فیلم The Other Side of Hope 2017

در فیلم ۲۰۱۶ آکی کوریسماکی به نام «به امید آن سوی» (Toivon tuolla puelella)، این کارگردان فنلاندی به ادامه تمی پرداخته است که پنج سال پیش در فیلم «ل هاور» (Le Havre) بررسی کرده بود: پناهندگان فراری به اروپا که مجبور به بقا در برابر مقامات بی‌رحم و برخی از ساکنان محلی هستند. در حالی که فیلم قبلی در محیط نسبتاً عجیب و غریب بندر...

در فیلم ۲۰۱۶ آکی کوریسماکی به نام «به امید آن سوی» (Toivon tuolla puelella)، این کارگردان فنلاندی به ادامه تمی پرداخته است که پنج سال پیش در فیلم «ل هاور» (Le Havre) بررسی کرده بود: پناهندگان فراری به اروپا که مجبور به بقا در برابر مقامات بی‌رحم و برخی از ساکنان محلی هستند. در حالی که فیلم قبلی در محیط نسبتاً عجیب و غریب بندر معروف فرانسوی فیلم‌برداری شده بود، «به امید آن سوی» به مناطق آشنا و معمول کوریسماکی در مرکز هلسینکی بازمی‌گردد. این فیلم شامل دو داستان موازی است. در یکی از این داستان‌ها، فروشنده میانسالی به نام ویکستورم (با بازی ساکاری کوسمنن، یکی از بازیگران همیشگی کوریسماکی) همسرش را ترک کرده، در یک بازی پوکر مبلغ زیادی پول برنده می‌شود و تصمیم می‌گیرد رستورانی راه‌اندازی کند. در داستان دیگر، پناهنده سوری به نام خالد (با بازی شروان حاجی) پس از فرار از حلب جنگ‌زده و سرگردانی در نیمی از اروپا به هلسینکی می‌رسد، اما نگران خواهرش است که در این مسیر از او جدا شده است. ویکستورم و خالد در نهایت با هم ملاقات کرده و دوستانی برای یکدیگر می‌شوند – یا نزدیک‌ترین چیزی که فنلاندی‌های سرد و عبوس کوریسماکی می‌توانند با یکدیگر داشته باشند. اما پیش از آن، داستان ویکستورم به فیلم مقداری طنز، هرچند از نوع بسیار بی‌روح، تزریق می‌کند؛ فیلمی که از طریق خالد به بررسی زندگی‌های غم‌انگیز پناهندگان می‌پردازد که از یک مرکز به مرکز دیگر منتقل می‌شوند و مجبورند منتظر بمانند تا پرونده‌هایشان بررسی شود. کوریسماکی به مدت سه دهه است که تمام فیلم‌هایش را با یک الگوی بسیار خاص می‌سازد که به طور کلی تغییر نمی‌کند. شخصیت‌ها کمترین دیالوگ را با یکدیگر رد و بدل می‌کنند و در چهره‌هایشان احساسات کمی دیده می‌شود. دکورهای فیلم رنگ‌های کسل‌کننده‌ای دارند و عمداً ناهماهنگ با زمانه هستند، با وسایل، خودروها یا لباس‌های دهه ۵۰ میلادی در کنار کامپیوترها و گوشی‌های همراه امروزی. در برخی نقاط، یک گروه موسیقی بر روی صحنه ظاهر شده و آهنگ‌های راک قدیمی، بلوز یا تانگوهای فنلاندی را اجرا می‌کند در حالی که شخصیت‌ها به آن‌ها نگاه می‌کنند. «به امید آن سوی» نیز از این الگو دور نمی‌شود. با این حال، فیلمنامه دارای لحظات تازه‌ای است که آن را به فیلمی ارزشمند برای تماشای افرادی که بارها این الگو را تجربه کرده‌اند تبدیل می‌کند. برخی از لحظات طنز بسیار خنده‌دار هستند، اما به طور کلی این فیلم به نظر می‌رسد تیره‌تر از اکثر آثار کارگردان باشد. در نهایت، این فیلم فریادی خفه و restrained از خشم است نسبت به نحوه رفتار با پناهندگان، توسط جامعه‌ای نوردیک که به برابری، انصاف و خیریه افتخار می‌کند. در حالی که کوریسماکی از لحاظ سیاسی به چپ متمایل است، چندین فیلم او به انتقاد از نظام رفاه اجتماعی فنلاند به خاطر بوروکراسی غیرشفاف و کاهش انسان‌ها به کاغذهایی در پرونده‌های دولتی پرداخته‌اند. این فیلم این انتقاد را ادامه می‌دهد و پناهندگانی را که از کشورهای مختلف آمده‌اند و توانسته‌اند به یکدیگر کمک کنند به عنوان نوعی همبستگی همسایگی که کوریسماکی به آن بیشتر از بوروکراسی ناشناس اهمیت می‌دهد، به تصویر می‌کشد. شخصاً این فیلم را بهترین معرفی برای کوریسماکی نمی‌دانم. فیلم قبلی او «مردی بدون گذشته» (Mies vailla menneisyttä) داستان مردی بدشانس را با عمق بیشتری در میان بوروکراسی به تصویر کشیده است، در حالی که کمدی رمانتیک فوق‌العاده خاص «پول در بهشت» (Varoja paratiisissa) یکی از بهترین دستاوردهای کوریسماکی در طنز بی‌روح است. با این حال، «به امید آن سوی» به نظر می‌رسد داستانی جهانی را روایت کند که می‌تواند بر احساسات همه تأثیر بگذارد و دیدن آن ارزشمند است.