فیلم Green Book 2018

متأسفانه، این فیلم نتوانسته نژادپرستی را پایان دهد، اما همچنان بسیار جذاب است. **امتیاز نهایی:★★★ - من از آن خوشم آمد. شخصاً به شما توصیه می‌کنم که آن را تماشا کنید.** زندگی در پرتغال مزایای زیادی دارد، اما در زمینه سینما، واقعاً نقاط قوت جدی‌ای ندارد. قیمت بلیط گران است، در شهر من تنها یک سینما وجود دارد (هر بار که بخواهم فیلمی را با IMAX یا...

متأسفانه، این فیلم نتوانسته نژادپرستی را پایان دهد، اما همچنان بسیار جذاب است. **امتیاز نهایی:★★★ - من از آن خوشم آمد. شخصاً به شما توصیه می‌کنم که آن را تماشا کنید.** زندگی در پرتغال مزایای زیادی دارد، اما در زمینه سینما، واقعاً نقاط قوت جدی‌ای ندارد. قیمت بلیط گران است، در شهر من تنها یک سینما وجود دارد (هر بار که بخواهم فیلمی را با IMAX یا Dolby Atmos تماشا کنم، هزینه و زمان زیادی صرف می‌شود) و بدتر از همه، تعداد زیادی از فیلم‌ها در تاریخ اصلی خود اکران نمی‌شوند، به‌ویژه فیلم‌های با موضوع جوایز اسکار در نوامبر و دسامبر. تازه اکنون فرصت پیدا کردم که فیلم "Green Book" را ببینم و بسیار عصبانی هستم که نتوانستم نقد آن را در سال ۲۰۱۸ بنویسم، زیرا بدون شک این فیلم بهترین کمدی-درام سال گذشته و یکی از بهترین فیلم‌ها به‌طور کلی است! با کمک بازیگران فوق‌العاده، پیتر فارلی و تیم نویسندگانش (که شامل پسر واللونگا، نیک هم می‌شود) بهترین فیلمنامه سال ۲۰۱۸ را ارائه می‌دهند. نمی‌توانم به یاد بیاورم که آخرین بار کی به خاطر خنده در یک فیلم این‌قدر گریه کردم. نمی‌توانم به یاد بیاورم که آخرین بار کی این احساس را داشتم و همزمان با داستان دراماتیک هم عاطفی شدم. این کمدی-درام من را در یک سفر احساسی قرار داد که اصلاً انتظارش را نداشتم. وقتی به تماشای این فیلم رفتم، تنها به دنبال بازی‌های فوق‌العاده بودم و بس. از آنجایی که سال ۲۰۱۹ آغاز شده، به تماشای فیلم‌های با موضوع جوایز اسکار می‌نشینم بدون هیچ امید واقعی به شگفت‌زده شدن. با این حال، "Green Book" کاملاً من را غافل‌گیر کرد. واقعاً نمی‌دانم چرا همه این‌قدر شگفت‌زده شدند وقتی این فیلم جایزه بهترین فیلمنامه را در جوایز گلدن گلوب برد. داستان این فیلم به‌خوبی نوشته شده و پر از روایت‌های brilliante درباره حساس‌ترین موضوعات است. دو شخصیت اصلی را به تصویر می‌کشد و روایت‌های فردی آن‌ها را به زیرنویس‌هایی ارتقاء می‌دهد که در آن‌ها با دو شخصیت کاملاً متفاوت شروع و پایان می‌زنید. این فیلم به‌طور فوق‌العاده‌ای مرتبط است و نشان می‌دهد که چگونه دنیای ما تکامل یافته و با نژادپرستی و تبعیض مبارزه کرده است، بدون اینکه هرگز بیش از حد تاریک یا کسل‌کننده شود. این فیلم چیزی بیش از تکرار مکررات نیست، بلکه داستانی واقعی و جذاب است که نشان می‌دهد چگونه دو مرد می‌توانند با صرف زمان با فرهنگ دیگر و نادیده گرفتن پیش‌داوری‌ها، دیدگاه خود را نسبت به یک نژاد یا حتی کل دنیا تغییر دهند. با این حال، این فیلم با ساختار خوب، کارگردانی زیبا و نویسندگی هوشمندانه، اگر نه به خاطر دو بازیگر فوق‌العاده‌اش، فقط "خوب" می‌شد. ویگو مورتنسن و ماهرشالا علی دارای شیمی فوق‌العاده‌ای هستند که برای تماشای تعامل آن‌ها در یک سفر دو ساعته در ماشین، هیچ مشکلی نداشتم. هر صحنه‌ای که در ماشین می‌گذرد یا لحظات خنده‌دار و پر از گریه را به ارمغان می‌آورد، یا به طور ناگهانی به تنش و عواطف دراماتیک تغییر می‌کند و به موضوعات حساس می‌پردازد. می‌دانستم که مورتنسن جنبه‌ی طنزآمیز دارد، اما هرگز انتظار نداشتم که این‌قدر خوب عمل کند! زمان‌بندی، حرکات بدن و لهجه ایتالیایی‌اش، همه چیز در بازی او بی‌نقص بود. او به‌طور مطلق نقش خود را به بهترین شکل ایفا کرد و بهترین زمان را در سینما برایم رقم زد و نامزدی‌اش برای اسکار بیش از حد عادلانه است. او یک فیلم ۱۳۰ دقیقه‌ای را به طوری ارائه داد که مانند یک فیلم کوتاه احساس شود. علی هم در این زمینه کم نمی‌آورد. واضح است که از آنجا که ویگو نقش طنزآمیزتری دارد، ممکن است تماشاگران احساس کنند که او تنها برای درخشش همبازی‌اش در صحنه است، اما او فراتر از این عمل می‌کند. از آنجا که او عنصر درام را به داستان می‌آورد، در نیمه اول فیلم عملکردی restrained دارد. اما وقتی شرلی شروع به ارتباط با تونی لیپ می‌کند، علی به تدریج لحظات فوق‌العاده‌تری را ارائه می‌دهد. او قطعاً یک بازیگر مکمل است، اما واقعاً فوق‌العاده است! لیندا کاردلینی (دولورس واللونگا) نیز با وجود اینکه تنها چند دقیقه در فیلم حضور دارد، عملکرد عالی‌ای ارائه می‌دهد. تونی لیپ و دکتر دان شرلی دارای شخصیت‌های کاملاً متفاوتی هستند و از نژادهای مختلفی نیز می‌آیند. روایت هر شخصیت به‌خوبی توسط پیتر فارلی به تصویر کشیده شده است که به تدریج نشان می‌دهد چگونه تونی و دان دیدگاه خود را نسبت به دنیا و فرهنگ یکدیگر تغییر می‌دهند. چه از طریق صحنه‌های خنده‌دار در ماشین و چه از طریق تجربیات ناگوار و وحشتناک، این دو شخصیت مخاطب را در سفری از رشد همراه می‌کنند. تغییر در رفتار، ذهنیت و پیش‌داوری‌ها با به اشتراک‌گذاری فرهنگ خود با دیگری. با وجود اینکه آن‌ها در کشورهای مختلف به دنیا آمده و سبک زندگی متفاوتی داشته‌اند، در نهایت شروع به درک می‌کنند که آنچه درباره دنیا و هر چیز دیگری فکر می‌کنند، ممکن است کاملاً درست نباشد. از نظر فنی، فارلی کنترل فوق‌العاده‌ای بر ریتم فیلم دارد و باعث می‌شود یک فیلم دو ساعته مانند نصف آن احساس شود. تن متعادل و برخی صحنه‌های عالی از نظر تصویربرداری در چند صحنه به نمایش درآمده است. فیلم به‌خوبی فیلم‌برداری و ویرایش شده، هرچند که در برخی جاها کمی اشکال دارد. با این حال، این فیلم نیازی به ویژگی‌های فنی فوق‌العاده ندارد. فارلی تنها باید در تولید و فیلم‌برداری یک فیلمنامه عالی "خوب" عمل می‌کرد تا نتیجه‌ای فوق‌العاده بگیرد و دقیقاً همین کار را کرد. در نهایت، در مورد جنجال‌های پیرامون این فیلم ... ببینید چقدر آسان است که فیلمی را بدون تأثیرپذیری از مسائل بیرونی که هیچ ارتباطی با خود فیلم ندارد، تماشا کنید؟ من اهمیتی نمی‌دهم که کسی که در فیلم کار کرده امروز چیزی اشتباه توییت کرده یا سال‌ها پیش. من اهمیتی نمی‌دهم که کسی سخنرانی ویگو مورتنسن درباره نژادپرستی را اشتباه تعبیر کند. من اهمیتی نمی‌دهم که خانواده دان شرلی از نحوه برخورد فیلم با شخصیت او یا شیوه زندگی‌اش خوششان نیاید. من اهمیتی نمی‌دهم که داستان ۱۰۰ درصد واقعی نیست، تا زمانی که در انتقال پیام حیاتی که می‌خواهد ارسال کند موفق باشد و در عین حال یک فیلم خوب هم باشد. بنابراین، لطفاً سعی نکنید به همه چیزهایی که دیگران درباره یک فیلم یا افراد کار کرده در آن می‌گویند گوش دهید، به‌ویژه در این روزها که ایجاد هرج و مرج آسان است. "Green Book" من را به شدت غافل‌گیر کرد و در پایان من را بی‌کلام گذاشت. یکی از بهترین کمدی-درام‌هایی که در مدت طولانی دیده‌ام، یکی از بهترین فیلم‌های ۲۰۱۷ و بی‌شک بهترین فیلمنامه اصلی سال گذشته. پیتر فارلی و همکاران نویسنده‌اش داستانی بی‌نقص نوشته‌اند که پر از آرک‌های شخصیت فوق‌العاده و پیامی بسیار مهم برای مخاطبان در سراسر دنیا است. ویگو مورتنسن و ماهرشالا علی اجراهایی شایسته جوایز ارائه می‌دهند، به‌ویژه مورد اول که زمان‌بندی کمدی و دامنه دراماتیک فوق‌العاده‌ای را نشان می‌دهد. با این حال، تأثیرگذارترین و عاطفی‌ترین صحنه‌ها از علی می‌آید و او سزاوار فراموشی نیست. من فکر می‌کردم ۲۰۱۸ اولین سالی خواهد بود که به کسی نمره A+ نمی‌دهم، اما حدس بزنید ... امتیاز: A+ "اغلب، وقتی کسی سعی می‌کند دهه ۱۹۶۰ را به تصویر بکشد، معمولاً مفهوم تبعیض نسبت به آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار را به‌درستی به تصویر نمی‌کشد، که برای توصیف این مشکل اجتماعی دقیق است. با این حال، شیوه‌ای که پیتر فارلی و تیمش به جزئیات این بدبختی اجتماعی می‌پردازند و تأثیر روانی آن بر شخصیت اصلی را به تصویر می‌کشند، فیلم را به اثری فوق‌العاده تبدیل می‌کند". سال ۱۹۶۲ است و فیلم در رستوران کوپاکابانا آغاز می‌شود که در آن با شخصیت بزرگ تونی لیپ، یک ایتالیایی‌تبار که خانواده‌اش از طبقه متوسط پایین آمده‌اند و با مشکلات مالی دست و پنجه نرم می‌کنند، آشنا می‌شویم. نحوه بازی ویگو مورتنسن در این شخصیت، نمونه‌ای از نژادپرستی آمریکایی آن زمان است؛ بنابراین او تلاش می‌کند تا آن‌ها را از خود دور نگه دارد تا اینکه فرصتی پیش می‌آید و دان شرلی در مسیرش قرار می‌گیرد و به او یک فرصت زندگی دو ماهه ارائه می‌دهد. باید به یاد داشته باشیم که تاریخ‌های دقیق مهم هستند زیرا در واقع آن‌ها نزدیک به یک سال با هم بودند. با وجود مهارت‌های پیانیست برجسته‌اش و وضعیت طبقه بالای اجتماعی‌اش، او هنوز هم قربانی تأثیرات فرهنگی ناپایدار بود. هر دو در طول فیلم از یکدیگر یاد می‌گیرند و علیه رفتارهای ناپسند برخی افراد مبارزه می‌کنند. اگرچه به‌نظر ساده می‌آید، تعامل آن‌ها یکی از دلایل اصلی موفقیت این فیلم است. باور کنید یا نه، این تعامل کنجکاوی را برمی‌انگیزد و به اوج می‌رسد وقتی که آن‌ها در نهایت خود را به هم معرفی می‌کنند و گاهی به دلیل تغییرات شدید خلق‌وخو، نتیجه‌ای غیرمنتظره به بار می‌آورند. سال‌ها از آخرین بار که فیلمی این‌قدر لذت‌بخش تماشا کردم می‌گذرد و بعد از آن احساس تازگی و شادابی کردم. زمینه‌سازی برای ساخت شخصیت هر کدام بسیار مهم بود و به‌علاوه، به‌خاطر لوازم، فضا و تبلیغات آن دهه، بصری خیره‌کننده بود. کمدی نیز در این فیلم وجود دارد تا شما را از خنده‌های واقعی دور نکند. همه چیز به‌خوبی متعادل به نظر می‌رسد، حتی نقش شخصیت‌های فرعی مثل همسر تونی و تجربه کارت‌های شوخی. من بسیار خوشحالم! به‌طور کلی، فیلم "Green Book" مثالی استثنایی از درک یک اثر هنری بدون صرف هزینه‌های زیاد در تولید و بدون ایجاد سناریوهای بی‌مورد است.