فیلم کره ای Parasite 2019

«انگار «انگل» به شدت رضایت‌بخش است زیرا هیچ‌یک از اشتباهات رایج را مرتکب نمی‌شود. این فیلمی جذاب، شیک و نزدیک به کمال است و تم‌های زیرساختی آن فراتر از صرفاً اشاره به استثمار طبقاتی است و منطق سرمایه‌داری را به چالش می‌کشد. اگرچه بونگ جون-ho معمولاً با یک موزاییک از شخصیت‌ها، تم‌ها و مسائل اجتماعی بازی می‌کند، اما هرگز از تمایلات آنارشیستی و شوخ‌طبعی تاریک...

«انگار «انگل» به شدت رضایت‌بخش است زیرا هیچ‌یک از اشتباهات رایج را مرتکب نمی‌شود. این فیلمی جذاب، شیک و نزدیک به کمال است و تم‌های زیرساختی آن فراتر از صرفاً اشاره به استثمار طبقاتی است و منطق سرمایه‌داری را به چالش می‌کشد. اگرچه بونگ جون-ho معمولاً با یک موزاییک از شخصیت‌ها، تم‌ها و مسائل اجتماعی بازی می‌کند، اما هرگز از تمایلات آنارشیستی و شوخ‌طبعی تاریک خود دور نمی‌شود. این فیلم باید به‌طور گسترده‌ای دیده شود، اگر فقط به این دلیل که بونگ جون-ho فرصت‌های بیشتری برای ساخت فیلم‌هایی برای مخاطبان مدرن که به شدت به آن‌ها نیاز دارند، پیدا کند. خانواده کارگر و بدشانس کیم برای تأمین معیشت خود می‌جنگند. وقتی یکی از دوستان پسر، کی-وُو، که معلم زبان انگلیسی دختر خانواده ثروتمند پارک است، مجبور به ترک موقعیت خود می‌شود، او کی-وُو را برای این شغل پیشنهاد می‌کند. حالا با داشتن یک «ورود» به خانواده ثروتمند، کیم‌ها شروع به طرح‌ریزی برای سرنگونی خدمه فعلی خانه و وارد شدن به آن موقعیت‌های خالی می‌کنند و بدین ترتیب به شغل‌های پردرآمد دست پیدا می‌کنند و پول به خانه سرازیر می‌شود. اما همه چیز در خانه پارک یا با خدمه قبلی آن‌ها به آن سادگی نیست. این فیلم ابتدا به‌عنوان یک کمدی آغاز می‌شود و به سرعت به نقد اجتماعی می‌پردازد و تفاوت‌های بین خانواده فقیر کارگر و خانواده ثروتمند را به تصویر می‌کشد. این تفاوت‌ها معمولاً به مشکلات دنیای اول اشاره می‌کند در حالی که خانواده فقیر واقعاً در تلاش برای بقا و حفظ دارایی‌های ناچیز خود در برابر سیلاب است. این فیلم نه تنها از این موضوع دور نمی‌شود، بلکه به طرز جالبی نیز ما را تحت فشار قرار نمی‌دهد، که این تغییر عمده‌ای نسبت به رویکردهای ناپخته اکثر فیلمسازان است. قرار دادن این موضوع در قالب کمدی نیز رویکرد خوبی است زیرا محافظه‌کاری مخاطب را کاهش می‌دهد و ما را نسبت به ایده‌ها پذیراتر می‌کند. هرچند می‌گویم که این فیلم عمدتاً یک کمدی است، اما بخش سوم داستان تغییرات تاریکی را به نمایش می‌گذارد و تضاد، نه به‌علاوه تنفر عمومی و حتی بی‌تفاوتی، بین طبقات بسیار شدیدتر می‌شود. این به برخی از مناطق سخت می‌پردازد و شخصیت‌هایی که در ابتدا جالب و حتی در برخی جهات دوست‌داشتنی به نظر می‌رسند، چهره‌های بسیار متفاوتی از خود نشان می‌دهند. در عین حال، این احساس غیرمنتظره‌ای ندارد، تقریباً مانند این است که می‌توانیم بگوییم این موضوع همیشه در زیر سطح وجود داشته و ما تلاش کرده‌ایم آن را نادیده بگیریم، اما وقتی آشکار می‌شود، شگفت‌زده نمی‌شویم. این یک شخصیت‌پردازی استادانه است! نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد این است که این فیلم سرشار از تمثیل و استعاره است. این یک فیلم هوشمندانه است، اما در عین حال، فیلمسازان درباره آن خود را متکبر نمی‌دانند. آن‌ها به مخاطب اعتبار می‌دهند که بتوانند نمادها را درک کنند و همه چیز را به‌صورت قاشق‌خوران به آن‌ها نمی‌دهند، که این تغییر تازه‌ای است نسبت به آنچه معمولاً فیلمسازان انجام می‌دهند. در عین حال، آن‌ها درک می‌کنند که هر مخاطب نمی‌تواند یا به‌سرعت هر نماد را درک کند، اما آن‌ها این را به‌قدری با دقت و کمال طراحی کرده‌اند که نیازی به درک هر یک از آن‌ها نیست. این درک تنها تجربه را غنی می‌کند، اما ضروری نیست. این فیلم به برخی از شناخت‌ها دست‌یافته و حقاً شایسته آن است. این فیلم غنی، هوشمند و به‌قدر کافی صیقلی است که متأسفانه امروزه به‌ندرت شاهد آن هستیم و نشان می‌دهد که فیلمسازان استاد کار خود هستند. این به‌راحتی یکی از بهترین فیلم‌هایی است که در سال 2019 دیده‌ام. به شدت توصیه می‌شود!»