فیلم The Next Karate Kid 1994

این یک غافلگیری بود. من واقعاً از این فیلم خوشم آمد. شاید هیچ چیز فوق‌العاده یا حتی بسیار خوبی در 'The Next Karate Kid' وجود نداشته باشد، اما من واقعاً از آنچه که تماشا کردم، راضی بودم، وقتی که تیتراژ پایانی نمایش داده شد. داستان به تدریج شیرین می‌شود، حتی بعد از یک شروع نسبتاً ناهموار. شرورها معمولاً چندان جذاب نیستند، کمی ضعیف هستند اما قابل قبول......

این یک غافلگیری بود. من واقعاً از این فیلم خوشم آمد. شاید هیچ چیز فوق‌العاده یا حتی بسیار خوبی در 'The Next Karate Kid' وجود نداشته باشد، اما من واقعاً از آنچه که تماشا کردم، راضی بودم، وقتی که تیتراژ پایانی نمایش داده شد. داستان به تدریج شیرین می‌شود، حتی بعد از یک شروع نسبتاً ناهموار. شرورها معمولاً چندان جذاب نیستند، کمی ضعیف هستند اما قابل قبول... به‌طور قطع بهتر از آن‌هایی هستند که در 'The Karate Kid Part III' دیده می‌شوند. پات موریاتا (آقای میاگی) کمی کلیشه‌ای به نظر می‌رسد، اما همچنان بسیار دوست‌داشتنی و قابل تحمل است. هیلاری سوانک جوان، در نخستین نقش بزرگ سینمایی‌اش، عملکرد خوبی به عنوان جولی ارائه می‌دهد. در ابتدا قانع کننده نبود، اما در انتها احساس کردم که یک سفر مثبت را با شخصیتش تجربه کردم. به نظر من، این بهترین دنباله برای 'The Karate Kid' سال 1984 است. این یک غافلگیری بزرگ است، با توجه به مسیر نزولی دو فیلم قبلی. منظورم این است که نزدیک به این است که فیلم خوبی نباشد، اما برای من، تقریباً از حد نیاز فراتر می‌رود. از آن خوشم می‌آید، نمی‌توانم دروغ بگویم. **با وجود نقدهای شدید و بی‌علاقگی عمومی، این فیلم آنقدرها هم بد نیست و توانست فرنچایز را با یک نتیجه مثبت به پایان برساند.** پس از سه فیلم بسیار جالب، فرنچایز "کاراته کید" باید ادامه می‌یافت و فیلم چهارمی ساخته شد، این بار با یک دختر جوان به جای شاگرد (رالف ماچیو برای این شخصیت بیش از حد بزرگ شده بود و تمایلی به ارتباط دوباره با دنیای فیلم‌های هنرهای رزمی نداشت). این یک حرکت پرخطر بود، اما برای ادامه فرنچایز لازم بود... اما عموم مردم به آن توجه نکردند، با وجود اینکه خود فیلم به آن بدی که می‌گویند نیست. در واقع، من حتی آن را بهتر از دنباله مستقیمش می‌دانم. با نتیجه ضعیف در گیشه، که عمدتاً ناشی از کاهش علاقه عمومی به فیلم‌های کاراته بود، این فیلم فرنچایز را برای چند دهه به پایان رساند، اما شکی ندارم که توانست آن را با یک نتیجه مثبت به اتمام برساند. سناریو ساده است، اما بدون نقص نیست: میاگی در یک مراسم نظامی که به یاد کشته‌شدگان واحد نظامی‌اش برگزار می‌شود، با دختر یک همکار سابقش، جولی، آشنا می‌شود. او یک زن جوان گوشه‌گیر است که به خاطر مرگ والدینش در یک تصادف، مشکلات و خشم دارد. او تصمیم می‌گیرد که او را به عنوان شاگرد کاراته بپذیرد، زیرا واضح است که او با گروهی از نوجوانان خشن مشکلاتی دارد و باید از هنرهای رزمی برای دفاع از خود استفاده کند، اما پیش‌بینی‌پذیری در تمام طول فیلم وجود دارد که چیز جدیدی به فرنچایز اضافه نمی‌کند. فیلم اساساً حاوی همان ایده‌ها و ساختارهای قبلی است. پایان فیلم تا حدی غیرقابل باور است. با وجود مشکلات، فیلم پات موریاتا را به همراه دارد که قبلاً با دوستانه بودن و شوخ‌طبعی شخصیتش ما را جلب کرده است و همیشه به شدت متعهدانه ایفای نقش می‌کند. او همیشه برای موفقیت فیلم‌های این فرنچایز اساسی بوده و حضور خنده‌دار و کاریزمای او در این فیلم حتی بیشتر از قبل اهمیت دارد، در فیلمی که او حضور و نقش بیشتری دارد. هیلاری سوانک در این فیلم هنوز بسیار جوان است و تا روزهای پرشکوهی که در سال‌های آینده تجربه خواهد کرد فاصله دارد، اما او کاریزما و حضور دارد و استعداد نهفته‌ای که نیاز به پرورش دارد. فیلم همچنین با حضور مایکل آیرونساید و مایکل کاوالیری در نقش دو شرور اصلی همراه است، که هر دو قابل پیش‌بینی، سطحی و کم‌عمق هستند، اما هنوز هم شایسته تنفر ما هستند. از نظر فنی، این فیلم بسیار ساده است، که بیشتر بر روی جلوه‌های ملایم و تصویر و صدای واضح سرمایه‌گذاری می‌کند تا چیزهای پرزرق و برق. ریتم فیلم از فیلم‌های قبلی کندتر است و این باعث می‌شود کمی از لذت فیلم کاسته شود و آن را خواب‌آورتر کند، اما این یک مشکل جدی نیست. تصویربرداری و ویرایش به اندازه کافی خوب هستند، همچنین انتخاب لوکیشن‌های فیلم‌برداری، طراحی دکورها (به‌ویژه صومعه) و لباس‌ها. در نهایت، اما به همان اندازه مهم، صحنه‌های اکشن و مبارزه به اندازه کافی خوب و به خوبی طراحی شده بودند و در حالی که برخی فکر می‌کردند که این صحنه‌ها کمبود دارند، من فکر می‌کردم که آن‌ها از دو فیلم قبلی فرنچایز بیشتر جالب بودند. خوب، بیایید صادق باشیم، این فیلم برخی از مشکلات پدرسالاری سفید را که در سه فیلم دیگر به نمایش گذاشته شده، پاک می‌کند، اما هنوز هم افراد آسیای را به صورت کلیشه‌ای به تصویر می‌کشد.... ....شما را فریب دادم، درست است؟ بله، من اصلاً یکی از آن افراد نیستم. به هر حال، هیچ‌کس به این متن توجه نمی‌کند. اما با این حال، احساس می‌کنم که لازم است به‌خاطر اصول، به این فیلم دو ستاره بدهم. منظورم این است که یادم می‌آید که این فیلم را ساختند وقتی که قسمت سوم (احتمالاً) از یادم رفته بود تا خودم را از وحشت آن نجات دهم... اما فکر نمی‌کنم که شایسته این باشد. وقتی که بچه بودم، واقعاً در سال اول دبیرستان، نسبت به این موضوع نگرش داشتم که نبود رالف ماچیو یعنی اینکه این فیلم واقعی "کاراته کید" نیست. دوست نداشتم که این فیلم ساخته شود و از تماشای آن خودداری کردم تا اینکه آن را در تلویزیون دیدم. دوست دارم فکر کنم که از آن زمان پخته‌تر شده‌ام، اما آن‌ها در حال بازسازی "بلید" هستند و... خبری از اسنایپس نیست. همان نگرش در اینجا هم صدق می‌کند. فکر می‌کنم که هنوز بزرگ نشده‌ام. در هر صورت، این فقط نبود ماچیو نیست، بلکه اضافه شدن آیرونساید است که بهترین تقلید خود از مایکل آیرونساید را انجام می‌دهد و به حدی اغراق می‌کند که واقعاً شگفت‌زده می‌شوم که باقی بازیگران بدون ناله کردن از آن عبور کردند. او شبیه نیکلاس کیج است بدون کاریزما، درست است؟ به‌هرحال، سوانک در فروش فیزیکی این نقش کار خوبی انجام می‌دهد. منظورم این است که من واقعاً یک آدم بزرگ هستم، در دبیرستان هم بزرگ بودم و از اینکه بفهمم او می‌تواند مرا از اینجا تا آنجا بزند، تعجب نمی‌کنم. متأسفانه، هرچند او فیزیک نقش را خوب به نمایش می‌گذارد، نیاز به یک چشم آموزش‌دیده نیست تا ببیند که او اصول حتی یک دعوای خیابانی ساده را نمی‌داند. او بعداً در کارنامه‌اش جبران کرد، اما هنوز هم این تصور را به شما می‌دهد که او هرگز در زندگی‌اش یک مشت واقعی نزده است. و این، به همراه آیرونساید، کافی است تا واقعاً این فیلم را یک شکست به حساب بیاورد، حتی اگر ماچیو هم در آن بود... که در آن نیست، و من هنوز هم کودکانگی می‌کنم و اصرار دارم که بدون او نمی‌تواند یک فیلم "کاراته کید" باشد.