فیلم Rebecca 2020

نسخه نتفلیکس «ربکا» بر اساس رمان 1938 به همین نام نوشته دافنه دو موریه ساخته شده است، اما این نخستین اقتباس سینمایی آن نیست. باید اعتراف کنم که هرگز نسخه معروف آلفرد هیچکاک از این داستان را ندیده‌ام (و همچنین رمان را نخوانده‌ام، اما به شدت معتقدم که این موضوع اهمیتی ندارد). این تنها فیلم در کارنامه هیچکاک است که جایزه بهترین فیلم را دریافت...

نسخه نتفلیکس «ربکا» بر اساس رمان 1938 به همین نام نوشته دافنه دو موریه ساخته شده است، اما این نخستین اقتباس سینمایی آن نیست. باید اعتراف کنم که هرگز نسخه معروف آلفرد هیچکاک از این داستان را ندیده‌ام (و همچنین رمان را نخوانده‌ام، اما به شدت معتقدم که این موضوع اهمیتی ندارد). این تنها فیلم در کارنامه هیچکاک است که جایزه بهترین فیلم را دریافت کرده، بنابراین می‌پذیرم که در این زمینه کوتاهی کرده‌ام. با این حال، بن ویتلی در حال کار بر روی بازسازی فیلم اصلی نیست، بلکه یک اقتباس دیگر از این رمان بسیار محبوب را تهیه کرده است. من از پیش‌زمینه داستان کنجکاو بودم و بازیگران هم به‌وضوح قانع‌کننده هستند، پس نتیجه چه شد؟ اگر بخواهم یک کلمه برای توصیف «ربکا» انتخاب کنم، احتمالاً کلمه «عجیب» خواهد بود. در شروع با نکات مثبت، آرمین هامر و لیلی جیمز شیمی زنده‌ای دارند که ارتباط جذاب و قابل توجهی را که شخصیت‌هایشان ایجاد می‌کنند، به سطح بالاتری می‌برد. من از عبارت «قابل توجه» استفاده می‌کنم زیرا معمولاً در فیلم‌ها به راحتی درگیر روابط عاشقانه نمی‌شوم، چه این روابط به‌طور مستقیم عاشقانه باشند و چه با ژانرهای دیگر مانند کمدی یا در این مورد، ترسناک/هیجانی ترکیب شده باشند. با این حال، لیلی و آرمین به‌خوبی قادر به نمایش علاقه‌ای در حال رشد به یکدیگر در طول عمل اول هستند که کاملاً به توسعه و پرورش رابطه کلیدی فیلم اختصاص دارد. این چیزی است که من واقعاً قدردانی می‌کنم: زمانی که فیلمسازان می‌دانند چگونه pacing را کنترل کنند و چه مدت باید به یک شخصیت یا داستان خاص زمان داده شود. ویتلی در نیمه اول فیلم کار فوق‌العاده‌ای انجام می‌دهد و شخصیت‌ها و داستان را در لحظات دقیقی که نیاز است به جلو می‌برد. این اجازه می‌دهد تا بیننده بفهمد شخصیت‌ها واقعاً چه احساسی دارند و چرا برخی از تصمیمات داستانی اتخاذ می‌شوند که مسیر داستان را تغییر می‌دهد. لیلی جیمز و آرمین هامر هر دو عملکردهای شگفت‌انگیزی ارائه می‌دهند. کریستین اسکات توماس نیز عالی است، هرچند شخصیت او بخشی از مشکلات من با فیلم است. با این حال، طراحی تولید واقعاً برجسته است! رنگ‌های زیبا و مناظر خیره‌کننده ریویرا در فرانسه صفحه را با لوکس بودن و هماهنگی پر می‌کند و در آغاز طبیعی و پرشور رابطه حس می‌شود. به محض اینکه داستان به ماندرلی منتقل می‌شود، لحن به تدریج به محیطی تیره‌تر و افسرده‌تر تغییر می‌کند و با موسیقی ترسناک (کلینت منسل) و کابوس‌های عجیب همراه است. لباس‌های مناسب نیز به ایجاد جو کمک می‌کنند، اما آغاز نیمه دوم جایی است که اوضاع به شدت عجیب می‌شود. از همان لحظه‌ای که بیننده وارد ماندرلی می‌شود، چیزی به وضوح نادرست است. همه به همسر مرحوم، ربکا، به عنوان کامل‌ترین انسان موجود اشاره می‌کنند و به تعریف‌های اغراق‌آمیز از او می‌پردازند، که تلاش آشکاری برای ایجاد داستانی کلیشه‌ای است: «همسر قبلی فوق‌العاده بود، همسر جدید وحشتناک است، بیایید زندگی او را به جهنم تبدیل کنیم». این یک توسعه قابل پیش‌بینی است که با نظرات اغراق‌آمیز مثبت از طرف کارکنان همراه است. با این حال، همان احساس ترس که خانه را در بر گرفته، من را دیوانه می‌کند. ویتلی محیطی تیره، مرموز و حتی فراطبیعی را در اطراف خانه ایجاد می‌کند، جنبه‌ای که قطعاً جذاب است، اما به نتیجه‌ای بزرگ و ناامیدکننده، توخالی و غیرقابل قبول منجر می‌شود. از عمل اول به عمل دوم، ژانر به نمایش درآمده از یک عاشقانه سرگرم‌کننده و شاداب به یک ترسناک/هیجانی با یک «خانه تسخیر شده» تغییر می‌کند. تغییر لحن به هیچ وجه نرم نیست. با این حال، عمل سوم تغییرات شدید در تقریباً همه چیز را ذخیره می‌کند: لحن، ژانر، داستان و حتی شخصیت‌ها. نمی‌توانم وارد جزئیات شوم، اما این تصمیم غیرقابل درک‌ترین انتخاب در کل فیلم است. عمل پایانی نه تنها مسیری را دنبال می‌کند که از هیچ‌جا نشأت می‌گیرد، بلکه به طرز باورنکردنی شتابزده است و فیلم را به عجیب‌ترین و پیچیده‌ترین شکل ممکن به پایان می‌رساند. این موضوع سوالاتی مربوط به وقایع و شخصیت‌ها در عمل قبلی را مطرح می‌کند، با خانم دنورز بسیار بد رفتار می‌کند و با یک نما آخر فریبنده به پایان می‌رسد که بیننده را وادار می‌کند فکر کند «آیا چیزی را از دست دادم؟» در حالی که پاسخ واضح است: «نه، این فقط یک پایان عجیب است». موسیقی کلینت منسل جذاب است، اما زمان‌بندی‌اش کاملاً نادرست است. این احساس عدم قطعیت کاذب مرا خسته می‌کند. چرا باید فیلمی درباره چیزی بسازیم که نیست؟ چرا باید تلاش کنیم تا به ربکا حال و هوای ترسناک بدهیم اگر به نتیجه‌ای تاثیرگذار منجر نشود؟ من فیلم را با تردیدهایی تمام کردم که هیچ دلیلی برای وجود نداشتند، زیرا این سوال نباید از ابتدا توسط داستان مطرح می‌شد... در نهایت، نسخه نتفلیکس «ربکا» در تلاش برای متعادل کردن بسیاری از ژانرها در یک فیلم گم می‌شود. بن ویتلی در کنترل pacing بسیار خوب عمل می‌کند و زمان کافی برای توسعه شخصیت‌های اصلی و رابطه مرکزی ارائه می‌دهد. با این حال، تغییرات لحن به هیچ وجه به‌خوبی اجرا نشده‌اند و به یک عمل پایانی کاملاً بی‌معنی، شتابزده و پیچیده از هیچ‌جا منجر می‌شوند که سوالات منطقی را مطرح کرده و بیننده را با احساس عدم قطعیت کاذب ترک می‌کند. نیمه اول به‌خوبی ساختاربندی شده و سرگرم‌کننده است و تا حدی عجیب‌وغریب بودن نیمه دوم را جبران می‌کند. لیلی جیمز و آرمین هامر عملکردهای فوق‌العاده‌ای ارائه می‌دهند، همان‌طور که کریستین اسکات توماس نیز اینچنین است، اما طراحی تولید (حمایت شده توسط لباس‌های شگفت‌انگیز) توجه را به خود جلب می‌کند. موسیقی کلینت منسل نادیده گرفته نمی‌شود، اما جایگاهش به‌طرز فوق‌العاده‌ای ناکارآمد است. در نهایت، تلاش برای ایجاد جو ترسناک با داستان «خانه تسخیر شده» به‌قدری ضدقهرمانانه است که نمی‌توانم به‌طور کامل این فیلم را توصیه کنم...