فیلم Mary Shelley 2017

واقعاً می‌خواستم از آن متن بدم بیاید! وقتی سرم را روی بالش گذاشتم، نه خوابم برد و نه می‌توانستم بگویم که فکر می‌کردم. تخیلم، بدون دعوت، مرا تسخیر و هدایت کرد و تصاویری که در ذهنم به وجود آمد، با وضوحی فراتر از مرزهای معمول خیال‌پردازی، نمایان شد. دیدم - با چشمان بسته، اما با دید mental تیز - دیدم که دانشجوی رنگ‌پریده علم‌های ناپاک در...

واقعاً می‌خواستم از آن متن بدم بیاید! وقتی سرم را روی بالش گذاشتم، نه خوابم برد و نه می‌توانستم بگویم که فکر می‌کردم. تخیلم، بدون دعوت، مرا تسخیر و هدایت کرد و تصاویری که در ذهنم به وجود آمد، با وضوحی فراتر از مرزهای معمول خیال‌پردازی، نمایان شد. دیدم - با چشمان بسته، اما با دید mental تیز - دیدم که دانشجوی رنگ‌پریده علم‌های ناپاک در کنار موجودی که ساخته بود، زانو زده است. دیدم که توهم وحشتناکی از یک مرد دراز کشیده و سپس، با کارکردن یک ماشین قدرتمند، نشانه‌هایی از زندگی نشان می‌دهد و با حرکتی ناآرام و نیمه‌زنده تکان می‌خورد. این چه وحشتناکی باید باشد؛ زیرا به شدت ترسناک خواهد بود که هر تلاش انسانی برای تمسخر ساختار شگفت‌انگیز خالق جهان، به نتیجه برسد. موفقیت او هنرمند را می‌ترساند؛ او از کار دست‌ساز نفرت‌انگیزش با وحشت فرار می‌کند. او امیدوار است که این جرقه کوچک زندگی که به آن داده است، محو شود؛ که این موجود، که چنین زندگی ناقصی دریافت کرده، به ماده مرده تبدیل شود؛ و او ممکن است با این باور بخوابد که سکوت قبر برای همیشه وجود زودگذر جسد وحشتناکی که آن را به عنوان گهواره زندگی دیده بود، خاموش خواهد کرد. او می‌خوابد؛ اما بیدار می‌شود؛ چشمانش را باز می‌کند؛ و ببینید که آن موجود وحشتناک در کنار تختش ایستاده، پرده‌هایش را باز می‌کند و با چشمان زرد، آبی و پر از تفکر به او نگاه می‌کند. کارگردانی فیلم «مری شلی» به عهده «هیافا المنصور» بوده و فیلمنامه‌اش توسط «اما جنسون» نوشته شده است. این فیلم خود را داستان حقیقی پشت سر نوشتن رمان اول و بهترین مری شلی معرفی می‌کند، در حالی که حقیقتاً اینطور نیست. از دو ساعت زمان فیلم، نوشتن رمان تنها حدود بیست دقیقه از نیمه دوم آن را شامل می‌شود. در عوض، فیلم داستانی نسبتاً بی‌مزه از عشق را روایت می‌کند که درست قبل از اولین ملاقات مری و «پرسی بیش شلی» آغاز می‌شود و به سال 1819، پس از انتشار ناشناس «فرانکنشتین»، می‌رسد. به عنوان یک داستان عاشقانه، تمرکز اصلی فیلم بر روی نوسانات رابطه بین مری و شلی است. با این حال، در این چارچوب نسبتاً دقیق، تعداد زیادی از omissions، inaccuracies و interpolations نامطلوب وجود دارد. برای هر چیزی که فیلم درست نشان می‌دهد، بسیار بیشتر اشتباه می‌کند. مثلاً، اگرچه به درستی نشان می‌دهد که شلی معتقد بود که مری و «توماس هاگ» باید عاشق شوند، اما به این نکته اشاره نمی‌کند که خود مری نیز کاملاً مخالف این ایده نبود و واقعاً با هاگ دوست خوبی بود. در خصوص بازیگران، اولین کسی که می‌توان به او اشاره کرد «تام استوریج» در نقش «بایرون» است. واقعاً در این فیلم چیزی به جز کارهای ضعیف او وجود ندارد. «استیون دیلین» در نقش «گودوین» نیز مشکل‌ساز است. بسیاری از نقدها به کار «ال» در نقش مری انتقاد کرده‌اند، اما من فکر می‌کنم او در این نقش خوب بود؛ نه فوق‌العاده، اما بدتر از آنچه انتظار داشتم نبود. اما بزرگترین مشکل فیلم، که بسیاری از همکاران و دوستانم به شدت به آن انتقاد کرده‌اند، فیلمنامه است. اول از همه، سعی دارد خیلی زیاد را پوشش دهد و به جای اینکه درباره چند رویداد چیزهای زیادی بگوید، درباره بسیاری از رویدادها چیزهای کمی می‌گوید. اما بزرگترین نقص آن این است که یکی از بزرگترین داستان‌های عاشقانه تاریخ را به مجموعه‌ای از مشاجرات خنده‌دار و تکراری تبدیل می‌کند که در یک قسمت از «EastEnders» نیز جایی ندارند. با این حال، برای همه این‌ها، نمی‌توانم از آن متن بدم بیاید. «المنصور» فیلم را با اعتماد به نفس و به خوبی کارگردانی کرده است. جزئیات تاریخی عالی است و برخی از اجراها نیز خوب است. بنابراین، با همه این‌ها، این فیلم را بدون قید و شرط توصیه نمی‌کنم، اما این چیزی نیست که بخواهم به دیگران بگویم که نبینند. در نهایت، این فیلم گناه بزرگ صنعت سرگرمی را مرتکب می‌شود: کسل‌کننده بودن.