فیلم Boyhood 2014

**عالی** وقتی به فیلم _Boyhood_ فکر می‌کنید، نمی‌توانید از سادگی و روانی آن غافل شوید. این فیلم با آرامش جریان دارد و به شما اجازه می‌دهد که فقط با آن پیش بروید و در لحظه زندگی کنید. در کنار این، سه‌گانه _Before_ نیز به‌نظر می‌رسد که به‌طوری بی‌دردسر و آزاد در حال حرکت است، اما با دقت بسیار ساخته شده است. این کارگردان نه تنها غیرمعمول...

**عالی** وقتی به فیلم _Boyhood_ فکر می‌کنید، نمی‌توانید از سادگی و روانی آن غافل شوید. این فیلم با آرامش جریان دارد و به شما اجازه می‌دهد که فقط با آن پیش بروید و در لحظه زندگی کنید. در کنار این، سه‌گانه _Before_ نیز به‌نظر می‌رسد که به‌طوری بی‌دردسر و آزاد در حال حرکت است، اما با دقت بسیار ساخته شده است. این کارگردان نه تنها غیرمعمول است، بلکه به شدت انسانی است. او تجربه و یادگیری را ارج می‌نهد و به حال ابدی تسلیم می‌شود، در حالی که با حساسیت و توجه به وضعیت کنونی می‌پردازد. اما هیچ چیزی نمی‌تواند شما را برای _Boyhood_ آماده کند. نمی‌توان این واقعیت را نادیده گرفت که این فیلم یک آزمایش بزرگ و آزادانه در زمان‌سنجی است و بیشتر بازیگران - نه، نه بازیگران، بلکه بیشتر افراد - در زمان بسیار جوانی شخصیت اصلی انتخاب شدند. این فیلم به وضوح نشان می‌دهد که زندگی ممکن است صحنه‌ای باشد، اما ریچارد لینکلیتر قادر به کنترل تمام جزئیات آن نیست. به‌عنوان یک اثر در حال پیشرفت، همکاری جسورانه با سرنوشت، چه کسی می‌تواند پیش‌بینی کند که فیلمنامه پسر چگونه به پایان خواهد رسید و چگونه صداهای مختلف در زندگی‌اش او را شکل خواهند داد؟ تنها یک کارگردان واقعی و با مهارت می‌تواند این داستان را با زیبایی و حکمت به تصویر بکشد. _پسران_ به‌طور جالب و بی‌درام، دوازده سال از زندگی یک خانواده را به تصویر می‌کشد. این فیلم با رویکردی نوین و زمان‌سنجی خاص ساخته شده است که به واقعیت فیلم و عواطف آن عمق می‌بخشد. کارگردانی این اثر طبیعی و ساده به‌نظر می‌رسد، اما نماهای زیبا از محیط‌های طبیعی مانند رودخانه‌ای که میسن و پدرش به آن می‌روند، زیبایی زندگی را به تصویر می‌کشد و در عین حال بی‌اهمیتی نقش انسان در جهان را زیر سوال می‌برد. فیلم‌نامه به‌واقع مطالعه‌ای دل‌نشین درباره معنی زندگی است. تعادل خوبی از طنز و دیالوگ‌های احساسی در سرتاسر فیلم وجود دارد. با مدت زمان 165 دقیقه، این فیلم طولانی است، اما ریتم آن به‌قدری مناسب و جذاب است که به سختی متوجه طول فیلم می‌شوید. شخصیت‌ها هر کدام دیالوگ‌های عمیقی دارند که در آن‌ها درباره سفر زندگی‌اشان صحبت می‌کنند و به دنبال دلیل وقایع دشوار می‌گردند. عملکردها در _Boyhood_ فوق‌العاده است. میسن (الار کولترین) در ابتدا نسبتاً بی‌تجربه و کم‌عمق به‌نظر می‌رسد، اما در طول فیلم رشد می‌کند و به شخصیت او عمق می‌بخشد. این عملکرد با بازی فوق‌العاده پاتریشیا آرکت که نقش مادر را ایفا می‌کند، تقویت می‌شود. آرکت به‌خوبی از پس نقش مادر برمی‌آید و وقایع تلخی که زندگی خانواده‌اش را شکل می‌دهد را به تصویر می‌کشد. به‌طور کلی، احساس می‌کنم _Boyhood_ یک دستاورد تکنیکی در سینماست. نه تنها فرایند ساخت آن جالب است، بلکه بررسی زمان در این فیلم به‌خوبی انجام شده است. _پسران_ به‌طور ارگانیک دوازده سال از رشد را به یک حماسه بی‌درام تبدیل می‌کند. سفر نوجوانی تجربه‌ای است که هر یک از ما ناگزیر به آن می‌پردازیم. والدینی که مجبورند از محافظت‌هایشان دست بکشند و به فرزندانشان اجازه دهند تا به دنیای سخت بیرون پا بگذارند. اما هدف این همه چیست؟ ما بزرگ می‌شویم. به مدرسه می‌رویم. کار می‌کنیم. زندگی می‌کنیم، عشق می‌ورزیم و دروغ می‌گوییم. اما آیا واقعاً در سطح شخصی پیشرفت می‌کنیم؟ زندگی ارزشمند است. زمان محدودی است که به سرعت می‌گذرد و ما را پیرتر می‌کند. این می‌تواند ناامیدکننده باشد، اما در عین حال می‌تواند ویژه باشد. بر عهده ماست که از زمان محدود داده شده به ما بهترین استفاده را کنیم. حماسه‌ای که لینکلیتر ارائه می‌دهد، یک کلاس درس فنی در نوآوری است. این فیلم نوجوانی یک پسر جوان را در تگزاس با والدین طلاق‌گرفته‌اش به تصویر می‌کشد. لینکلیتر با انتخاب مفهوم نوآورانه فیلمبرداری در زمان واقعی، به بازیگران این امکان را می‌دهد که با شخصیت‌هایشان رشد کنند و تجربیات شخصی خود را به داستان اضافه کنند. این تصویر بلندپروازانه از بلوغ به‌طور ناخودآگاه ارگانیک است و به‌عنوان یک روش مؤثر در نمایش نوجوانی شناخته شده است. با این حال، این ساختار دقیق فیلم‌سازی متأسفانه داستانی ملایم را ارائه می‌دهد که فاقد درام یا عمق احساسی است. درام‌های بلوغ معمولاً زمانی مؤثر هستند که یک سال خاص را به تصویر می‌کشند و به‌طور دراماتیک به قابل ارتباط بودن می‌پردازند. مشکل _Boyhood_ این است که به دلیل مدت زمان طولانی داستان، چندین جنبه احساسی سرکوب شده است. به‌عنوان مثال، آزمایش میسن با الکل و مواد مخدر به‌درستی بررسی نمی‌شود و او فقط به‌عنوان یک پوسته خالی به تصویر کشیده می‌شود. مثالی دیگر، حمله الکلی بیل به اولیویا است که تنها به‌طور سطحی به آن پرداخته می‌شود و سپس لینکلیتر به زندگی میسن ادامه می‌دهد. _پسران_ در واقع یک مونتاژ از خاطرات خیالی است. خوب و بد. این همه بخشی از بزرگ شدن است. اما آیا این به معنای آن است که فیلمی سرگرم‌کننده یا احساسی جذاب به دست می‌آید؟ برای من، پاسخ ناامیدکننده است. البته، صحنه‌هایی وجود دارد که قابل ارتباط با بزرگ شدن شما هستند و بنابراین در لحظه‌ای شما را درگیر می‌کنند. شخصاً به صحنه‌های involving پدرانه هاوک و تلاش او برای بازسازی ارتباط با فرزندانش گرایش پیدا کردم. بزرگ شدن با والدین طلاق‌گرفته، دیالوگ‌های لینکلیتر به‌طرز فوق‌العاده‌ای واقعی و به زندگی خودم مرتبط بود. اما همانطور که گفتم، او به سرعت به داستان ادامه می‌دهد و احساسات دوباره کاهش می‌یابد. هاوک و آرکت سبک‌های بازیگری شدید خود را برای جذاب‌تر کردن داستان ارائه می‌دهند، اما کولترین و دختر لینکلیتر به‌ندرت تنوع خود را نشان می‌دهند. ساختار داستان خودش با سادگی نوستالژیک آغاز می‌شود و به فلسفه وجودی ختم می‌شود که به نظر می‌رسد به درستی با ذهنیت رو به پیشرفت میسن هم‌راستا است. با این حال، نمی‌توانم از احساس ناامیدی رهایی یابم. لینکلیتر هیچ ریسکی با داستان نکرد. عمق احساسی محدود. _Boyhood_، با همه نوآوری‌های تکنیکی‌اش، خالی باقی ماند. "یکی از بزرگترین فیلم‌های دهه"? من متقاعد نشده‌ام، اما نوآوری پشت داستان کم‌عمق را قدردانی می‌کنم.