فیلم Kong: Skull Island 2017

عنوان و مطالب تبلیغاتی شما را فریب ندهد: "جزیره جمجمه کنگ" بیشتر از اینکه یک فیلم دیگر در مورد کنگ باشد، یک تفسیر نظامی و ادای احترام به "آپوکالیپسه اکنون" است. از این نظر، این فیلم چیز جدید و تازه‌ای به مجموعه اضافه می‌کند و همچنین به شدت به دوره‌ای مربوط می‌شود که به تازگی به تاریخ معاصر تبدیل شده است، نه گذشته دور و...

عنوان و مطالب تبلیغاتی شما را فریب ندهد: "جزیره جمجمه کنگ" بیشتر از اینکه یک فیلم دیگر در مورد کنگ باشد، یک تفسیر نظامی و ادای احترام به "آپوکالیپسه اکنون" است. از این نظر، این فیلم چیز جدید و تازه‌ای به مجموعه اضافه می‌کند و همچنین به شدت به دوره‌ای مربوط می‌شود که به تازگی به تاریخ معاصر تبدیل شده است، نه گذشته دور و ناآشنا که فیلم در آن اتفاق می‌افتد. پس از یک مقدمه که در طول جنگ جهانی دوم اتفاق می‌افتد، داستان اصلی فیلم در روزهای پایانی جنگ ویتنام آغاز می‌شود. در حالی که فیلم‌های زیادی به بررسی این جنگ پرداخته‌اند، "کنگ" از استفاده از نبردها یا اعتراضات ضد جنگ به عنوان نقطه کانونی دوری می‌کند. در اینجا، گروهی از سربازان نخبه هستند که در حال تفکر درباره بازگشت به خانه هستند. در حالی که برخی از شخصیت‌ها مشتاقانه منتظر reunite با دوستان و خانواده هستند، حس contempt نسبت به ارتش و جنگ که در دیگر فیلم‌های ویتنام دیده می‌شود، در اینجا وجود ندارد. این افراد سرباز هستند و به این موضوع افتخار می‌کنند. فرمانده آن‌ها به عنوان یک جنگجوی پیر که در حال فکر کردن به آینده‌ای بدون جنگ است، به تصویر کشیده می‌شود. در این میان، دو دانشمند به نام‌های بیل رندا (جان گودمن) و هیوستون بروکس (کوری هاوکینز) درخواست می‌کنند تا یک اسکورت نظامی به آن‌ها در کاوش یک جزیره ناشناخته کمک کند. رندا و بروکس تیم خود را تشکیل می‌دهند که شامل ردیاب جیمز کانراد (تام هیدلستون)، عکاس میسون ویزر (بری لارسن) و یک زمین‌شناس به نام سان (جین تیان) و چند دانشمند دیگر است. آن‌ها با سرهنگ پکارد (ساموئل ال. جکسون) و سربازانی که در ابتدای فیلم ملاقات کرده‌ایم، دیدار می‌کنند. با حضور این شخصیت‌های مناسب، فیلم واقعاً آغاز می‌شود. فیلم با تغییرات از یک اثر تاریخی که گاهی با تکنولوژی قدیمی خود را نشان می‌دهد، به یک ادای احترام به فیلم‌های جنگ ویتنام تغییر می‌کند. فیلم‌برداری عالی است. جوردن واگت-رابرتس به خوبی از محیط فیزیکی (به طور تصادفی، ویتنام) استفاده می‌کند و مرا به یاد می‌آورد که چقدر به یک فیلم زیبا از جنگ ویتنام در عصر 4K و Real 3D نیاز داریم. با موسیقی‌های کریس کریدنس و جفرسون ایرپلین، سربازانی که در باتلاق‌ها راه می‌روند، و نشانه‌های هویتی که به هم می‌خورند، کنگ به پیش می‌رود؛ عشق کارگردان به تصاویر فیلم‌های جنگ ویتنام به وضوح در اینجا نمایان است و فیلم با سرگرمی زیادی پیش می‌رود. اما زمانی که شخصیت اصلی برای اولین بار ظاهر می‌شود، تصاویر پر از عمل به سرعت از حال و هوای ایجاد شده توسط جوردن واگت-رابرتس در یک سوم اول فیلم فاصله می‌گیرد. در عصر اضافه‌کاری، فیلم کمی می‌لنگد و تهدید می‌کند که تحت وزن هیولای عنوانی‌اش سقوط کند. خوشبختانه کنگ به خوبی کنترل می‌شود و شخصیت‌های انسانی می‌توانند توجهی را جلب کنند. در این مرحله، اردوگاه به دو بخش تقسیم می‌شود: نظامی در مقابل غیرنظامی. در حالی که سربازان ارتش در یک مأموریت نجات برای بازگرداندن یکی از افراد خود هستند، غیرنظامی‌ها با جمعیت بومی جزیره ملاقات می‌کنند - از جمله یک خلبان جنگ جهانی دوم (جان سی. رایلی) که 30 سال در جزیره بوده است. از طریق او متوجه می‌شویم که کنگ از جزیره محافظت می‌کند و او در واقع هیولا نیست. پکارد البته هیچ‌کدام از این‌ها را قبول نمی‌کند، زیرا کنگ برخی از مردان او را کشته است. اینجا جایی است که فیلم بیانیه‌اش را ارائه می‌دهد. کنگ به عنوان مبارزی که برای محافظت از بومی‌ها می‌جنگد، به تصویر کشیده می‌شود - به همان شیوه‌ای که پکارد و مردانش به تصویر کشیده شده‌اند. پکارد اشاره می‌کند که سربازان کارهای کثیف را انجام می‌دهند تا دوستان و خانواده‌مان در خانه نترسند. در اینجا، کنگ و پکارد یک پیوند مشترک دارند - زمین مشترکی که همه سربازان با آن ارتباط دارند: آن‌ها کارهای کثیف را انجام می‌دهند تا شما مجبور نباشید. پکارد تصمیم می‌گیرد که یک جنگ شخصی علیه کنگ به راه بیندازد. این کار ناپسند است زیرا کنگ از جزیره در برابر "اسکال‌کرالرز" - موجودات بزرگ شبیه به سوسمار که هر موجود زنده‌ای را در جزیره می‌خورند، محافظت می‌کند. غیرنظامی‌ها شروع به دیدن کنگ به عنوان موجودی ضروری و مهربان می‌کنند. او یک گاومیش آب‌دار را نجات می‌دهد، از دیدن شفق قطبی شگفت‌زده می‌شود و لحظه‌ای کوتاه اما محبت‌آمیز با کانراد و ویزر دارد. او سربازی است که در طول یک وقفه در نبرد به عنوان یک فرد کامل نشان داده می‌شود، یادآور اینکه بودن یک سرباز چیزی است که انسان انجام می‌دهد، نه چیزی که انسان است. این موضوع درباره سایر سربازان در فیلم، مانند کول و میلز نیز صادق است. اما پکارد به شدت از راه خارج شده است. رویارویی او و کنگ اجتناب‌ناپذیر است و با غیبت کنگ، اسکال‌کرالرز آزادانه به مشکلاتی برای قهرمانان ما دامن می‌زنند. در این مرحله، کنگ به طرز معجزه‌آسا برای نجات روز زنده می‌شود زیرا فیلمنامه اینگونه نوشته شده است. و او این کار را می‌کند. و فیلم با احساسی سخیف و کلیشه‌ای به پایان می‌رسد. جایی که فیلم خوب عمل می‌کند، واقعاً خوب است. نظراتش درباره سربازان و سرباز بودن جالب است بدون اینکه سنگین به نظر برسد. با وجود پس‌زمینه ویتنام، جوردن واگت-رابرتس از ارائه یک نظر درباره جنگ ویتنام به طور خاص اجتناب می‌کند و در عین حال از جنجال‌های سیاسی دوری می‌کند. بازیگران از موادی که دارند به خوبی استفاده می‌کنند و عملکردهای قابل قبولی ارائه می‌دهند. در فیلمی با بری لارسن، تام هیدلستون و ساموئل ال. جکسون، جان سی. رایلی، جیسون میچل و شیا وایتگام هستند که صحنه را می‌دزدند. همچنین، کنگ فوق‌العاده به نظر می‌رسد. کار CGI بهتر از آنچه که بازسازی پیتر جکسون به ما داد، است - هرچند اسکال‌کرالرز به شکل خنده‌داری کارتونیزه به نظر می‌رسند. اما فیلم همچنین نقاط ضعفی دارد. شباهت‌هایش به "آپوکالیپسه اکنون" گاهی می‌تواند حواس‌پرت‌کن باشد. همانطور که در آثار جمعی رایج است، تعداد شخصیت‌ها در صفحه برای اینکه هر یک از آن‌ها زمان کافی برای ماندگار شدن داشته باشند، زیاد است. به‌ویژه هیدلستون کمترین ماده را برای کار داشت. شخصیت او - هرچند که بود - هیچ عمق یا شخصیتی نداشت. او فقط یک کلیشه فیلم‌های اکشن بود. تعاملات بین لارسن و کنگ تنها به این دلیل کار می‌کند که می‌دانیم داستان کنگ همیشه داستانی از زیبایی و جانور است. این تحمیلی است. میمون غول‌پیکر و بلوند زیبا با هم کنار می‌آیند، زیرا این یک فیلم کنگ است. برای کسانی که با این داستان آشنا نیستند، ممکن است فقط احساس ناهمگونی و ناپیوستگی کند. در کل، فیلم به عنوان یک بلاک‌باستری برای خوردن پاپ‌کورن موفق است. اما تلاش می‌کند با درجات مختلف موفقیت، فراتر از این برود. در حالی که کنگ به خاطر تلاشش نمره A را دریافت می‌کند، در اجرای آن تنها نمره B- را می‌گیرد. همچنین، جنبه جالب و منحصر به فرد ترکیب فیلم‌های جنگ ویتنام با افسانه کنگ برای تماشاگران بسیار پاداش‌دهنده است. بهتر از متوسط، اما هنوز هم دور از کمال است.