فیلم Charlie’s Angels 2000

فیلم «فرشتگان چارلی» یک بهشت آسمانی برای کمدی‌های غیرقابل انکار است. تبدیل سریال‌های تلویزیونی کلاسیک به فیلم‌های سینمایی در اوایل این قرن به یک روند رایج تبدیل شده بود. اما حفظ جذابیت زیبایی‌شناختی منبع اصلی معمولاً با نیاز به هدف‌گیری مخاطبان عام و گسترده مخدوش می‌شود. آیا بینندگان سریال اصلی «فرشتگان چارلی» فیلمی را که ادامه آن باشد، تماشا خواهند کرد؟ احتمالاً نه. بنابراین مک‌جی،...

فیلم «فرشتگان چارلی» یک بهشت آسمانی برای کمدی‌های غیرقابل انکار است. تبدیل سریال‌های تلویزیونی کلاسیک به فیلم‌های سینمایی در اوایل این قرن به یک روند رایج تبدیل شده بود. اما حفظ جذابیت زیبایی‌شناختی منبع اصلی معمولاً با نیاز به هدف‌گیری مخاطبان عام و گسترده مخدوش می‌شود. آیا بینندگان سریال اصلی «فرشتگان چارلی» فیلمی را که ادامه آن باشد، تماشا خواهند کرد؟ احتمالاً نه. بنابراین مک‌جی، کارگردان مشهور، تصمیم می‌گیرد به‌طور کامل به هالیوود بپیوندد و اکشن و تریلرهای جاسوسی را در آغوش بگیرد و یکی از لذت‌های گناه‌آورترین فیلم‌های تاریخ را تولید کند. آیا می‌توانم داستان را توضیح دهم؟ مطمئناً نه. داستان به اندازه پرکننده‌های لب دياز و بوتاکس غیرضروری‌اش بی‌محتوا است. سه «فرشته» که به‌طور خصوصی برای یک میلیونر کار می‌کنند، مأموریتی برای تحقیق درباره غول فناوری «رد استار» دریافت می‌کنند. اتفاقاتی می‌افتد، یک چرخش پیش‌بینی‌شده در داستان رخ می‌دهد و موسیقی پرانرژی «پرویدی» و «فت بوی اسلیم» گوشم را پر می‌کند. بگذارید بگویم که من «فرشتگان چارلی» را دوست دارم. واقعاً آن را دوست دارم! این فیلم برای من بسیار عزیز است و بخشی حیاتی از دوران کودکی‌ام را تشکیل می‌دهد. احتمالاً دلیلی برای گرایش شدیدم به همجنس‌گرایی، بیایید صادق باشیم. یعنی باریمور، دیا و لیو که به یک «مرد لاغر و ترسناک» به‌طور مکرر لگد می‌زنند و در حرکات آهسته شبیه «ماتریکس» در حال همکاری به‌عنوان یک واحد هم‌پیمان از قدرت زنان هستند؟ فقط بگذارید به آرامش برسم! یک تکه از این کیک فرشتگی به من بدهید و اجازه دهید هرگز آن طعم آسمانی را از دست ندهم. اما منتقد آماتوری که درونم است نمی‌تواند این فیلم را «خوب» طبقه‌بندی کند. چرا؟ خوب، چون این‌گونه نیست. و این تضاد روزافزون بین طرفداری جانبدارانه و نقد واقعی من را در درونم دچار تردید کرده است. اولاً، داستان یک آشفتگی است. به‌نحوی که داستان به یک محصول فرعی در برابر صحنه‌های اکشن و رقص‌های کمدی تبدیل شده است. وقتی بازیگران بااستعدادی مانند راک‌ول در این فکر کم‌اهمیت به‌کار گرفته می‌شوند، متأسفانه تلاش‌هایشان هدر می‌رود. ویرایش شتابزده مانع از جریان طبیعی وقایع می‌شود، از جمله صحنه‌های اکشن پر زرق و برق که این فرشتگان را به هم متصل می‌کند. آن‌ها نمی‌توانند بال‌هایشان را باز کنند و پرواز کنند. این یک افسوس جدی است با توجه به شیمی غیرقابل انکار بین بازیگران اصلی، که هرکدام شخصیتی منحصر به خود دارند که به کاراکترهایشان اجازه می‌دهد تا به‌عنوان یک تیم ارتباط برقرار کنند. دیا ملکه رقص دیوانه است، در حال تکان دادن خود در «سول ترن». باریمور یک پانک سرکش است که به همه انگشت وسطش را نشان می‌دهد. لیو خانم باادب و باهوش است، سوار بر اسب و هدایت‌کننده موشک‌های فضایی. آن‌ها هرکدام به اندازه کافی طنز به داستان اضافه می‌کنند تا به‌خوبی با هم ترکیب شوند. اساساً، من برای آن‌ها زندگی می‌کنم. دیالوگ‌ها بسیار بامزه و جذاب هستند، اگرچه موضوعاتشان به‌طرز مضحکی خالی است. و استفاده مکرر از همان آهنگ‌ها، به‌ویژه «بهشت» و «بزنیدم»، تنوع نداشت. با وجود عشق درونی‌ام به «پرویدی» و «فت بوی اسلیم». از نظر لذت‌های گناه‌آور، «فرشتگان چارلی» برای من در رده بالایی قرار دارد. این فیلم به‌طرز ضعیفی کارگردانی و نوشته شده است، اما نمی‌توانم عشق خود را به این موجود کمدی انکار کنم. متأسفانه این فیلم حتی از «لارا کرافت: تام رایدر» که لذت گناه‌آور نهایی است، برتر نمی‌رود. به جز لوسی لیو، اینجا بهترین مبارزان نیستند. واقعاً فقط به خاطر خنده‌دار بودن فیلم و البته جذابیتشان آن را دوست داشتم. این تقریباً تمام آن چیزی است که می‌توانم بگویم. «سابرینا» (کیت دانکن) همیشه موردعلاقه من بود، بنابراین واقعاً ناامید شدم که شخصیت او را از بین این سه خانم که سعی در احیای جنجال‌های «آژانس کارآگاهی تاونزند» داشتند، دوباره انتخاب نکردند. حداقل «چارلی» (جان فورسایت) کمی پیوستگی به داستان اضافه کرد، اما در غیر این صورت این واقعاً تقلیدی کم‌رنگ از سریال تلویزیونی است. «ناتالی» (کامرون دیاz)، «دیلن» (درو باریمور) و «الکس» (لوسی لیو) مسئولیت را بر عهده می‌گیرند و با هدایت «بوزلی» (بیل موری) خود را در دنیای جاسوسی شرکتی و سرقت‌های پیشرفته می‌یابند. این «اریک» (سم راتول) است که از آن‌ها خواسته تا فعالیت‌های ناپسند رقیبش «راجر» (تیم کوری) را بررسی کنند، بعد از اینکه نرم‌افزار شناسایی صدای منحصر‌به‌فردش دزدیده شده است. فقط پس از اینکه کمی پیشرفت می‌کنند، به خانه ویران‌ شده‌ای برمی‌گردند و متوجه می‌شوند که این احتمالاً یک حواس‌پرتی هوشمندانه از هدف واقعی جنایتکار است: خود «چارلی»! البته، آن‌ها می‌خواهند دور او جمع شوند، اما چگونه؟ آن‌ها نمی‌توانند او را از بین هویت‌های مختلف شناسایی کنند. با داغ‌تر شدن اوضاع، خانم‌ها باید از تمام هوش، فریب و میزان قابل توجهی از مهارت‌های نینجا استفاده کنند تا به حقیقت دسیسه‌ها پی ببرند قبل از اینکه رئیسشان بیشتر از «چارلی» به «گوشت‌چرخ‌کرده» بدل شود. به‌عنوان یک فیلم ماجراجویانه بی‌هدف این فیلم به‌خوبی عمل می‌کند. نویسندگی عمدتاً بی‌اهمیت است و تمرکز به‌طور کامل بر روی فعالیت‌های ژیمناستیک سه زنی است که به‌وضوح از خود لذت می‌برند و البته همیشه می‌توان به «تیم کوری» تکیه کرد. اما موری در اینجا هدر رفته است و راک‌ول فقط به‌اندازه‌ای کار می‌کند که شخصیتش به‌طرز پیش‌بینی‌شده‌ای پر شده است. چهره‌های آشنا از تلویزیون برای پیشبرد داستان وجود دارند و به‌طور واضح نشانه‌هایی از دنباله‌ای بر روی آن نوشته شده است. احتمالاً هرگز آن را به یاد نخواهید آورد، اما اگر باعث شود برخی از سریال‌های تلویزیونی دهه 1970 را پیدا کنید، شاید تنها میراث ماندگار آن باشد - آن‌ها بسیار سرگرم‌کننده‌تر بودند.