فیلم Tyrannosaur 2011

فیلم «تیرانوسور» به بررسی خشم شکارچیانه در جستجوی رستگاری می‌پردازد. تنفر، کینه و خشونت. تیرانوسور رکس به عنوان یک شکارچی برتر و در عین حال یک لاشه‌خوار خالص شناخته می‌شود، موجودی با فک‌های بسیار قوی که معصومیت گیاهان و جانوران را نابود می‌کند. کارگردانی کنسیدین در این اثر با بی‌رحمی آثار رفتارهای مخرب را به تصویر می‌کشد. باقی‌مانده‌های توخالی و غمگین، دیدگاه‌های خوش‌بینانه‌ای که به‌واسطه...

فیلم «تیرانوسور» به بررسی خشم شکارچیانه در جستجوی رستگاری می‌پردازد. تنفر، کینه و خشونت. تیرانوسور رکس به عنوان یک شکارچی برتر و در عین حال یک لاشه‌خوار خالص شناخته می‌شود، موجودی با فک‌های بسیار قوی که معصومیت گیاهان و جانوران را نابود می‌کند. کارگردانی کنسیدین در این اثر با بی‌رحمی آثار رفتارهای مخرب را به تصویر می‌کشد. باقی‌مانده‌های توخالی و غمگین، دیدگاه‌های خوش‌بینانه‌ای که به‌واسطه تمایلات خشمگین روح‌های دل‌آزرده از بین رفته‌اند. تلخی واقعیت‌های آلوده که افرادی را که به ایمان پایبندند، فاسد می‌کند. نیکوکاران. افرادی که به نیازمندان کمک می‌کنند. هانا، یک پیرو مذهبی که در یک فروشگاه خیریه کار می‌کند و به مردی نفرت‌انگیز به نام جوزف آرامش می‌دهد. جوزف، فردی نژادپرست و مبتلا به اختلالات اجتماعی، مردی زخم‌خورده از زندگی است که تنفر را به اطرافیانش سرایت می‌دهد. او در حالت مستی، سگش را به قتل می‌رساند. مرگ زودهنگام همسرش به عنوان محرکی برای تحمل نفرت او عمل می‌کند، و کنسیدین با ظرافت به رشته‌های مختلفی که خشم او را برمی‌انگیزد، اشاره می‌کند. اختلال دوقطبی، اسکیزوفرنی و دیگر تشخیص‌های روان‌شناختی ناشی از همبستگی شدید او. این مسائل هرگز به‌طور مستقیم مطرح نمی‌شوند، اما نشانه‌هایی از سایکوز شخصیت او در اجرای غلیظ مالان نمایان است. این مرد هیچ چیزی برای زنده ماندن ندارد. روحی بی‌نظم که به آرامش خود را در نوشیدنی غرق می‌کند. او از خانواده و جامعه طرد شده است. بنابراین وقتی هانا با محبت به شخصیت زخم‌خورده‌اش آغوش می‌گشاید، حال و هوای او به‌طور موقت معلق می‌ماند. تماس با یک موجود برتر. لمسی از خدا. در حالی که او به‌طور عمیق نشانه‌هایی از آرامش را نشان نمی‌دهد و به طور کلامی به ایمان حمله می‌کند، رفتار او به واسطه این نخستین تجربه از نیکوکاری تغییر می‌کند. او بارها به فروشگاه خیریه‌ای که هانا در آن کار می‌کند، بازمی‌گردد. فرصتی برای رستگاری. اما جوزف تنها روح زخم‌خورده نیست. هانا در یک رابطه توهین‌آمیز زندگی می‌کند. سیلی، ضربه، ادرار روی او و تعرض جنسی. صدای او تحت فشار طاقت‌فرسای مرد، سرکوب شده و تنها بر اساس دین به راهنمایی اخلاقش اتکا دارد. کولمن ممکن است در این درام بی‌رحمانه نقش قربانی را بازی کند، اما شخصیت او به‌طور قابل‌توجهی شخصیت جوزف را به چالش می‌کشد. ببینید، آن‌ها هر دو مشابه هستند. مانند موجود منقرض‌شدهٔ نامی، آن‌ها ویران می‌کنند. هم محیط متافیزیکی اطراف خود را و هم خودشان را. مرزهای قابلیت‌های خود و آستانه‌های کینه‌ورزی شخصی خود را آزمایش می‌کنند. «یک حیوان فقط می‌تواند تا حدی تنبیه و تحقیر را تحمل کند تا اینکه بشکند». خطی که به طرز رسایی کل طبیعت زنده را جمع‌بندی می‌کند. کنسیدین در طول یک ساعت و نیم، درامی بی‌رحمانه را به تصویر می‌کشد که احساسات شما را به شدت تخلیه می‌کند. وقتی که نام‌های پایانی نمایش داده می‌شود، شما هیچ احساسی نخواهید داشت. و این خود هدف است. در میان تمام ویرانی ناشی از خشم و نابودی صوتی، تنها باقی‌مانده‌ها، هیچ است. فقط خلأی از دو فرد مشابه که به دنبال رستگاری از واقعیت‌های زخم‌خورده‌شان هستند. کولمن با تعادل بین آسیب‌پذیری و آرزو برای خوشبختی، برق‌آسا می‌درخشد. تغییر آنی از آرامش به عصبانیت بی‌نظیر بود. درد و ترس زیر ظاهر جعلی او پنهان است. این فوق‌العاده بود. مالان با اجرای مرکزی خود، ناپایداری فیزیکی او را تقویت می‌کند. ترسناک و استثنایی. مارسون نیز به عنوان شوهر توهین‌آمیز، تماشاگران را با نمایشی به شدت واقعی وحشت‌زده می‌کند. بدون شک، یکی از سخت‌ترین تماشای‌های دهه است. و در حالی که برخی عناصر می‌توانستند حذف یا تصفیه شوند، موسیقی متن نتوانست درام را تقویت کند و نتیجه‌گیری به زمان بیشتری برای پخت نیاز داشت، کنسیدین به‌راستی درامی جذاب را به تصویر کشیده که مملو از خشونت و خودویرانگری است. هیچ پیامی وجود ندارد. هیچ تمی. فقط تصویرگری از آسیب. تجسم نفرت. دو شخصیت متضاد که یکدیگر را آلوده می‌کنند تا تعادلی از نیهیلیسم شکارچیانه طبیعی تولید کنند.