فیلم Clueless 1995

یکی از بهترین فیلم‌های نوجوانانه‌ای که تا به حال دیده‌ام. فیلم‌های نوجوانانه معمولاً می‌توانند یک معضل جدی باشند. در گذشته انتقادات تندی نسبت به آنها داشته‌ام و به طور کلی این سبک سینما را به خاطر نادانی واضحش زیاد نمی‌پسندم. با این حال، این کمدی درباره گروهی از دختران ثروتمند و لوس، نمونه مثبتی است؛ فیلمی برای نوجوانان که می‌تواند کیفیت و لطافت را در کنار...

یکی از بهترین فیلم‌های نوجوانانه‌ای که تا به حال دیده‌ام. فیلم‌های نوجوانانه معمولاً می‌توانند یک معضل جدی باشند. در گذشته انتقادات تندی نسبت به آنها داشته‌ام و به طور کلی این سبک سینما را به خاطر نادانی واضحش زیاد نمی‌پسندم. با این حال، این کمدی درباره گروهی از دختران ثروتمند و لوس، نمونه مثبتی است؛ فیلمی برای نوجوانان که می‌تواند کیفیت و لطافت را در کنار یک satire بسیار انتقادی نسبت به مادی‌گرایی و مصرف‌گرایی نوجوانان نخبه به نمایش بگذارد. ایمی هکرلینگ ایده‌ای درخشان برای ساخت یک اقتباس مدرن از رمان «اما» جین آستین داشت. هر ماده‌ای از این نویسنده معمولاً خوب است و اگر به درستی استفاده شود، نتایج خوبی به بار می‌آورد. و واقعاً، جوهره این کتاب در اینجا وجود دارد: دختری لوس و سطحی که بیشتر درباره زندگی می‌آموزد، عشق واقعی و نوع‌دوستی واقعی را پیدا می‌کند. این تغییر را در شخصیت «شر»، قهرمان بلوند و پرشور این فیلم می‌بینیم. او با پدرش زندگی می‌کند، وکیل که به نظر نمی‌رسد توجه زیادی به دخترش داشته باشد، اما در واقع، راهی برای ابراز محبت دارد. در مدرسه و در دنیای پیچیده نوجوانان وسواس‌زده به محبوبیت، شر بیشتر فیلم را می‌گذراند. او زیبا و ثروتمند است و هیچ مشکلی در رهبری خود در این مینی‌جامعه شدیداً نخبه‌گرا و پیش‌داوری شده ندارد و از قدرتش برای بهبود اوضاع اطرافش دریغ نمی‌کند. این فیلم بهترین اثر آلیشیا سیلورستون است. این بازیگر بعداً کارهای دیگری نیز انجام داد و معروف و مورد احترام است، اما حقیقت این است که دیگر موفقیت‌های قوی و مرتبطی در کارنامه‌اش نداشت. او شخصیت شر را به‌قدری صمیمی و اصیل به تصویر کشید که از آن زمان به بعد سخت بود که شخصیت را از بازیگر جدا کنیم. بریتنی مورفی نیز شایسته تشویق است. او بسیار جوان بود اما نشانه‌هایی از استعداد را نشان داد و تا پایان عمر (متأسفانه) کوتاهش به عنوان بازیگر فعال ماند. استیسی دَش نیز تلاش خود را می‌کند، اما زمان و مواد لازم برای درخشش مانند همتایانش را ندارد. فیلم همچنین شامل بازی‌های خوبی از دان هدایاه و پاول راد است. این فیلم نه جلوه‌های بصری شگفت‌انگیزی دارد و نه افکت‌های بزرگ، و این نیز به خودی خود بخشی از جذابیت آن است. در واقع، یکی از رازهای موفقیت آن (از نظر تجاری) این بود که با بودجه متوسط و موفقیت قابل توجهی در باکس آفیس همراه بود. بدون کارت اعتباری نامحدود، تولید برای ایجاد ظاهری گران‌تر از آنچه که هست، تلاش زیادی کرد و به نظر می‌رسد بخش خوبی از سرمایه‌گذاری در لباس‌های ظریف و به‌نظر گران‌قیمت سه شخصیت اصلی و همچنین خانه‌ای که شر در آن زندگی می‌کند، صرف شده است، یک عمارت باشکوه در کالیفرنیا. یادش بخیر که در دوران نوجوانی این فیلم را تماشا می‌کردم. به احتمال زیاد به دلایل متفاوتی از دیگران از آن خوشم می‌آمد. به این دلیل که دخترانی مانند او را به شدت نپسندیدم. بنابراین او را در تمام فیلم مضحک و خنده‌دار می‌دیدم. خط مورد علاقه‌ام: «چرا باید به تو گوش بدهم؟ تو دوشیزه‌ای هستی که نمی‌توانی رانندگی کنی!» خنده‌دار است! آلیشیا سیلورستون به‌خوبی در نقش دختر یک وکیل ثروتمند ظاهر می‌شود که همه چیزهایی را که پول می‌تواند بخرد، دارد اما تقریباً هیچ درکی از واقعیت ندارد. او به اندازه‌ای که به نظر می‌رسد احمق نیست و وقتی موفق می‌شود معلمان عاشق «آقای هال» و «خانم گایست» را به یکدیگر نزدیک کند، ایده‌ای به ذهنش خطور می‌کند که شاید بتواند به دیگران کمک کند. چه کسی می‌داند، شاید حتی به خودش؟ نخستین وظیفه‌اش این است که «تای» جدید (بریتانیا مورفی) را بهبود بخشد که این کار را با کمک دوست ثروتمندش «دیون» (استیسی دَش) آغاز می‌کند، اما این موضوع او را به فکر خود می‌اندازد و بنابراین به همراه «کریستین» (جاستین واکر) که بسیار شیک‌پوش است، ارتباط برقرار می‌کند، اما هر کسی که اندکی درک از این موضوع داشته باشد، می‌تواند متوجه شود که او به چیز دیگری علاقه دارد. شاید فرد مناسب دقیقاً زیر بینی او باشد. این فیلم یک درام با شخصیت‌های شاداب و ترکیبی از کلیشه‌های قوی است که به سخره گرفته می‌شود و ثابت می‌کند که نباید کتابی را بر اساس جلدش قضاوت کرد. برخی از سناریوها واقعاً بسیار خنده‌دار هستند، به‌خصوص زمانی که او تلاش می‌کند در آزمون رانندگی با بازی در «دوجم»‌ها در خیابان قبول شود. این فیلم در مقایسه با بسیاری از درام‌های بلوغ، زمان را بهتر تحمل کرده است، شاید به این دلیل که نویسندگی آن کمتر به کلیشه‌های تنبل و صحنه‌های پیش‌بینی‌پذیر تکیه می‌کند و چیزی کمی بیشتر از آن را ارائه می‌دهد.