فیلم Waves 2019

بهترین فیلم سال به طرز چشمگیری. من بدون هیچ پیش‌زمینه‌ای به تماشای این فیلم رفتم، اما به محض اینکه فیلم به پایان رسید، فوراً دانستم که چیزی ویژه را دیده‌ام. صحبت درباره این فیلم دشوار است زیرا داستان آن پیروی از یک روایت متعارف نمی‌کند. اما معتقدم که این نوع فیلم‌ها مدت طولانی‌تری با شما همراه خواهند بود، زیرا ارتباط احساسی که با آن برقرار می‌کنید،...

بهترین فیلم سال به طرز چشمگیری. من بدون هیچ پیش‌زمینه‌ای به تماشای این فیلم رفتم، اما به محض اینکه فیلم به پایان رسید، فوراً دانستم که چیزی ویژه را دیده‌ام. صحبت درباره این فیلم دشوار است زیرا داستان آن پیروی از یک روایت متعارف نمی‌کند. اما معتقدم که این نوع فیلم‌ها مدت طولانی‌تری با شما همراه خواهند بود، زیرا ارتباط احساسی که با آن برقرار می‌کنید، سال‌ها در ذهنتان باقی می‌ماند. به عبارت دیگر، سعی می‌کنم در طول فیلم خودم را جمع و جور نگه‌دارم. «موج‌ها» به‌واقع یک فیلم شوکه‌کننده است. از نظر ساخت و ارائه کلی، بسیار منحصر به فرد است. از «شب می‌آید» تا «موج‌ها»، تری ادوارد شالتس کارگردانی است که باید به او توجه کرد. هنوز «کریشا» را ندیده‌ام. نحوه روایت داستان‌ها و بررسی دقیق این شخصیت‌ها به حدی نزدیک به زندگی است که بر من تأثیر احساسی عمیقی گذاشت. از اینکه نسبت ابعاد تصویر هر بار که حال و هوا تغییر می‌کند، تغییر می‌کند، بسیار لذت می‌برم. استفاده تأثیرگذار و شگفت‌انگیزی از کار دوربین در سرتاسر فیلم وجود دارد، اما صحنه‌هایی که بیشتر برای من برجسته شدند، هر بار که کسی رانندگی می‌کند، دوربین به سمت عقبی می‌چرخد - که مرا به یاد چرخش مکانیکی در «آن پیروی می‌کند» می‌اندازد. همچنین کار دوربین آزادانه‌ای وجود داشت که یادآور فیلم‌های ترنس مالیک بود. بازی‌ها و شخصیت‌ها همگی فوق‌العاده بودند. استرلینگ کی. براون در نقش پدری سخت‌گیر و در عین حال flawed، بازی فوق‌العاده‌ای ارائه می‌دهد که روش تربیتی‌اش به شدت سخت‌گیرانه است. او یک پسر و یک دختر دارد، اما در نیمه اول فیلم تنها می‌بینیم که با پسرش وقت می‌گذراند و او را به بهترین شکل تربیت می‌کند، در حالی که متوجه نیست که بار سنگینی را بر دوش پسرش می‌گذارد. به ندرت او را با دخترش می‌بینیم و وقتی هم که این کار را می‌کند، حس پشیمانی بر چهره‌اش سایه می‌افکند، گویی این درک دردناک او را می‌کشد. تایلور راسل، بازیگر تازه‌کار، واقعاً در نقش قلب خانواده درخشان است، که بعداً متوجه می‌شویم این داستان از دیدگاه او روایت می‌شود. الکسا دمی، کیلین هاريسون جونیور و رنه الیس گلدز بری همگی فوق‌العاده هستند، اما شخصیت‌هایشان به‌طرز مؤثری هم دینامیک و هم دلخراش به تصویر کشیده شده است. لوکاس هجز به‌خوبی در نقش یک جوان مهربان با یکی از دلپذیرترین لبخندهایی که تصور می‌کنید، انتخاب شده است؛ گرم و مهمان‌نواز. در این فیلم موسیقی زیادی از فرانک اوشن و رادیوهد وجود دارد، اما این موسیقی چیزی است که شخصیت‌ها به آن گوش می‌دهند و نه پلی‌لیست خود کارگردان. واقعاً در طول فیلم جو را تنظیم می‌کند. هرچند در بعضی مواقع ممکن است موسیقی کمی زیاد به نظر برسد، اما این موضوع تجربه کلی را خراب نکرد. نمی‌دانم چرا، اما این فیلم مرا به یاد «نور ماه» می‌اندازد. بهترین ستایشی که می‌توانم از این فیلم داشته باشم، غیرقابل پیش‌بینی بودن آن است، زیرا هیچ ایده‌ای نداشتم که به کجا می‌رود. با وجود اینکه به تماشای آن بدون هیچ اطلاعاتی رفتم، اما این تنها دلیل نبود. این فیلم طولانی است، اما من در تمام مدت در آن سرمایه‌گذاری کردم. چیزی که مرا شگفت‌زده کرد، ساختار فیلم و نحوه‌ای است که هر بخش یک فصل جدید را باز می‌کند. بخش اول پر از انرژی در زمینه ریتم است، اما بخش دوم تقریباً یک فیلم متفاوت است و احساس تقریباً عرفانی دارد. و هر عملی که شخصیت‌ها انجام می‌دهند تأثیر زیادی بر زندگی دیگران خواهد گذاشت... چون وقتی درد و تنش افزایش یابد، انتظار داشته باشید که به شدت فرود بیاید و شما را به تکه‌های میلیون‌تکه تقسیم کند. «موج‌ها» عالی است، اما واقعاً underrated است.