «ترمیناتور»؛ این یک دنباله‌ی خوب است و متأسفانه چیزی بیشتر از این نیست. وقتی به فرانچایز «ترمیناتور» فکر می‌کنم، با اکثر مردم هم‌نظر هستم. نسخه‌ی اصلی 1984 به یک کلاسیک تبدیل شد و یکی از تأثیرگذارترین فیلم‌های علمی تخیلی/اکشن تاریخ است. «ترمیناتور 2: روز قضاوت» یکی از (بسیار) معدود دنباله‌هایی است که واقعاً بر روی پیشینی خود بهبود یافته و به عنوان بهترین فیلم این سری از نظر کیفیت و سرگرمی شناخته می‌شود. پس از آن که جیمز کامرون از این فرانچایز جدا شد، همه چیز به سرعت به سمت پایین رفت. در حالی که «ترمیناتور 3: ظهور ماشین‌ها» هنوز قابل تحمل است، «نجات» به شدت ضعیف بود و بازسازی «جنسیس» نتوانست به طور جذابی تاریخ این سری را تغییر دهد. بنابراین، با وجود بازگشت کامرون به تیم تولید، انتظارات من به طور متوسط پایین بود. با این حال، «سرنوشت تاریک» بهترین قسمت «ترمیناتور» از زمان T2 است... که این هم خیلی چیز مهمی نیست. دو فیلم آخر بازیگران بزرگی دارند (از کریستین بیل تا امیلیا کلارک)، اما فیلمنامه‌های آن‌ها به شدت ضعیف است. در این فیلم، بازیگران شیمی فوق‌العاده‌ای دارند و دیالوگ‌های بهتری دارند، اما این به قیمت آن تمام می‌شود. داستان‌های سه فیلم آخر به اندازه‌ی دو فیلم اول جذاب یا سرگرم‌کننده نیستند. «سرنوشت تاریک» فیلمنامه‌ی بهتری دارد، اما باز هم به قیمت تکرار دقیق همان قسمت‌ها از «ترمیناتور» تمام می‌شود. خط باریکی بین ادای احترام به یک فیلم و کپی‌برداری واضح از آن وجود دارد. تیم فیلمنامه‌نویسان تیم میلر این خط را رد می‌کنند و بارها در دو طرف آن سر می‌خورند. برخی از صحنه‌ها واقعاً نشانه‌هایی فوق‌العاده از دو فیلم اول این سری هستند، اما بسیاری از لحظات دیگر (بسیار زیاد، به صراحت بگویم) تقریباً نسخه‌ی کپی-پیست شده‌ی یک نقطه‌ی کلیدی در داستان یا توسعه شخصیت از یکی از آن فیلم‌ها هستند. اگر بخواهید بدانید، این دلیل برخی از «نفرت» از سوی منتقدان و طرفداران در سراسر جهان است. امروزه مردم با این نوع ادای احترام‌ها سخت‌گیرتر هستند و خط ذکر شده هر روز باریک‌تر می‌شود. دلیل دیگری برای نظرات متضاد، صحنه‌ی ابتدایی است. نگران نباشید، من داستان را لو نمی‌زنم. آن‌ها تصمیم ناگهانی و غافلگیرکننده‌ای در روایت می‌گیرند که برخی از تأثیرات احساسی T2 را کاهش می‌دهند، حداقل بدون اینکه ابتدا توضیح دهند چرا چنین تصمیمی گرفته‌اند. بنابراین، من به فیلم فرصتی برای توسعه ایده‌اش دادم، اما این کار را نمی‌کند. فقط با این ایده پیش می‌رود و هرگز به این لحظه‌ی ابتدایی بازنمی‌گردد. با این پیش‌زمینه، درک می‌کنم اگر مردم بلافاصله تصمیم به نفرت از فیلم بر اساس همان صحنه‌ی ابتدایی بگیرند... زیرا واقعاً هیچ توجیهی جز «خب، ما به یک داستان نیاز داریم» ندارد. فیلمنامه‌ی «سرنوشت تاریک» احساسی است و همچنین پر از صحنه‌های اکشن (عمدتاً) خوب کارگردانی شده است، اما خیلی به داستان اصلی 1984 شباهت دارد. حتی جمله‌ای مستقیم از سارا کانر وجود دارد که می‌گوید یک شخصیت خاص معادل پسرش، جان، است. این توضیح غیرضروری و تنبل به طور شگفت‌انگیزی به اندازه‌ای که انتظار داشتم استفاده نمی‌شود، اما وقتی اتفاق می‌افتد، مثل این است که آن‌ها خجالت‌آورترین و احمقانه‌ترین لحظات را برای قرار دادن آن انتخاب کرده‌اند. با این حال، نمی‌توانم انکار کنم که واقعاً از دیدن فیلم لذت بردم. با فیلمنامه‌ای بهتر از فیلم‌های اخیر، بازیگران نه تنها در چند صحنه درخشش داشتند، بلکه شیمی فوق‌العاده آن‌ها باعث ایجاد لحظات برجسته‌ای شد. دیدن لیندا همیلتون در نقش سارا کانر دوباره لذت‌بخش است و آرنولد شوارتزنگر یک قهرمان باحال با دیالوگ‌های خنده‌دار است. این دو فوق‌العاده هستند! با این حال، مک‌کنزی دیویس در نقش سرباز تقویت‌شده، گریس، نمایش را می‌دزدد، به ویژه در صحنه‌های اکشن. فکر نمی‌کنم ناتالیا رییس آنچه را که شخصیتش نیاز داشت ارائه دهد، زیرا او در نهایت شخصیت اصلی است، اما او توانسته است ایستادگی کند. از بازی گابریل لونا در نقش «ترمیناتور Rev-9» لذت بردم، اما امیدوار بودم که کمی بیشتر از حداقل زمان صفحه را در اختیار داشته باشد. تیم میلر مهارت‌های کارگردانی خود را از «ددپول» به کار می‌گیرد و تکنیک‌های اکشن خود را به کار می‌برد تا صحنه‌های سرگرم‌کننده‌ای ارائه دهد. تیم جلوه‌های ویژه بصری CGI بی‌نقصی را ارائه می‌دهد، اما چند شات در مورد برخی انفجارهای سرعت باید بهتر درمان می‌شدند. در مجموع، «ترمیناتور: سرنوشت تاریک» بهترین قسمت «ترمیناتور» از زمان روز قضاوت است، اما هنوز هم به پای آن نمی‌رسد. این فیلم بازیگران فوق‌العاده‌ای دارد، با بازگشت لیندا همیلتون و آرنولد شوارتزنگر به نقش‌های نمادین خود، اما مک‌کنزی دیویس با لحظات قهرمانانه و بازی عالی‌اش از آن‌ها پیشی می‌گیرد. ناتالیا رییس به عنوان شخصیت اصلی به طرز ناامیدکننده‌ای خوب است. با وجود کارگردانی خوب اکشن و فیلمنامه‌ای خوب نوشته شده، تمامی این‌ها به قیمت تکرار داستان اصلی 1984 تمام می‌شود. برخی ادای احترام‌ها قابل توجه هستند، اما به قدری از نظر داستان مشابه است که هرگونه شگفتی را از بین می‌برد و به شدت در خلاقیت کمبود دارد. علاوه بر این، در صحنه‌ی ابتدایی یک تصمیم داستانی می‌گیرد که برخی از تأثیرات احساسی T2 را کاهش می‌دهد و به بهترین فیلم این سری و یکی از بزرگ‌ترین فیلم‌های علمی تخیلی/اکشن تاریخ آسیب می‌زند. من به طور دقیق آن را توصیه نمی‌کنم، اما اگر طرفدار این فرانچایز هستید، با انتظارات معقول به تماشای آن بروید.