انیمیشن Mad God 2021

مد گود (Mad God) یک موفقیت ترسناک در دنیای انیمیشن است. این اثر مجذوب‌کننده، منحصر به فرد و به شدت ناخوشایند است. شهر ویران شده در فیلم با لایه‌های سنگینی از کثافت و مایعات ناشناخته پوشیده شده که به طور واقعی بر روی تماشاگران می‌ریزد. فیلم به وضوح به هومن‌های موجود در دنیای فیلم‌های "هِل‌ریزِر" (Hellraiser) ادای احترام می‌کند. اگرچه این اثر نشان می‌دهد که...

مد گود (Mad God) یک موفقیت ترسناک در دنیای انیمیشن است. این اثر مجذوب‌کننده، منحصر به فرد و به شدت ناخوشایند است. شهر ویران شده در فیلم با لایه‌های سنگینی از کثافت و مایعات ناشناخته پوشیده شده که به طور واقعی بر روی تماشاگران می‌ریزد. فیلم به وضوح به هومن‌های موجود در دنیای فیلم‌های "هِل‌ریزِر" (Hellraiser) ادای احترام می‌کند. اگرچه این اثر نشان می‌دهد که ما همه محکوم به تکرار همان درد و رنج برای ابدیت هستیم، تنها نقص مد گود، دلیل وجود وحشتناک آن است. رویاها و آرزوها ما را مانند نقشه گنج در زندگی هدایت می‌کنند، که بیشتر اوقات هرگز به حقیقت نمی‌پیوندند. هیچ چیزی مثل مد گود در دسترس نیست. این اثر به طرز ترسناکی خیال‌انگیز و یک شاهکار وحشتناک از انیمیشن است. کیفیت انیمیشن استاپ‌موشن در این اثر نفس‌گیر است. بر روی پرده بزرگ، حرکات دقیق شخصیت‌ها و محیط‌ها و استفاده هوشمندانه از نور و سایه فوق‌العاده به نظر می‌رسد - این واقعاً یک قطعه هنری شگفت‌انگیز است که باید از آن لذت برد. داستان به خودی خود تقریباً بی‌اهمیت است - این داستان حول یک انسان با ماسک گاز می‌چرخد که به یک محیط دیستوپیایی از ویرانه‌ها و تغییر شکل‌های وحشتناک پایین می‌آید، جایی که در هر قدمی که برمی‌دارد، خطر از دست دادن جان و اعضای بدنش وجود دارد. با پیشرفت ماجراجویی، متوجه می‌شویم که داستان بیشتر به ماهیت آنچه در این برج وجود دارد که ممکن است بر این مصیبت عمیق نظارت داشته باشد، مربوط می‌شود. این اثر مملو از طنز سیاه به طور دلپذیری ظالمانه است - چیزها به شدت له و خرد می‌شوند، با بی‌رحمی که واقعاً تهدیدآمیز نیست، بلکه در واقع بسیار سرگرم‌کننده است. به نظر می‌رسد این فیلم نیاز به سینما دارد؛ زیرا بسیاری از هنرهای ماهرانه در تلویزیون، حتی با اندازه بزرگ آن، به خوبی کار نمی‌کند. این اثر دارای سبک عظیم و دکونستراکشن شده‌ای است که من را شگفت‌زده کرد و من واقعاً از تماشای آن لذت بردم. به عنوان یک اثر هنری تکنیکی که قدرت بیانی سینماتوگرافی استاپ‌موشن را نشان می‌دهد، این یک پیروزی است. به عنوان یک داستان، شبیه به یک کودک گوت در کلاس هشتم است که در انتهای کلاس نشسته و در حال کشیدن درون‌مایه‌های عمیق ناامیدی و نیهیلیسم خود است. اکثر استعاره‌هایی که به دنیای ما مربوط می‌شوند (مانند کار، پزشکی، نظامی، تولد-تولد دوباره، دین و غیره) به ندرت بالاتر از استاندارد افسرده کلاس هشتم می‌روند. با این حال، من ترجیح می‌دهم این کلاس درس تکنیکی در سینما را تماشا کنم تا یک فیلم وانیلی دیگر که چیزی بیشتر از یک انبوه کلیشه‌ها نیست. مطمئناً آن را فراموش نخواهید کرد و پایان آن ارزش انتظار را دارد زیرا به بهترین نوع سرزمین متافیزیکی روانگردان می‌رسد. هشدار: تماشای این فیلم در حین مصرف مواد روانگردان توصیه نمی‌شود، ممکن است دچار حمله وحشت شوید. خدای من. چه چیزی را تماشا کردم؟ و فیلیپ تیپت چه کسی است؟ و لطفاً، فیلیپ، بیشتر از این، متشکرم. من بیشتر نمی‌فهمیدم که در این سفر جهنمی چه می‌گذرد، پس چطور می‌توانم به آن نمره کامل دهم؟ خوب، من نمره ۱۰ می‌دهم وقتی که یک فیلم به من احساس می‌دهد که هیچ چیز نمی‌توانست آن را بهتر کند. این به این معنی نیست که بهترین فیلمی است که تاکنون دیده‌ام، فقط به این معنی است که برای من به نظر می‌رسد به‌طور کامل آنچه را که سعی دارد انجام دهد، انجام می‌دهد. سایر مثال‌های مشابه می‌توانند شامل "بیگانه‌ها" (Aliens)، "زنگوله غواصی و پروانه" (The Diving Bell and the Butterfly)، و بیشتر در مسیر این فیلم، "جاده گم‌شده" (Lost Highway) باشند. من به خوبی می‌فهمم که برخی از افراد به این فیلم نفرت دارند. مادر و خواهرم از چنین افرادی خواهند بود. اما اگر به این باورید که زشت می‌تواند زیبا باشد و مضامین عجیب، زشت و غیرقابل درک می‌توانند هیجان‌انگیز باشند، پس لطفاً این فیلم را تماشا کنید. این فیلم شبیه به آنچه است که استودیوهای لایکا می‌سازند اگر مالک آن شیطان باشد و کروننبرگ، لینچ و تری گیلیام تسلط بر تولید را داشته باشند. اگر این اثر تقریباً به‌طور کامل با عروسک‌های انیمیشن استاپ‌موشن ساخته نمی‌شد، تماشای آن برای بینندگان علاقه‌مند به گور به سختی ممکن بود. این یک حمله مداوم از خشونت و ویرانی زشت است، تنها به ندرت با صحنه‌های آرامش و حتی زیبایی قطع می‌شود و وقتی این صحنه‌ها می‌آیند، شما آن‌ها را بیشتر از پیش به خاطر می‌آورید زیرا از میان این همه ناامیدی و رنج عبور کرده‌اید. اگرچه این باعث می‌شود احساس کنید که زمان فیلم بیشتر از ۸۰ دقیقه است، اما این فقط به دلیل بار عاطفی نیست که بر دوش شما می‌گذارد. همچنین به این دلیل است که این فیلم به شدت متراکم و دقیق است. اگر به مدت دو ثانیه نگاه نکنید، چیزهای زیادی را از دست می‌دهید. اگر نگاه نکنید، نمی‌دانید واقعاً چه اتفاقی در حال وقوع است، اما سطوح جزئیات، تصاویری و داستان مغز شما را در سطح عملیاتی حداکثری نگه می‌دارد. این خسته‌کننده است، اما ارزشش را دارد. این یادآور هر فیلم و اثر هنری خوب است که دیوید لینچ، تری گیلیام و دیوید کروننبرگ ساخته‌اند. از "فلکلیپا گراند پری" (Flåklypa Grand Prix) و "کُرالین" (Coraline). از آن ویدئوی موسیقی "Stinkfist" اثر گروه Tool. از کار فینچر برای آپکس توین و بیورک. از "دوزخ دانته" (Dante's Inferno)، حداقل فکر می‌کنم، من در واقع آن را نخوانده‌ام. از "اودیسه فضایی" استنلی کوبریک. این دیوانه‌وار و درخشان است. دیوانه‌وار درخشان. زشت زیبا. غیرقابل درک و در عین حال جذاب. اگر این فیلم خودشیفته باشد، برایم اهمیتی ندارد. اما چگونه می‌تواند باشد، با این حجم واضح کار که در آن گذاشته شده است. هیچ‌کس این‌قدر سخت کار نمی‌کند، با علم به اینکه احتمالاً خوش‌شانس خواهند بود که فقط به طور مالی به توازن برسند، اگر واقعاً به آن اهمیت ندهند. در دهه گذشته به طور فزاینده‌ای نسبت به سینما بدبین شده‌ام. بنابراین وقتی چیزی مثل این به وجود می‌آید، به شدت من را هیجان‌زده می‌کند. لطفاً این کارگردان و تیمش را حمایت کنید تا بتوانیم بیشتر از این خلاقیت داشته باشیم. این اثر همزمان یک تجربه بسیار آشنا و متفاوت از هر آنچه که تاکنون دیده‌ام است. من چندین بار دیگر این فیلم را تماشا خواهم کرد و از شما هم می‌خواهم که آن را تماشا کنید.