فیلم If Beale Street Could Talk 2018

این فیلم به زیبایی ساخته شده است، اما از نظر عاطفی، کم‌رمق است. **ستودز ترکل**: آیا زمانی که تصویر کلیشه‌ای مرد سفید را درباره خود پذیرفتی، حس شرمندگی از میراث غنی‌ات داشتی؟ **جیمز بالدوین**: می‌ترسم که این یکی از بزرگ‌ترین معضلات، یکی از بزرگ‌ترین خطرات روانی، بودن به‌عنوان یک سیاه‌پوست آمریکایی باشد. در واقع، بسیار بیشتر از این. من افراد زیادی را دیده‌ام که به خاطر این...

این فیلم به زیبایی ساخته شده است، اما از نظر عاطفی، کم‌رمق است. **ستودز ترکل**: آیا زمانی که تصویر کلیشه‌ای مرد سفید را درباره خود پذیرفتی، حس شرمندگی از میراث غنی‌ات داشتی؟ **جیمز بالدوین**: می‌ترسم که این یکی از بزرگ‌ترین معضلات، یکی از بزرگ‌ترین خطرات روانی، بودن به‌عنوان یک سیاه‌پوست آمریکایی باشد. در واقع، بسیار بیشتر از این. من افراد زیادی را دیده‌ام که به خاطر این معضل به زیر می‌روند. هر سیاه‌پوستی در آمریکا به نوعی با این مسئله تهدید می‌شود. کسی در یک کشور سفید، یک کشور پروتستانت سفید، زاده می‌شود، جایی که روزگاری برده بوده و تمام استانداردها و تصاویر، وقتی چشم‌هایت را به روی دنیا باز می‌کنی، به تو نمی‌چسبند. تو به فیلم‌های سفید می‌روی و مانند سایرین، به جوانا کرافورد عشق می‌ورزی و برای قهرمانانی که بومی‌ها را می‌کشند، دلت می‌سوزد. وقتی این‌ها را متوجه می‌شوی که همه این‌ها واقعاً تمثیل‌هایی برای سرکوب تو هستند، یک تصادم روانی عظیم به وجود می‌آید که ممکن است تو را نابود کند. در این کشور، تنها چیزی که همیشه درباره سیاه‌پوستان به تو گفته می‌شود این است که بودن در این وضعیت چیز وحشتناکی است. حالا، برای زنده ماندن در این شرایط، باید به درون خود عمیق بروی و خود را دوباره خلق کنی، واقعاً بر اساس هیچ تصویری که در آمریکا وجود دارد. باید تصمیم بگیری که کی هستی و جهان را مجبور کنی که با تو، نه با تصویرش از تو، برخورد کند. بر اساس رمان 1974 جیمز بالدوین با همین نام، فیلم "اگر خیابان بیل بتواند صحبت کند" در واقع دو داستان در یک است. داستان عشق که در هسته روایت قرار دارد و بر روی آن احساسات فیلم بنا شده، و در سطح، اعتراض اجتماعی-سیاسی درباره ناعدالتی نژادی و نابرابری که بیشتر نقاط کلیدی داستان را فراهم می‌کند. به‌نظر می‌رسد که این فیلم باید یک اثر شاهکار باشد - پایه‌گذاری جیمز بالدوین، به‌عنوان یکی از مهم‌ترین نویسندگان آفریقایی-آمریکایی تمام‌وقت، و این اولین اقتباس به زبان انگلیسی از یکی از رمان‌های اوست؛ کارگردان و نویسنده بارری جنکینز، که به تازگی جایزه بهترین فیلم و بهترین فیلمنامه اقتباسی آکادمی 2017 را برای "ماه‌نور" دریافت کرده است؛ موضوعی که (متأسفانه) تقریباً به اندازه سال 1974 مرتبط است؛ سینماتوگرافی زنده جیمز لکسون با رنگ‌های شاداب و ترکیب‌های شاعرانه؛ و بازیگران بسیار بااستعداد. این باید یک موفقیت بزرگ باشد. با این حال، با اینکه از نظر زیبایی‌شناسی بدون نقص است، مانند "ماه‌نور"، احساس می‌کنم که کل اثر به‌طور قابل‌توجهی کمتر از مجموع اجزای استثنایی‌اش است. جنکینز نتوانسته به هر یک از روایت‌های همزمان در فیلم عدالت دهد، به‌طوری که هر دو احساس ناقص بودن را دارند، مانند یک طرح اولیه به جای یک نقاشی. مشکل بزرگ‌تر، با این حال، داستان عاشقانه خسته‌کننده است. با استفاده از یک صدای درونی فلسفی مشابه با سبک ترنس مالیک، جنکینز بخش‌های کامل را مستقیماً از بالدوین می‌گیرد. با این حال، آنچه در رمان زیبا به نظر می‌رسد، در فیلم به شدت بی‌مناسبت است و حتی در صدای درونی، تأثیر آن باعث می‌شود که دو شخصیت اصلی کاملاً غیرواقعی به نظر برسند و عشق آن‌ها به یکدیگر به حدی ایده‌آل‌سازی شود که به نظر مضحک می‌رسد. و به‌طور مشابه با فیلم "زیمنا ووینا" (2018) پاول پاولیکوفسکی، "اگر خیابان بیل بتواند صحبت کند" به همان اندازه که از نظر بصری زیباست، از نظر عاطفی خنثی است. نیویورک، 1974؛ کلمانتین "تی‌ش" ریورز و آلونزو "فوننی" هانت، که از کودکی یکدیگر را می‌شناسند، عاشق یکدیگر شده و در حال برنامه‌ریزی برای ازدواج و تشکیل خانواده هستند. فوننی کارش را در یک تولیدی مبلمان ترک کرده و امیدوار است به عنوان یک مجسمه‌ساز موفق شود. اما وقتی به اتهام تجاوز به عنف متهم می‌شود، قربانی او را به اشتباه در یک ردیف شناسایی می‌کند و او دستگیر می‌شود. در انتظار محاکمه‌اش، تی‌ش به ملاقات او در زندان می‌رود و به او می‌گوید که باردار است. فوننی که از این خبر خوشحال است، می‌گوید نمی‌تواند در زندان باشد وقتی که بچه به دنیا می‌آید، و به همین خاطر، تی‌ش و خانواده‌اش تصمیم می‌گیرند هر کاری که لازم است برای آزاد کردن او انجام دهند. با این چارچوب مرکزی، داستان به‌صورت غیرخطی روایت می‌شود و از یک زمان به زمان دیگر می‌پرد. اگرچه تی‌ش و فوننی به‌طور کامل در مرکز روایت هستند، اما ما همچنین با تعداد زیادی از شخصیت‌ها در حاشیه رابطه آن‌ها آشنا می‌شویم. این فیلم به‌طور غیرقابل انکار زیبایی را به تصویر می‌کشد و عشق بین دو فرد فوق‌العاده زیبا را نشان می‌دهد. اما در عین حال، فقدان احساسات واقعی در روایت، آن را به تجربه‌ای کم‌عمق تبدیل می‌کند.