فیلم 1917 2019

این فیلم را واقعاً می‌خواستم پنج ستاره بدهم، اما یک نوع خوداندیشی عجیب مانع از این می‌شود که آن را بی‌نقص بنامم. با این حال، «1917» یک اثر هنری درخشان است و به وضوح پروژه‌ای شخصی برای سم مندس به شمار می‌رود. ترکیب فناوری‌های پیشرفته با جزئیات دقیق تولید، قطعاً مخاطبان را سرگرم کرده و از منتقدان به خاطر اجرای آن احترام جلب خواهد کرد....

این فیلم را واقعاً می‌خواستم پنج ستاره بدهم، اما یک نوع خوداندیشی عجیب مانع از این می‌شود که آن را بی‌نقص بنامم. با این حال، «1917» یک اثر هنری درخشان است و به وضوح پروژه‌ای شخصی برای سم مندس به شمار می‌رود. ترکیب فناوری‌های پیشرفته با جزئیات دقیق تولید، قطعاً مخاطبان را سرگرم کرده و از منتقدان به خاطر اجرای آن احترام جلب خواهد کرد. فقط زمانی که نامزدهای اسکار اعلام شوند، به من زنگ نزنید که نگفتم هشدار دادم. بدون شک، از نظر سینمایی، این فیلم یک نمایش بصری خیره‌کننده است. رویکرد یک‌نفره در بعضی مواقع، به ویژه زمانی که به این فکر می‌کنید که «چطور این کار را کردند؟» ممکن است حواس را پرت کند، اما عموماً به اندازه‌ای نیست که از جذابیت فیلم بکاهد. داستان، دیالوگ‌ها و به‌ویژه منطق، مشکلات واقعی هستند که این فیلم را از عالی به صرفاً خوب تبدیل می‌کند. مفهوم اولیه ارسال دو مرد برای یک مأموریت حیاتی به منظور نجات 1600 نفر به خودی خود مضحک است، به‌ویژه در جنگی که مردان به هزاران نفر گاز و گلوله‌باران می‌شدند. ارسال فقط دو نفر به مناطق ناشناخته در «زمین بی‌کس» منطقی نبود. سپس این واقعیت وجود دارد که قهرمان به نظر نمی‌رسد هرگز توسط سربازان دشمن مورد اصابت گلوله قرار گیرد، با وجود اینکه در شرایط مرگبار قرار دارد. وقتی هم که زخمی می‌شود، زخم‌هایش به طرز معجزه‌آسا به سرعت بهبود می‌یابند و ناپدید می‌شوند. به نظر می‌رسد کارگردان سم مندس هرگز اثرات ضربه‌ای انفجارها را درک نکرده است، زیرا در حالی که برخی از افراد از انفجارها سقوط می‌کنند، قهرمانان به نظر می‌رسد در برابر فیزیک مصون هستند. به‌ویژه صحنه‌ای که شامل بمب‌های تله‌دار و یک توده سنگی ریزش کرده است، نه تنها هیچ جراحت قابل مشاهده‌ای ندارد، بلکه هیچ تأثیری بر لباس یا شنوایی ندارد. اما غبار در چشم‌ها وجود دارد. صحنه‌های بیشتری وجود دارد که شامل کمبود منطق یا اعتبار است. به‌طور کلی، این فیلم به خاطر فیلم‌برداری، توجه به جزئیات، لباس‌ها و بازیگری ارزش دیدن دارد، اما داستان سطحی و مشکلات اعتبار آن را از آنچه که باید باشد، پایین می‌آورد. بالاخره دیروز توانستم «1917» را تجربه کنم و آن را در IMAX دیدم، چیزی که به آن فکر نکرده بودم، اما بعد از تماشای آن در آنجا، می‌توانم بگویم این فیلم شایسته است که در یک سالن IMAX دیده و شنیده شود تا به یاد بیاوریم چرا فیلم‌ها هنوز باید روی صفحه بزرگ زندگی کنند. این سفر بصری سم مندس و راجر دیکینز یک سفر فوق‌العاده است. بله، داستان بسیار نازک است اما این چیزی است که «1917» را به نوعی فیلم متفاوتی تبدیل می‌کند. این یک حماسه جنگی نیست و تلاشی برای بودن در آن ندارد. این نوعی داستان جنگی «تنهایی» است، اگرچه در ابتدا این‌طور به نظر نمی‌رسد، و این خوب است زیرا با وجود همه چیزهایی که اتفاق می‌افتد، فیلم آن حس دوستی در کار را که پس از فقدان باقی می‌ماند، از دست نمی‌دهد. «1917» داستان بقا است و اگرچه نمی‌توان آن را به‌طور کامل اصل دانست، این واقعاً کمترین مشکل آن است زیرا در نهایت تجربه‌ای فوق‌العاده است. من اعتراف می‌کنم که فیلم دچار افت ریتم‌هایی است که من دوست نداشتم، به‌ویژه صحنه‌ای که شوفیلد بی‌هوش می‌شود، اما در آن لحظه ما یک توالی شب فوق‌العاده را دریافت می‌کنیم، بنابراین ناراحتی من به پایان رسید. «1917» فیلمی کامل نیست، اما یادآور این است که چقدر عالی است که از یک فیلم لذت ببریم همان‌طور که باید، حتی اگر فیلمی باشد که با وحشت‌های جنگ سروکار دارد. این نوع فیلمی است که باید به‌طور زنده و تجربی مشاهده شود، در غیر این صورت پژواک خود را از دست می‌دهد، بنابراین اگر فرصت دیدن «1917» در صفحه بزرگ را دارید، حتماً این کار را انجام دهید.