سریال Gilmore Girls: A Year in the Life

پس از تماشای تمام فصل‌های اصلی با همسرم، طبیعی بود که به تماشای این سریال دنباله‌دار بپردازم. به لحاظ بسیاری، این سریال برای من به اندازه‌ی نسخه‌ی اصلی جالب و سرگرم‌کننده بود. عناصر درام به عمق بیشتری در شخصیت‌های اصلی نفوذ کرده بودند. شاید این انتظار می‌رفت چون داستان با مرگ ریچارد، پدر و پدربزرگ که در نسخه‌ی اصلی فضای عاطفی و نمایشی زیادی را...

پس از تماشای تمام فصل‌های اصلی با همسرم، طبیعی بود که به تماشای این سریال دنباله‌دار بپردازم. به لحاظ بسیاری، این سریال برای من به اندازه‌ی نسخه‌ی اصلی جالب و سرگرم‌کننده بود. عناصر درام به عمق بیشتری در شخصیت‌های اصلی نفوذ کرده بودند. شاید این انتظار می‌رفت چون داستان با مرگ ریچارد، پدر و پدربزرگ که در نسخه‌ی اصلی فضای عاطفی و نمایشی زیادی را اشغال کرده بود، آغاز می‌شود. این سریال از نسخه‌ی اول قابل شناسایی است، هرچند در برخی مواقع حس متفاوتی داشت. شاید فقط من اینطور احساس می‌کردم، اما گاهی اوقات به نظر می‌رسید شخصیت اصلی قبل از یکی از همان صحبت‌های سریع و ارجاعات فرهنگی، به ما چشمی می‌زند، انگار می‌گوید: "صبر کن؛ دوباره داریم می‌رویم." این احساس کمی اجباری به نظر می‌رسید. اما باز هم، ممکن است این واکنش من به حضور آن در سریالی باشد که به لحاظ بسیاری جدی‌تر از نسخه‌ی اصلی بود. ما در اینجا با روی بزرگ‌شده‌ای از روری روبرو هستیم که در دنیای مدرن روابط (بیشتر از عشق) پیش می‌رود، جایی که قوانین تعهد و بودن با یک مرد برای زندگی مدرن او مناسب نیستند. او ممکن است در این دنباله بیشترین رشد شخصی را نشان دهد، در حالی که مادربزرگش در رتبه‌ی دومی قرار دارد. مادرش و لوک در برخی مواقع به نظر می‌رسد که در زمینه‌ی رشد شخصی درجا می‌زنند. بنابراین تماشای این سریال ارزشمند بود و تکراری نبود. شخصیت‌ها تغییر کرده‌اند و فرمول ۹۰ دقیقه‌ای قسمت‌ها به طور قابل توجهی داستان را تغییر داده است. مانند نسخه‌ی اصلی، تماشای آن کاملاً ارزشمند است.