فیلم Get Rich or Die Tryin’ 2005

فیلم "Get Rich or Die Tryin'" من را به یاد نفرین‌های افسانه‌ای چینی می‌اندازد که می‌گوید "امیدوارم در زمان‌های جالب زندگی کنی". جالب‌ترین چیزی که برای کورتنیس "50 سنت" جکسون اتفاق افتاده این است که نه بار مورد تیراندازی قرار گرفته است؛ بنابراین، نه تنها شخصیت او، مارکوس "یونگ سزار" گریر، بلکه بسیاری از افراد دیگر نیز در این فیلم هدف گلوله قرار می‌گیرند. با این...

فیلم "Get Rich or Die Tryin'" من را به یاد نفرین‌های افسانه‌ای چینی می‌اندازد که می‌گوید "امیدوارم در زمان‌های جالب زندگی کنی". جالب‌ترین چیزی که برای کورتنیس "50 سنت" جکسون اتفاق افتاده این است که نه بار مورد تیراندازی قرار گرفته است؛ بنابراین، نه تنها شخصیت او، مارکوس "یونگ سزار" گریر، بلکه بسیاری از افراد دیگر نیز در این فیلم هدف گلوله قرار می‌گیرند. با این حال، بیشتر آن‌ها زنده می‌مانند، بنابراین حتی این موضوع هم به اندازه‌ای خاص نمی‌شود. به عنوان دومین تجربه جالب در زندگی 50 سنت، باید به فیلم "8 Mile" اشاره کرد که سه سال قبل از آن اکران شد و فیلمی به مراتب برتر با بازی امینم است. مشکل این است که "8 Mile" داستان تواضع است، در حالی که "GRoDT" درباره تکبر است؛ تنها عنوان فیلم نشان‌دهنده خودبزرگ‌بینی است و این که عنوان آن با یکی از آلبوم‌های 50 سنت هم‌نام است، ما را به این فکر می‌اندازد که این خودبزرگ‌بینی تنها به شخصیت محدود نمی‌شود، بلکه شامل خود ستاره نیز می‌شود. بر خلاف امینم که خود را بازی نمی‌کند بلکه شخصیتی مشابه خود را ایفا می‌کند، مارکوس گریر نسخه‌ای خیالی از جکسون نیست، بلکه ایده 50 سنت از 50 سنت است. یونگ سزار شخصیتی بزرگ‌تر از زندگی است که کورتنیس جکسون به شدت می‌خواهد باشد، تا جایی که حتی 50 سنت هم برای او کافی نیست؛ تنها لقب‌هایی که به ذهن می‌رسد، باید به یکی از برترین ذهن‌های سیاسی و نظامی تاریخ اشاره داشته باشد. این موضوع به طرز غیر عمدی‌ای Irony دارد زیرا قهرمان فیلم از تیزترین چاقوها در آشپزخانه نیست؛ به عنوان مثال، مادر مارکوس کوچک (مارک جان جفرز) به قتل می‌رسد و مظنون "مادر فکری شبیه ریک جیمز" (لئون که به طرز جنایتکاری کمتر از حد انتظار استفاده شده) است، بنابراین مارکوس عکسی از سوپر فریک همیشه نزد خود دارد تا فراموش نکند که قاتل مادرش چه شکلی است؟ این فیلم قرار است یک درام باشد، ژانری که کارگردان آن، که پیش‌تر فیلم‌های "My Left Foot" و "In the Name of the Father" را کارگردانی کرده، باید به خوبی با آن آشنا باشد؛ از سوی دیگر، کارگردان همچنین نویسنده این فیلم‌ها نیز بوده، بنابراین مقصر این اشتباه غیرقابل توجیه به طور کامل به نویسنده فیلمنامه برمی‌گردد. کودکی دیکنزین قهرمان کلیشه‌ای بود که "8 Mile" می‌توانست از آن بگذرد زیرا تعامل ناهنجار بین امینم و کیم بیسینگر به ما همه چیزهایی را که نیاز داشتیم بدون نیاز به فلش بک‌های روایت‌شده در تن یکنواخت 50 سنت گفت. از طرف دیگر، در موسیقی متن یک آهنگ به نام "Window Shopper" وجود دارد که به معنای یک نما از مارکوس کوچک است که با غم و اندوه از پنجره به کتانی‌هایی که نمی‌تواند بخرد، خیره می‌شود، در حالی که چند بازیگر اضافی او را تمسخر می‌کنند. کارگردان جکسون را با یک بازیگر پشتیبان قوی احاطه می‌کند (آدواله آکیننوویه-آگباژه، ترنس هاوارد، بیل دوک)، اما این یک شمشیر دولبه است؛ یا آن‌ها 50 سنت را به سطح خود می‌برند، یا به قدری او را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند که او ناپدید می‌شود، که دقیقاً همان چیزی است که در اینجا اتفاق می‌افتد. حالا، اگر جکسون کمی باهوش‌تر یا کمتر خودخواه بود، باید به هاوارد، که هنوز از یک نقش مشابه در "Hustle & Flow" تازه است، اجازه می‌داد تا نقش اصلی را بازی کند، به جای اینکه او را با نقش دوست وفادار خود باما بار کند. با این حال، هاوارد هر صحنه‌ای که در آن حضور دارد را می‌دزدد (و بهترین دیالوگ‌ها را دارد؛ مثلاً "باما. آیا تو از آلاباما هستی؟" "نه، کارولینای شمالی." "چرا به تو باما می‌گویند؟" "نمی‌خواستم مردم به من لینا بگویند")، از جمله بهترین آن‌ها: یک درگیری آشکار در دوش زندان، که دو سال پیش از درگیری حمام ترکی در "Eastern Promises" اتفاق می‌افتد. تفاوت بزرگ این است که "Hustle & Flow" درباره یک قاچاقچی است که آرزو دارد موسیقیدان شود، در حالی که "GRoDT" درباره یک گنگستری است که به راحتی حواسش پرت می‌شود: "من فضای خودم را داشتم و می‌توانستم روی رویایم برای رپر شدن تمرکز کنم... بعد از سه ساعت، شغل رپری خود را رها کرده و به فروش کوک رفته‌ام." به عبارت دیگر، چرا زحمت بکشیم وقتی که کسی آنقدر نابغه است که وقتی در زندان است، دیگر زندانی‌ها و حتی نگهبان‌ها هم به آهنگ‌های آینده یونگ سزار آشنا هستند؟